เป็นนิทานสอนธรรมะ เรื่องนี้เป็นเวอร์ชั่นจีนนะครับ(อินเดียก็มีคล้ายๆกัน)

     ชายจีนคนหนึ่งแบกถังน้ำสองใบไว้บนบ่าเพื่อไปตักน้ำที่ริมธาร ถังน้ำใบหนึ่งมีรอยแตก ในขณะที่อีกใบหนึ่งไร้รอยตำหนิ และสามารถบรรจุน้ำกลับมาได้เต็มถัง แต่ด้วยระยะทางอันยาวไกล จากลำธารกลับสู่บ้าน จึงทำให้น้ำที่อยู่ในถังที่มีรอยแตกเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว

     เหตุการณ์ทั้งหมดดำเนินมาเป็นเวลา ๒ ปีเต็ม ที่คนตักน้ำสามารถตักน้ำได้ ๑ ถังครึ่งซึ่งแน่นอนถังน้ำที่ไม่มีตำหนิจะรู้สึกภาคภูมิใจในผลงานเป็นอย่างยิ่ง ขณะเดียวกันถังน้ำที่มีรอยแตกรู้สึกอับอายต่อความบกพร่องของตัวเอง มันรูสึกโศกเศร้ากับการที่มันสามารถทำหน้าที่ ได้เพียงครึ่งเดียวของจุดประสงค์ ที่มันถูกสร้างข้นมา

     หลังจากเวลา ๒ ปีที่ถังน้ำที่มีรอยแตกมองว่าเป็นความล้มเหลวอันขมขื่น วันหนึ่งที่ข้างลำธาร มันได้พูดกับคนตักน้ำว่า "ข้ารู้สึกอับอายตังเองเป็นเพราะ รอยแตกที่ด้านข้างของตัวข้า ทำให้น้ำที่อยู่ข้างในไหลออกมาตลอดส้นทาง ที่กลับไปยังบ้านของท่าน"

      คนตักน้ำตอบว่า "เจ้าเคยสังเกตหรือเปล่าว่ามีดอกไม้เบ่งบานอยู่ตลอดเส้นทางในด้านของเจ้าแต่กลับไม่มีดอกไม้อยู่เลยในอีกด้านหนึ่ง เพราะข้ารู้ว่าเจ้ามีรอยแตกอยู่ ข้าจึงได้หว่านเมล็ดพันธ์ดอกไม้ลงข้างทางเดินด้านของเจ้าและทุกวันที่เราเดินกลับ.....เจ้าก็เป็นผู้รถน้ำให้กับเมล็ดพันธ์เหล่านั้น เป็นเวลา ๒ ปี ที่ข้าสามารถที่จะเก็ลดอกไม้สวยๆ เหล่านั้นกลับมาแต่งโต๊ะกินข้าว ถ้าหากปราศจากเจ้าที่เป็นเจ้าอย่างนี้แล้ว....เราก็อาจจะไม่ได้รับความสวยงามแบนี้ได้"

     คนเราแต่ละคนย่อมมีข้อบกพร่องที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง แต่รอยตำหนิและข้อบกพร่องที่เราแต่ละคนนั้นอาจจะช่วยให้การอยู่ร่วมกันของเราน่าสนใจ และกลายเป็นบำเหน็๗รางวัลของชีวิตได้ สิ่งที่ต้องทำก็เพียงแค่ยอมรับคนแต่ละคนในแบบที่เขาเป็น และมองหาสิ่งที่ดีที่สุดในตัวพวกเราเหล่านั้นเท่านั้นเอง

มองโลกหลายๆ ด้านเพราะคนเราไม่ได้มีแต่ข้อเสียเท่านั้น.......