จะมีวัยรุ่นสักกี่คนน้อ 

ที่คิดได้อย่างน้องภัทร  ถ้าเยาวชนไทย

มีความคิดแบบนี้กันมาก ๆ ก็ดีเนาะ

ดีใจกับคุณพ่ออภิชัย  และคุณแม่แหล๋น  ด้วยนะคะ

ที่มีลูกน่ารักเช่นนี้

 อนุโมทนากับคุณณภัทรด้วยค่ะ

บางทีเราก็รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังทำ

เพราะเอาชนะมารในใจไม่ได้

ต้องรอให้ได้รับบทเรียน

เพื่อเป็นอุทาหรณ์สอนใจตัวเองก่อน

แล้วถึงจะจำรึป่าวคะ

เพราะหญิงก็เป็นเหมือนกัน ฮ่าๆ

เมื่อเห็นทุกข์ ก็เห็นธรรม

เมื่อเห็นกรรม

ก็มองเห็นทางออกของชีวิตเนอะ

อนุโมทนากับน้องณัฐด้วยนะค๊า

ผิดแต่รู้ตัว เพื่อจะได้แก้ไข

ยังดีกว่า

คนที่ไม่รู้ตัว ว่าทำผิด..เป็นไหนๆจ๊า

 ผิดศีลเมื่อไปแข่งกีฬาสาธิตสามัคคีของผม ณภัทร  ภิรมย์รักษ์  น้องณัฐ

 แต่ก็มีบางความรู้สึกที่มันชอบผุดๆ ขึ้นมา  แบบทำร้ายคู่ต่อสู้  เช่นเข้าไปเสียบเขาแรงๆ   นู้นนี่นั่น  หรือบางครั้งเราก็เกิดอารมณ์เดือดตอนแข่งขัน  ไม่พอใจเวลาเขาทำฟาวเพื่อนเราบ้าง  คิดนู้นนี่ในแง่ทำร้ายเขาบ้าง   เป็นประมาณนี้ครับ แต่เอาจริงๆ ความเป็นน้ำใจนักกีฬาเราก้มีให้แก่กัน  ทำเขาเจ็บก็มีการขอโทษขอโพยกันทุกครั้ง  ผลสรุปจากการผิดศีล  ก็ได้รับบาดเจ็บครับ ทั้งแผลถลอกบริเวณต้นขา  นิ้วซ้น  ปวดข้อเท้า  เมื่อยตามเนื้อตามตัว  หลายประการครับ  เจ็บนู้นเป็นนี่  แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร สรุปคือทนครับ  ใช้รหัสบ้างครับ  ก็หายบ้างไม่หายบ้าง   

มาถึงศีลข้อ 2

ก็อย่างที่เคยเขียนไว้เป็นธรรมทานนะครับ  เรื่องที่ว่าอุปกรณ์อาบน้ำของเราหายไปไหนไม่รู้  เจอขวดนี้ยี่ห้อเดียวกันแบบเดียวกันใช่ของเรารึปล่าวก็ใช้เลย  โดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของ  หรือใช้โฟมล้างหน้าของคนอื่นตอนที่ของเราหมด  อะไรประมาณนี้   คือเหมือนจะคิดแนวกันว่าเป็นเพื่อนกันยืมกันใช้  เหมือนกับชินตอนอาบน้ำในบ้านที่ว่าในห้องน้ำก็ของครอบครัวเราหมด เลยใช้อะไรประมาณนี้  ผลสรุปหรอครับ กลับมาถึงโรงเรียนถุงใส่อุปกรณ์ที่ยังไม่ได้แกะมาใช้ ถุงใหญ่หาย  ผมก็ทำใจ  และนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นผลกรรมจากการที่เราไปใช้ของคนอื่น 

