ป้าเตือนขอขมาต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า รวมทั้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกท่านในบ้านสวนพีระมิด และท่าน อ.อุบล  ใน 2 เรื่องดังนี้ค่ะ

1.ป้าเตือนได้เอาข้าวสารในห้องครัวที่เป็นมอดไปตากแดด และไม่ได้บอกให้ใครช่วยเก็บข้าวที่ตากไว้เพราะมัวไปซักถุงมืออยู่ แล้วก็รีบเก็บของกลับเชียงราย กว่าจะรู้ตัวก็นั่งอยู่บนรถทัวร์แล้ว ซ้ำไม่ได้เอามือถือติดตัวไปด้วย

2.เรื่องที่น้องอรเอาไอศครีมถวาย อ.อุบล แล้ว อ.บอกให้น้องอรไปให้คุณโอ๋ใส่ตู้เย็นไว้ ด้วยเกรงว่าน้องอรยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่ จึงบอกให้น้องอรว่าให้แม่อัญเอาไปไว้แทน  ซึ่งท่าน อ.อุบลก็บอกว่ารัก อ.แล้วทำไมถึงไม่เชื่อ อ.อุบล ป้าเตือนขอชี้แจงว่า ไม่ได้คิดจะไม่เชื่อเคารพท่าน อ.อุบล แต่เกรงว่าหลานจะไปทำอะไรบุ่มบ่าม และก็ไม่รู้จักคุณโอ๋ด้วย อีกอย่างก็กลัวหลานจะทำไอศครีมละลายหกเลอะบ้าน อ.อุบล เลยวิตกกังวลไปหมดหน่ะค่ะ ป้าไม่ได้เจตนาที่จะไม่เชื่อฟัง อ.อุบล นะคะ

และเรื่องสำคัญที่จะขาดไม่ได้คือ ตอนป้าเตือนนั่งบนรถทัวร์กลับเชียงราย ประมาณ 3 ทุ่มขณะนั่งหลับอยู่ก็เกิดอาการปวดขาขึ้นมาอย่างแรงชนิดต้องคอยเปลี่ยนท่าไม่สามารถหลับได้  น้องอัญสังเกตุเห็นก็ถามและคอยบีบนวดขาให้ แต่ก็ยังไม่หาย ซักครู่น้องอัญก็ได้หยิบน้ำที่เขาแจกในรถมา แล้วถอดต่างหูที่สวมมาแขวนแช่ในน้ำแล้วขอบารมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ท่านท้าวเวสสุวรรณ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกท่านที่บ้านสวน รวมทั้งท่าน อ.อุบล แล้วท่องคาถา ปะโตเมตัง 9 จบ และตามด้วยอิติปิโส 9 จบ ยื่นให้ป้าเตือนดื่มได้ซักครู่ก็หลับไปเลย ในระหว่างที่หลับอยู่ป้าเตือนก็รู้สึกว่ามีแสงเป็นเส้น ๆ สีรุ้งระยิบระยับ ออกจากตา อยู่บริเวณศรีษะแม้ลืมตาหรือหลับตาก็ยังเห็นอยู่  และอาการที่ปวดขาอยู่ก็หายไป แต่แสงสีรุ้งยังคงเห็นอยู่เป็นนาน มารู้ตัวอีกทีก็มาถึง อ.พานอย่างสวัสดิภาพ ซึ่งป้าก็ไม่รู้ว่าอาการที่เห็นแสงออกจากตา  บางครั้งก็ออกจากมือทั้งสอง  เป็นแสงอะไรหมายถึงอะไร เพราะป้ามีแต่ปัญหามากกว่าปัญญาค่ะ  จึงขอกราบขอบพระคุณองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หลวงปูป่าน หลวงพ่อฤาษีลิงดำ หลวงพ่อเสงี่ยม พระอาจารย์รัตน์ ท่านท้าวเวสสุวรรณ ท่านดตาจินิน และสิ่งศักดิ์บ้านสวนทุกท่าน รวมทั้งครอบครัวท่าน อ.อุบล มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะที่เมตตาป้าเตือนมาโดยตลอดค่ะ  สาธุ  สาธุ