ขออนุโมทนาบุญกับพี่วรรณด้วยค่ะ

และอยากทราบว่า  พี่วรรณ ละเมออย่างไรหนอ

 โมทนาบุญกับพี่วรรณด้วยครับ...ชอบฟังเรื่องเล่าของพี่วรรณ โดยเฉพาะบทสนทนาภาษาอังกฤษ ฟังแล้วได้อารมณ์จริงๆ น่ารักและจริงใจดีครับ 

ขออนุโมทนาบุญ กับธรรมทานครั้งนี้ค่ะ และดีใจที่เสด็จพ่อมาพูดด้วย น่าปลื้มใจค่ะ  ท่านเตือนเพราะ เราคือ ลูก หลาน ค่ะ

อีกหน่อยจะมีคนไทย นำชาวต่างชาติมาที่บ้านสวนพีระมิด

หนึ่งในนั้นจะเป็นพี่ชนิดารึเปล่าน้อ??

ขอโมทนากับคุณอรวรรณในธรรมทาน และโมทนาที่มีความสุขใจขึ้นด้วยคะ

สาธุ

เจ๊ยยยยยยยยยย...คุณแหวน ... ถามได้โดนใจมั่กๆ

แต่ถ้าชนิดาไปบ้านสวนฯ ก็คงจะชวนแฟนไปด้วยนะ แต่ก็แอบ"กลัว"เล็กน้อย

เพราะคุณชายยิ่ง"ปากไว" อยู่ด้วย มีแนวโน้มว่าจะ"โดน"ตักเตือนจากเบื้องบน  มิใช่น้อย..ฮิฮิ

เผลอๆตอนนี้ อาจจะมีโดนไปบ้างแล้ว.. รึเปล่าก็ม่าย..รู้ 

อนุโมทนากับเรื่องเล่าของคุณวรรณด้วยนะคะ ดีจังเลยนะคะได้ ฝันบ่อยๆ

แถมฝันแต่ละเรื่อง"เด็ดๆ"ทั้งนั้นเลย แล้วก็ยินดีด้่วยนะคะ

ที่หายขาดจากอาการป่วยแทบทุกโรคเลย สาธุ...

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ พี่วรรณ สาธุ

ขอร่วมอนุโมทนาบุญกับคุณวรรณด้วยค่ะ  สาธุ

    ขออนุโมทนาบุญกับคุณวรรณด้วยค่ะ อยากให้เล่า

ความฝันเป็นภาษาอังกฤษจังค่ะ สนุกดีเวลาคุณวรรณเล่า

แปลได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ว่าได้อรรถรสมากค่ะ

เรื่องเล่าต่อจะเรื่องของพี่วรรณ

ลูกกราบขอขมาสิ่งศักดิ์สิทธิ์บ้านสวนฯทุกๆพระองค์ และอ.อุบลที่รับปากว่ากลับมาจากบ้านสวนฯแล้วจะเขียนเรื่องราวที่เหตุการณ์ที่เจอวันที่ในนอนพีระมิดกับพี่วรรณลงในเว็ปแต่ไม่ได้เขียน เพราะที่ห้องพักไม่มีสัญญาณเน็ต กลับมาบ้านที่สุราษฎร์ฯก็ได้มีโอกาสออกมาที่ร้านอินเตอร์เน็ต

ขอเล่าต่อค่ะ

เมื่อคืนวันที่พี่วรรณละเมอนั้น ตฤณได้ไปนอนเร็วกว่าพี่วรรณ เพราะพี่วรรณติดสนทนากับคุณตุ้ม จึงขอตัวไปนอนก่อนคืนนี้ตั้งใจว่าจะนอนหลับให้เต็มที่เพราะนอนดึกมาหลายคืนแล้วรู้สึกร่างวกายไม่ค่อยไหว พอเริ่มเคลิ้มๆใกล้จะหลับ พี่วรรณก็กลับมา มุดมุ้งเข้ามาในพีระมิดโดยไม่ทักทาย ตฤณ ก็ตกใจ คืนนั้นรู้สึกกลัวๆ อะไรแปลกๆ กว่าที่เคยเป็นปกติมาที่บ้านสวนฯจะไม่กลัวอะไรหรือมีอาการหวาดผวาอะไรเพราะเชื่อมั่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่บ้านสวนฯ  และได้พูกคุยกับนิดนึงแล้วต่างคนต่างเงียบเพื่อจะกลับ ตฤณได้ยินเสียงคนเดินตรงหัวนอนแต่ก็ไม่ได้สนใจมากมยคิดว่าคงมีใครมาเดินดูอะไรมั้งจึงหลับไป