ศีลข้อ 3

ศีลข้อนี้ก็ผิดเยอะครับ  ตอนไปเหมือนกับว่าเพื่อนคนอื่นเขาก็เหล่ๆสาวโรงเรียนอื่น  ผมก็ตามกระแสเลย  คุมตัวเองไม่อยู่จริง  ๆ  กิเลสห้ามยากมากครับ  ก็ไปดูวอลเลย์บอลหญิง   คนนู้นน่ารัก สวย  เบอร์ 10 สาธิตบูรพา  อะไรประมาณนี้  แบบว่าไม่เชิงเกี้ยวพาราสีขนาดนั้น  แต่ก็เป็นเหมือนเรื่องคุยกันตอนดูวอลเลย์  หรือบางครั้งก็จำเบอร์จำหน้าเขาไว้บ้าง  เผื่อเจอกันข้างนอกจะขอเบอร์ติดต่อ  ขอไลน์  เฟสบุ๊คไรก็ว่าไป  แต่ผมไม่ได้แต้มกะเขาหรอก 5555  จีบหญิงไม่เก่ง  ก็แค่ปลื้มๆ นิดหน่อย  อยากคุยนิดๆ  อยากทำความมรู้จัก  แล้วก็มาถึงช่วงเวลาตอนกลางคืน   ในห้องพักนักกีฬา อย่า อย่าพึ่งคิดไปไกลครับ 5555 ก็แค่ดูหนังโป๊กันเท่านั้น  ไม่ได้มีอะไร

 นอกจากดู  ย้ำครับ แค่ดู  ก็พอดีรุ่นน้องเอาคอมมาแล้วในคอมมีหนัง  เหมือนก็เปิดดู อารมณ์คึกคักเด็กวัยรุ่น  ผมเองก็เป็นตามเขาไปด้วย  นอกจากนั้นก็ยังมีการพูดคุยเฮฮาเรื่องลามกตามประสาผู้ชายวัยคึก 555 คุยไปขำไป  นู้นนี่นั้น  จะบอกว่าอารมณ์ตอนที่คิดว่าจะจีบหญิงหรืออะไรๆ นั้นก็เนื่องจากว่าเหมือนเรามีอิสระปราศจากคนรัก เพื่อนหญิงไม่ใช่แฟนนะครับ ที่ผมจีบๆ อยู่ก็แลดูเปลี่ยนไป ไม่ค่อยโทรมา  คุยก็ไม่สนุกเหมือนก่อน  เราก็ออกแนวน้อยใจนิดๆ เลยเฮฮาซะเลย   ผลจากการผิดศีลข้อนี่หรอครับ  ผลคือเพื่อนหญิงคนที่ผมคุยๆ อยู่และเหมือนเป้นไปได้ด้วยดีนั้น สรุปเราก็ห่างกัน  และก็เลิกคุยกัน แป่ววว !!! กินแห้วอีกแล้ว  

ศีลข้อ 4

เรื่องข้อสี่ก็จะออกไปในแนวคุยไร้สาระ  ใช้คำหยาบ  มึงๆ กูๆ ไอ้....นู้นนี่นั่น คำลามก  แต่โกหกเท่าที่จำได้ไม่น่าจะมีครับ  เอาตามความคิดของผม  ถามว่าใช้คำหยาบผมจะใช้เฉพาะกับอยู่กับเพื่อนที่สนิทๆ กัน  แบบเล่นหัวเล่นหางกันได้  แต่ถ้ามีผู้ใหญ่ผมก็จะเพลาลงหรือเลี่ยงคำหยยาบ  แต่ตอนนี้เมื่อได้มาบ้านสวนฯรู้ว่ามันผิด  ผมก็พยายามลด ละ  แต่เลิกนั้น  บางครั้งอยู่กับเพื่อนจึงลืมตัว ด้วยความเคยชิน  มันก็หลุดมาบ้าง  หรือไม่ก็แนวแบบอุทานตอนโมโห อะไรประมาณนี้  แต่กับเด็กสมัยนี้ดูเป็นเรื่องปกติ  ที่จะพูดคำหยาบ  ผมคิดว่าเด็กสมัยนี้ถ้าอยู่กับเพื่อนนั้นพูดแน่ๆ ไม่ว่าหญิงหรือชาย  เหมือนจะเป็นความเคยชิน  แล้วทุกคนก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องผิดปกติ  เด็กสมัยนี้คงมองอย่างงั้น  

ศีลข้อ 5

ก็มีตอนกลางคืนอ่ะครับ  ที่พวกเพื่อนผมและรุ่นน้อง  ไปซื้อเบียร์มาดื่มกันในห้อง  ก็ล็อตใหญ่อยู่ ประมาณสองโหล  หรืออาจน้อยวกว่า   แต่ผมไม่ได้ดื่มด้วย ผมนอน  เพราะเรื่องอื่นนั้นอาจผิดบ้างแต่เหล้าเบียร์บุหรี่นี้สติคุมอยู่ครับ  แต่ถามว่าผมไม่ห้ามหรอ เรื่องที่เขาดื่มกัน  ห้ามยังไงก็ไม่ฟังครับ  

