ขอเสนอนิทานคุณธรรมสักเรื่องนะครับ ...ลองอ่านดู

          นานมาแล้ว มีต้นแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นนึง และก็มีเด็กชายตัวเล้กๆ คนหนึ่ง ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ และเล่นรอบๆ ต้นไม้นี้ทุกๆวัน เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ และก็กินผลแอปเปิ้ล และก็นอนหลับภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิ้ล

         เขารักต้นไม้และต้นไม้ก็รักเขา......เวลาผ่านไปเด็กน้อยโตขึ้น และเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆ ต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว

         วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้า "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม

 " ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆ ต้นไม้อีกแล้ว ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น" เด็กน้อยตอบ

 "ฉันไม่มีเงินจะให้หรอก....เก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายสิ เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น" ต้นไม้ตอบ

         เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิ้ลไปหมด และจากไปอย่างมีความสุข หลังจากเขาเก็บแอปเปิ้ลไปหมดแล้ว เขาไม่กลับมาหาต้นไม้อีกเลย ต้นไม้ดูเศร้า....

          วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้น ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม

         "  ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง เราต้องการบ้านช่วยฉันได้ไหม"

         " ฉันไม่มีบ้านจะให้ แต่...ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ...เอาไปสร้างบ้าน"

ดังนั้นเด็กน้อยตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข

อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า...

         วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมา ต้นไม้ดีใจมาก " มาหาฉันและมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม

          " เปล่าฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม?"

          " ใช้ลำต้นของฉันได้เอาไปสร้างเรือ เพื่อเธอจะได้แล่นเรือไปและมีความสุข" ต้นไม้ตอบ

 ดังนั้นเด็กน้อยตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ เขาล่องเรือไป และไม่เคยกลับมาอีกเลย

       ....หลายปีผ่านไปในที่สุดเด็กน้อยก็กลับมา คราวนี้เขาดูแก่ลงไปมาก

" ฉันเสียใจฉันไม่เหลืออะไรให้อีกแล้ว ต้นไม้พูด ไม่มีแอปเปิ้ลให้...ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว"

 " ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว ฉันปีนไม่ไหว และฉันก็แก่แล้ว" เด็กน้อยตอบ

 " ฉันไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย"

 " ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วแค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว"

 " รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้....มาสิ มานั่งลงข้างๆฉัน....หลับให้สบาย...

     เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ   ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม..... และน้ำตาไหล......

                                   นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน ต้นไม้ในเรื่องคือ พ่อแม่

เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ เรารักที่จะเล่นกับพ่อแม่...เมื่อเราโตข้น เราทอดทิ้งพ่อแม่ และกลับมาหาท่านเมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อเรามีปัญหา

ไม่ว่าอย่างไรพ่อแม่ ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำได้ หวังเพียงเรามีความสุข

                คุณอาจจะคิดว่า"เด็กน้อย"ในเรื่องโหดร้าย แต่นั้นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นว่าพวกเราทำกับผู้มีพระคุณอย่างไร?....

......แล้วต้นไม้ของคุณล่ะ......เด็กน้อย......?