แต่ปรากฎว่านอนหลับไปได้แป็บนึง ได้ยินเสียงพี่วรรณกรนดังมากพยายามข่มใจให้นอนให้หลับ พอเริ่มเคลิ้มๆได้ยินเสียง ผู้ชายพูด เสียงดุ เสียงที่ได้ยินดังมาจากบนยอดพีระมิด ท่านสอนนานมาก ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะลุกขึ้นมาจดเพราะเป็นคนที่จำอะไรไม่ค่อยได้ แต่นิสัยเป็นคนขี้เกียจ ก็ไม่ลุกขึ้นมาจด เคลิ้มเริ่มจะหลับอีก เสียงพี่วรรณกรนดังขึ้นมาอีกจึงลุกขึ้นมานั่งมองพี่วรรณ มองนาฬิการที่โทรศัพท์เวลาประมาณตีสอง ก็อยากไปห้องน้ำทั้งๆที่เวลานั้นไม่ได้รู้สึกปวดปัสาสาวะจนต้องไปต้องไปเข้าห้องน้ำเวลานั้น จึงตัดสินใจเดินออกมาทั้งง่วงๆเบลอๆ

ตฤณ เดินมาได้สักระยะนึง จนถึงแนวกั้นประตูอันที่สอง หันกลับไปดูข้างหลังเห็นพี่วรรณเดินตามมาอย่างเร่งรีบจึงหยุดคอย นึกว่าพี่วรรณเขาจะรีบเดินเพื่อให้ทัน ตฤณ แต่อากัปกริยาที่พ่วรรณเดินมาแบบรีบมากตัว แข็งทื่อ ที่สำคัญเสื้อพี่วรรณใส่ไม่ใช่ตัวเดียวกับที่พี่วรรณใส่ตอนนอน จึงพยายเพ่งดูให้แน่ใจว่าใช่พี่วรรณรึเปล่า ตอนนั้นกลัวผีมากนึกว่าพี่วรรณเป็นผีดิบ  เพราะไม่คิดว่าพี่วรรณจะเข้าห้องน้ำ ตอนที่ตฤณออกมาจากพีระมิดได้หันไปดูพี่วรรณเห็นกำลังหลับอย่ามีความสุข

พอพี่วรรณเดินมาจนถึงตัวตฤณ พี่วรรณก็ไม่พูด ไม่ทักทาย ตฤณ สักคำ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ผิดวิสัยพี่วรรณมากที่ปกติจะเป็นคนช่างเจรจามาก เมื่อเห็นพ่วรรณไม่พูดอะไร และรีบเดินแบบเร่งฝีเท้ามาก ตฤณ ก็ไม่ได้ทักอะไร เดินตามหลังพี่วรรณ พยายามเดินตามให้ทันแต่ก้ไม่ทัน พี่วรรณเข้าห้องน้ำก่อน แบบรีบเร่งเช่นเดิม ตฤณจึงเข้าห้องที่ถัดมาอีก ขณะนั่งทำระส่วนตัวอยู่ได้ยินเสียงพี่วรรณออกมาก่อน  ก็นึกว่าพี่วรรณจะคอยเพราะได้เสียงพี่วรรณทำอะไรกุกกักที่หน้าห้องน้ำ แต่พอตฤณเปิดประตูออกมาปรากฏว่าไม่เห็นพี่วรรณแล้ว มองดูที่บ้านป้าเจริญก็ไม่เจอ จึงรีบเดินตามไปให้ทันเพราะในใจยังสงสัยไม่หายว่าใช่พ่วรรณรึเปล่าทำไมทำอะไรแปลกๆออกจะห้องน้ำทำไมไม่คอยตฤณนะเพราะปกติเพี่วรรณจะเป็นคนที่มีน้ำใจจะคอยช่วยเหลือตฤณตลอด เดินกลับไปที่พีระมิดที่นอนด้วยกันพี่วรรณ เห็นพี่วรรณนอนหลับเช่นเดิม  เสื้อท่ใส่เป็นคนละตัวกับที่ใส่ไปห้องน้ำ ตอนนั้นสงสัยมาก แต่ง่วงนอนมากกว่า จึงนอนหลับต่อโดยไม่ได้สนใจพี่วรรณ 