 คนเขาจะดื่ม ตั้งใจกันว่าจะดื่ม  เขาก็จะดื่ม  ห้ามเขาก็ไม่ฟัง  เพราะเพื่อนเราก็เป็นเอง  บางคนอาจตอบมาว่า  ถ้าไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ  เหมือนเรื่องของเขาอ่ะ  ผมก็ทำไรไม่ถูก จำใจ  นอนๆไป จะฟ้องอาจารย์เราก็แลดูจะโหดไป  ก็เพื่อนกันทั้งนั่น รู้ว่าเขาทำผิด แต่มันก็ฟ้องไม่ลงอ่ะครับ แต่อาจารย์เขาคงรู้แหละทุกปีๆ ก็คงมีแบบนี้อยู่  แต่เขาก็ปล่อย  ผมก็ได้แต่ภาวนาไม่ให้เขาทำไรเสียหายกับตัวเองและคนอื่นก็เป็นพอ 

            เรื่องบาปเมื่อสาธิตสามัคคีก็มีอยู่ประมาณนี้แหละครับ  ส่วนใหญ่ก็ลงมือทำไปเพราะใจเราไม่เข้มแข็งพอ  ไม่กล้าพอ  เผลอบ้าง  เอาชนะกิเลสในใจเราไม่ได้บ้าง  หรือเป็นเพราะความที่ผมยังเป็นวัยรุ่นอยู่ก็ไม่รู้  มันคิดได้แต่มันก็ยังทำ  รู้ว่าผิดแต่ก็ทำ   กรรมชั่วนั้นทำง่ายกว่ากรรมดีจริงๆ  แต่สาธิตสามัคคีก็ไม่ได้จะเลวร้ายนะครับ  น้ำใจนักกีฬา  น้ำใจการเชียร์อย่างสุภาพของศิลปากรเราก็ได้รับคำชมมาไม่น้อย  สำหรับผมเองบาปที่ทำผิดไปนั้นก็ไม่อาจจะรับปากได้ว่าจะไม่ทำอีก เพราะยังไม่เข้มแข็งพอ บางข้อมันอาจจะมีเผลอๆไปบ้างโดยที่เรามารู้ในภายหลัง ผมไม่อยากสาบานสิ่งที่ตนเองทำไม่ได้ 100%  แต่จะทำให้ดีที่สุด  ถึงไหนถึงกัน  ถ้าเราทำดีที่สุดแล้ว  มันก็ดีกว่าไม่ได้พยายามที่จะทำ   แต่การที่ผมมาบ้านสวนฯเกือบทุกอาทิตย์ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่ได้อะไรเลยนะครับ  ได้ครับ  ผมคิดว่าตอนนี้ตัวผมในเรื่องการเคร่งต่อการรักษาศีล 5 นั้นมีอยู่มากกว่าเมื่อก่อนเยอะหลายเท่า  แต่อาจจะไม่เพอร์เฟ็ค  ดังนั้นการมาบ้านสวนพีระมิด ได้รู้จักท่านอาจารย์อุบล  ได้รู้ธรรมทาน  และได้รับความเมตตาจากสิ่งศักดิ์สิทธ์  จึงเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ต่อผมมาก  ผมคงต้องใช้เวลาในการปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้ครับ  ขอบพระคุณมากครับ       

ขออนุโมทนากับธรรมทานของน้องณัฐด้วยนะค่ะ

เรื่องมังแตกเนี้ยเป็นเหมือนกันเลยตอนอยู่กับเพื่อน แต่ของพี่เนี้ย

จะพยายามเป็นมังเขี่ยมากกว่า อิอิ

หรือบางครั้งก็อาจจะไปสั่งที่ร้านว่าผัดผักอย่าเดียว ไม่รู้ว่าเค้าใส่น้ำปลารึเปล่า

เอาเป็นว่าอยู่กับเพื่อนฝูงก็พลาดเหมือนกัน อิอิ

เอาเป็นว่าพยายามทำให้ดีที่สุดแระกันเน้อ^^