ตื่นเช้ามาขณะที่ ตฤณกำลังไปขุดสระน้ำพีระมิดอยู่กับพวกพี่ๆ น้องๆ พี่วรรณก็เดินมาถามว่า

พี่วรรณ : ตฤณ  ยาย ตฤณรึเปล่าเมื่อคืนเขามาหา เขาพูดใต้กับพี่ด้วย

ตฤณ     :ลักษณะเขาเป็นยังไงหรือพี่วรรณ(ตอนนั้นฟังแล้วเฉยๆเพราะไม่ได้คิดถึงญาติคนอื่นนอกจากพ่อกับแม่เลย)

พี่วรรณ :ตัวเล็ก ผิวขาว ผมสั้นซอย ใส่เสื้อสีน้ำตาล มีกระเป๋าที่ชายเสื้อด้วย และใส่ต่างหูทองลายดอกพิกุล สูงกว่าน้องพู่นิดนึง 

ตฤณ :เขาเป็นย่าตฤณพี่ (ตอนนั้นเริ่มเชื่อพี่วรรณเพราะถ้าพี่เขาไม่เห็นจริงเขาก็คคงบอกลักษณะย่าตฤณถูก เพราะตฤณตัวดำไม่น่าที่จะมีย่าที่ตัวขาวได้ขนาดน้องพู๋)

ตฤณ:แล้วเขาว่าไงหรือพี่(ใจคิดว่าเขาจะมาตามเพื่อท่จะบอกว่าแม่ตฤณเป็นอะไรรึเปล่า เพราะแม่ตฤณป่วยอยู๋)

พี่วรรณ :ย่าเขาอยู่นอกรั้วเข้ามาไม่ได้พูดใต้กับพี่ด้วยบอกว่าหนุ่ยเอย ข้ามาหาญารติข้า ช่วยไปตามมาให้หน่อย คนที่มาอยู่กับเธอนั้นแหล่ะ

พี่วรรณจึงได้เล่าเรื่องที่ฝันเมื่อคืนให้ฟัง ซึ่งมันตรงกับที่ตฤณเจอพี่เขาละเมอเข้าห้องน้ำจนทำให้ตฤณผิดว่าพี่วรรณเป็นผีดิบเข้าห้องน้ำเมื่อคืนนี้จึงได้กล่าวขอโทษกับพี่วรรณไปที่คิดไม่ดีกับพี่เขาและได้เล่าให้พี่วรรณฟังว่าเมื่อคืนมีคนมาสอน สอนนานมากแต่จำไม่ได้จำได้แต่ว่า  "เราเป็นคนจิตใจไม่ดี ต้องระวังนะ"   จำได้แค่นี่และได้อุทิศส่วนกุศลให้ย่าไป

ขอขอบคุณพี่วรรณมากที่ฝัน ที่มาบอกตฤณเรื่องย่า ถ้าไม่ได้พี่ตฤณคงไม่ได้อุทิศบุญให้ย่า เพราะคิดว่าท่านคงสบายดีแล้วเพราะไม่เคยฝันเห็นย่าเลยตั้งแต่ท่านเสียชีวิตไปมีแต่ญาติฝันเห็นแล้วเล่าให้ฝันว่าย่ายังอยู่บ้านหลังเก่าที่ย่าเคยอยู่ก่อนเสียชีวิต

  ลูกกราบขอบพระคุณสิ่งศักดิ์ที่บ้านสวนฯพีระมิดทุกๆพระองค์ที่ได้เมตตาตักเตือนสั่งสอนลูกค่ะ 

ช่วยขยายตัวอักษรค่ะ

เรื่องเล่าต่อจะเรื่องของพี่วรรณ

ลูกกราบขอขมาสิ่งศักดิ์สิทธิ์บ้านสวนฯทุกๆพระองค์ และอ.อุบลที่รับปากว่ากลับมาจากบ้านสวนฯแล้วจะเขียนเรื่องราวที่เหตุการณ์ ที่เจอวันที่ในนอนพีระมิดกับพี่วรรณลงในเว็ปแต่ไม่ได้เขียน เพราะที่ห้องพักไม่มีสัญญาณเน็ต กลับมาบ้านที่สุราษฎร์ฯก็ได้มีโอกาสออกมาที่ร้านอินเตอร์เน็ต

ขอเล่าต่อค่ะ

เมื่อคืนวันที่พี่วรรณละเมอนั้น ตฤณได้ไปนอนเร็วกว่าพี่วรรณ เพราะพี่วรรณติดสนทนากับคุณตุ้ม จึงขอตัวไปนอนก่อนคืนนี้ตั้งใจว่าจะนอนหลับให้เต็มที่เพราะนอนดึกมาหลายคืน แล้วรู้สึกร่างวกายไม่ค่อยไหว พอเริ่มเคลิ้มๆใกล้จะหลับ พี่วรรณก็กลับมา มุดมุ้งเข้ามาในพีระมิดโดยไม่ทักทาย ตฤณ ก็ตกใจ คืนนั้นรู้สึกกลัวๆ อะไรแปลกๆ กว่าที่เคยเป็นปกติมาที่บ้านสวนฯจะไม่กลัวอะไรหรือมีอาการหวาดผวาอะไรเพราะ เชื่อมั่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่บ้านสวนฯ  และได้พูกคุยกับนิดนึงแล้ว ต่างคนต่างเงียบเพื่อจะกลับ ตฤณได้ยินเสียงคนเดินตรงหัวนอนแต่ก็ไม่ได้สนใจมากมยคิดว่าคงมีใครมาเดินดู อะไรมั้งจึงหลับไป

แต่ปรากฎว่านอนหลับไปได้แป็บนึง ได้ยินเสียงพี่วรรณกรนดังมากพยายามข่มใจให้นอนให้หลับ พอเริ่มเคลิ้มๆได้ยินเสียง ผู้ชายพูด เสียงดุ เสียงที่ได้ยินดังมาจากบนยอดพีระมิด ท่านสอนนานมาก ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะลุกขึ้นมาจดเพราะเป็นคนที่จำอะไรไม่ค่อยได้ แต่นิสัยเป็นคนขี้เกียจ ก็ไม่ลุกขึ้นมาจด เคลิ้มเริ่มจะหลับอีก เสียงพี่วรรณกรนดังขึ้นมาอีกจึงลุกขึ้นมานั่งมองพี่วรรณ มองนาฬิการที่โทรศัพท์เวลาประมาณตีสอง ก็อยากไปห้องน้ำทั้งๆที่เวลานั้นไม่ได้รู้สึกปวดปัสาสาวะจนต้องไปต้องไปเข้า ห้องน้ำเวลานั้น จึงตัดสินใจเดินออกมาทั้งง่วงๆเบลอๆ

ตฤณ เดินมาได้สักระยะนึง จนถึงแนวกั้นประตูอันที่สอง หันกลับไปดูข้างหลังเห็นพี่วรรณเดินตามมาอย่างเร่งรีบจึงหยุดคอย นึกว่าพี่วรรณเขาจะรีบเดินเพื่อให้ทัน ตฤณ แต่อากัปกริยาที่พ่วรรณเดินมาแบบรีบมากตัว แข็งทื่อ ที่สำคัญเสื้อพี่วรรณใส่ไม่ใช่ตัวเดียวกับที่พี่วรรณใส่ตอนนอน จึงพยายเพ่งดูให้แน่ใจว่าใช่พี่วรรณรึเปล่า ตอนนั้นกลัวผีมากนึกว่าพี่วรรณเป็นผีดิบ  เพราะไม่คิดว่าพี่วรรณจะเข้าห้องน้ำ ตอนที่ตฤณออกมาจากพีระมิดได้หันไปดูพี่วรรณเห็นกำลังหลับอย่ามีความสุข

พอพี่วรรณเดินมาจนถึงตัวตฤณ พี่วรรณก็ไม่พูด ไม่ทักทาย ตฤณ สักคำ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ผิดวิสัยพี่วรรณมากที่ปกติจะเป็นคนช่างเจรจามาก เมื่อเห็นพ่วรรณไม่พูดอะไร และรีบเดินแบบเร่งฝีเท้ามาก ตฤณ ก็ไม่ได้ทักอะไร เดินตามหลังพี่วรรณ พยายามเดินตามให้ทันแต่ก้ไม่ทัน พี่วรรณเข้าห้องน้ำก่อน แบบรีบเร่งเช่นเดิม ตฤณจึงเข้าห้องที่ถัดมาอีก ขณะนั่งทำระส่วนตัวอยู่ได้ยินเสียงพี่วรรณออกมาก่อน  ก็นึกว่าพี่วรรณจะคอยเพราะได้เสียงพี่วรรณทำอะไรกุกกักที่หน้าห้องน้ำ แต่พอตฤณเปิดประตูออกมาปรากฏว่าไม่เห็นพี่วรรณแล้ว มองดูที่บ้านป้าเจริญก็ไม่เจอ จึงรีบเดินตามไปให้ทันเพราะในใจยังสงสัยไม่หายว่าใช่พ่วรรณรึเปล่าทำไมทำ อะไรแปลกๆออกจะห้องน้ำทำไมไม่คอยตฤณนะเพราะปกติเพี่วรรณจะเป็นคนที่มีน้ำใจ จะคอยช่วยเหลือตฤณตลอด เดินกลับไปที่พีระมิดที่นอนด้วยกันพี่วรรณ เห็นพี่วรรณนอนหลับเช่นเดิม  เสื้อท่ใส่เป็นคนละตัวกับที่ใส่ไปห้องน้ำ ตอนนั้นสงสัยมาก แต่ง่วงนอนมากกว่า จึงนอนหลับต่อโดยไม่ได้สนใจพี่วรรณ 

ตื่นเช้ามาขณะที่ ตฤณกำลังไปขุดสระน้ำพีระมิดอยู่กับพวกพี่ๆ น้องๆ พี่วรรณก็เดินมาถามว่า

พี่วรรณ : ตฤณ  ยาย ตฤณรึเปล่าเมื่อคืนเขามาหา เขาพูดใต้กับพี่ด้วย

ตฤณ     :ลักษณะเขาเป็นยังไงหรือพี่วรรณ(ตอนนั้นฟังแล้วเฉยๆเพราะไม่ได้คิดถึงญาติคนอื่นนอกจากพ่อกับแม่เลย)

พี่วรรณ :ตัวเล็ก ผิวขาว ผมสั้นซอย ใส่เสื้อสีน้ำตาล มีกระเป๋าที่ชายเสื้อด้วย และใส่ต่างหูทองลายดอกพิกุล สูงกว่าน้องพู่นิดนึง 

ตฤณ :เขาเป็นย่าตฤณพี่ (ตอนนั้นเริ่มเชื่อพี่วรรณเพราะถ้าพี่เขาไม่เห็นจริงเขาก็คคงบอกลักษณะย่า ตฤณถูก เพราะตฤณตัวดำไม่น่าที่จะมีย่าที่ตัวขาวได้ขนาดน้องพู๋)

ตฤณ:แล้วเขาว่าไงหรือพี่(ใจคิดว่าเขาจะมาตามเพื่อท่จะบอกว่าแม่ตฤณเป็นอะไรรึเปล่า เพราะแม่ตฤณป่วยอยู๋)

พี่วรรณ :ย่าเขาอยู่นอกรั้วเข้ามาไม่ได้พูดใต้กับพี่ด้วยบอกว่าหนุ่ยเอย ข้ามาหาญารติข้า ช่วยไปตามมาให้หน่อย คนที่มาอยู่กับเธอนั้นแหล่ะ

พี่วรรณจึงได้เล่าเรื่องที่ฝันเมื่อคืนให้ฟัง ซึ่งมันตรงกับที่ตฤณเจอพี่เขาละเมอเข้าห้องน้ำจนทำให้ตฤณผิดว่าพี่วรรณเป็น ผีดิบเข้าห้องน้ำเมื่อคืนนี้จึงได้กล่าวขอโทษกับพี่วรรณไปที่คิดไม่ดีกับพี่ เขาและได้เล่าให้พี่วรรณฟังว่าเมื่อคืนมีคนมาสอน สอนนานมากแต่จำไม่ได้จำได้แต่ว่า  "เราเป็นคนจิตใจไม่ดี ต้องระวังนะ"   จำได้แค่นี่และได้อุทิศส่วนกุศลให้ย่าไป

ขอขอบคุณพี่วรรณมากที่ฝัน ที่มาบอกตฤณเรื่องย่า ถ้าไม่ได้พี่ตฤณคงไม่ได้อุทิศบุญให้ย่า เพราะคิดว่าท่านคงสบายดีแล้วเพราะไม่เคยฝันเห็นย่าเลยตั้งแต่ท่านเสียชีวิต ไปมีแต่ญาติฝันเห็นแล้วเล่าให้ฝันว่าย่ายังอยู่บ้านหลังเก่าที่ย่าเคยอยู่ ก่อนเสียชีวิต

  ลูกกราบขอบพระคุณสิ่งศักดิ์ที่บ้านสวนฯพีระมิดทุกๆพระองค์ที่ได้เมตตาตักเตือนสั่งสอนลูกค่ะ 

อนุโมทนาด้วยนะคะน้องตฤน แหม..ได้อ่านเรื่องที่น้องตฤนเล่าแล้ว

ที่เคยคิดว่าเหตุการณ์นั้นเป็นความฝันของ"คุณวรรณ" เท่านั้น

แต่แท้ที่จริง ก็คือ "ความจริง" นั่นเอง..

ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านสวนฯ ไม่ว่าจะมาในรูปของความฝัน

หรือ ความจริง ก็น่าติดตามทั้งนั้น..เลยนะคะเนี่ย...

ว่าแต่ว่า...เห็นบุญส่งผลที่สัมผัสได้ชัดๆแบบนี้ คงจะทำให้

"หนูตฤน" มีกำลังใจในการทำบุญยิ่งๆขี้นไปนะคะ

สาธุ สาธุ สาธุ...

ขอบคุณคุณชนิดาค่ะที่ให้กำลังใจ

วันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2554 วันเดียวกันกับที่ทุกคนได้เจอสิ่งมหัสจรรค์

ปุ๋ยก็เป็นอีกคนนึงเช่นกันที่พบเจอเรื่องที่น่าประหลาดที่บ้านสวน

อ. ท่านบอกว่าตื่นแต่เช้าๆกันหน่อยจะมีสิ่งมหัสจรรค์เกิดขึ้น

ปุ๋ยว่านะสิ่งมหัสจรรค์มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เมื่อเวลาประมาณตี2 เช่นกัน ปุ๋ยรู้สึกว่าปวดฉี่มาก

ตั้งใจว่าจะอั้นไว้จนถึงเช้า

แต่เมื่อเริ่มอั้นก็ยิ่งปวดเเรงขึ้น แล้วก้มองไปที่มุ้งพี่เอที่นอนอยู่ข้างๆ

ปรากฎว่าเห็นพี่เอยังไม่หลับมองดูโทรศัพย์

แต่ไม่กล้าเรียกเกรงใจพี่ผู้ชายตัวขาวๆนอนถอดเสื้อที่นอนอยู่ข้างๆพี่เอ(นึกว่าพี่สุเมธ)

ก็เลยจะไปเรียกพี่โจแต่ปรากฎว่าไม่รู้ว่าพี่เค้านอนมุ้งไหนเพราะปุ๋ยนอนก่อนพี่เค้า

แถมคุมโปงอีกต่างหากใครจะไปรู้ว่าเป็นใคร

แล้วก็เดินออกมาจะมาพึ่งคุณบิ๊กให้พาไปเข้าห้องน้ำแต่ปรากฎว่าคุณบิ๊กไปไหนไม่รู้

พี่โจบอกปุ๋ยว่าถ้าเกิดไม่กล้าไปไหนให้บอกคุณบ๊กให้คุณบิ๊กพาไป

คืนนั้นปุ๋ยก็เลยได้ไปเข้าห้องน้ำคนเดียว

และก้กลับเข้ามาจะนอน  แต่เห็นคุณบิ๊กนั่งมองหน้าเรา

ไอ้เราก็คิดในใจว่าที่เราจะขอความช่วยเหลือกับไม่อยู่

แล้วก้เข้านอน

พอตื่นมาตอนเช้า ก้ถามพี่เอว่าพีสุเมธไปไหนไม่เห็นรถเลย

พี่เอ : กลับไปตั้งแม่อวานแล้วนี่?

  เอาเรางงเลย

ปุ๋ย : แล้วพี่เอนอนกับใครเมื่อคืน ตัวขาวๆ ไม่ใส่เสื้อด้วย

พี่เอได้ยินปุ๋ยเล่าดังนั้นอุทิศบุญเลยนะตอนนั้น

แล้วก็ถามพี่โจว่า

ปุ๋ย ; เมื่อคืนนอนคลุมโปงทำไม

พี่โจ : เปล่านี่ ผ้าก็พับที่หน้าอกเหมือนเดิม ตอนเช้าก็ยังอยู่ที่หกน้าอกเหมือนเดิม

เล่นเอาปุ๋ย งง เลยค่ะ

ปุ๋ยเลยคิดในใจว่าสงสัยท่านคงอยากให้เราเข้มแข็ง ไม่ขี้กลัว เพราะที่บ้านสวนมีแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์

ปุ๋ยขอขอบพระคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกๆพระองค์ที่อยู่ ณ ที่บ้านสวนปิรามิดด้วยค่ะ

ที่ทำให้ปุ๋ยได้รู้ได้เห็นทุกสิ่งกับตาตัวเอง

สาธุ สาธุ สาธุ

ขออนุโมทนากับเรื่องเล่าประสบการณ์ของคุณปุ๋ยด้วยคะ

ท่านคงอยากให้เราเข้มแข็ง ไม่ขี้กลัว

คงจะจริงนะคะ ขนาดคุณบิ๊ก ท่านยังไม่ให้เราไปพึ่งเลย

คงอยากให้เราเป็นที่พึ่งของตัวเอง เพราะเราเกิดมาคนเดียว

เวลาจะไป ก็ต้องไปด้วยกำลังใจ ของเราเอง

สาธุ คะ

สงสัยจะต้องใช้สูตร "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน"เท่านั้นจ่ะ น้องปุ๋ย..

ทำเป็นพูดดีไป ชนิดาก็"ขี้กลัว"มั่กๆ..

เจ๊ยยยยยยยย... เป็นพี่..พี่ก็ยอมอั้นยันเช้า แน่ๆเลย

หรือไม่ก็"ใครอยู่ข้างๆ"ก็โชคร้ายไปแล้วกัน

คงปลุกไปด้วยกันแน่ๆ ฮิฮิ..

อนุโมทนากับเรื่องเล่าเคล้าความระทึกใจด้วยนะคะ..

                          อนุโมทนากับเรื่องเล่าทุกๆเรื่องนะค่ะ   สาธุ...

อนุโมทนาบุญกับทุกเรื่องเล่านะค่ะ

อ่านแล้วน่าติดตามมากๆ เลยค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ

                                                          ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