หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ตอบปัญหาของคน...

หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ตอบปัญหาของคนขี้โมโห
ปัญหาของคนขี้โมโหกับคนดื้อ ผู้ถาม หลวงพ่อคะ หนูเป็นคนขี้โมโหค่ะ… หลวงพ่อ ถ้า “ขี้” โมโหดี เพราะเราไม่ได้โมโห ผู้ถาม (หัวเราะ) โมโหร้ายมากค่ะ แต่ว่าแป๊บเดียวหาย… หลวงพ่อ โมโหร้าย ดี แต่ว่าอย่าร้ายตามโมโห ให้โมโหมันร้ายอย่างเดียว ถ้าโมโหแป๊บเดียวหายเช้ามืดเราก็รีบโมโหเลย บอก “เอ็งโมโหเฉพาะเวลานี้นะ เวลาอื่นห้ามโมโห” ถ้าแป๊บเดียวหายเขาเรียกว่า “โทสจริต” เกิดโมโหไวหายเร็ว ที่หายเร็วแสดงว่าตัวยับยั้งมันมาก เราก็ต้องพยายาม พอตื่นมาตอนเช้าคิดว่าวันนี้เราไม่โมโหใคร ตั้งใจไว้เลย แต่มันอดเผลอไม่ได้นะ มันเป็นของธรรมดา ทีนี้ถ้าเผลอ พอจะหลับเราก็นั่งนึกวันนี้เราโมโหใครบ้างหรือเปล่า บังเอิญถ้าโมโห เราก็คิดใหม่ว่าจะไม่โมโหอีก อย่างนี้ไม่ช้าก็หาย ผู้ถาม หลวงพ่อคะ ถ้าแกล้งทำเป็นโมโห แล้งพูดคำหยาบออกไป อย่างนี้จะเป็นไรไหมคะ…? หลวงพ่อ ไอ้แกล้งทำเป็นโมโหนี่ เป็นลีลาแม้กระทั่งพระอรหันต์ ท่านก็ทำเพื่อประโยชน์ของคนอื่น พระพุทธเจ้ามีลีลาว่า นิคคัยหะ ปัคคัยหะ ถ้าดีเราก็ยกย่องสรรเสริญ ถ้าไม่ดีก็ถูกขับออกไป ท่านทำก็เพื่อความเป็นอยู่เย็นเป็นสุขของคนอื่น อันนี้ไม่ใช่โทสะแท้ เขาไม่ถือว่าเป็นเรื่องโทสะ เป็นเรื่องลีลาของการปกครอง ก็เหมือนกับการแสดงละคร คนนี่มีนิสัย ๒ ประเภท คือ คนนิสัยหยาบ ต้องขู่บังคับ ถ้าคนที่มีนิสัยละเอียดต้องปลอบ แบบนี้แสดงว่าคนนั้นเขามีนิสัยหยาบ เราแสดงออกแบบนั้น ความจริงเนื้อแท้เราไม่มีอะไร แต่เราทำเพื่อผลงาน อันนี้ไม่เสียหาย ถ้าเข้าไปในสมาคมขี้เมา เรากินโซดาเราก็เมาเท่าเขาทำเสียงเป็นเมา อาจจะเมากว่าคนกินเหล้าอีกนะ ทำเสียงดังกว่า เขาเรียกว่า ต้องทำตามเขไป แต่เนื้อแท้จริงๆ เราไม่เมา แต่เราก็ไม่ขัดกับสังคมใช่ไหม… ผู้ถาม แล้วอย่างคนดื้อละคะ หนูรู้สึกว่าตัวเองดื้อมาหลายชาติค่ะ จะแก้ไขยังไงดีค่ะ…? หลวงพ่อ รู้หรือว่าดื้อนะ รู้ยังไงว่าดื้อมาหลายชาติ…? ผู้ถาม เดาเอาค่ะ หลวงพ่อ..ไอ้คนรู้ว่าดื้อนี่ แสดงว่าคนนั้นไม่ดื้อ พระพุทธเจ้าท่านบอกว่า คนใดก็รู้ตัวว่าเป็นพาล คนนั้นเป็นบัณฑิต คำว่า พาล แปลว่า โง่ คนไหนรู้ตัวเองโง่ คนนั้นเป็นคนฉลาด บัณฑิตเขา แปลว่า คนฉลาด ผู้ถาม อย่างกับตั้งใจจะไม่พูด ไม่ทำอะไรให้ใครกระทบกระเทือนใจก็ห้ามใจไว้ไม่ได้ หลวงพ่อ อ๋อ…นั่นเป็นของธรรมดา หนู ต้องค่อยๆ ยั้งมันนะ เราจะตั้งใจยับยั้งทีเดียวมันไม่ได้ แต่ว่าถ้าพลาดขึ้นมา หรือเกิดความรู้สึกตัวขึ้นมา ก็คิดว่าครั้งต่อไปเราจะไม่ทำอีก ถ้าสักวันหนึ่งข้างหน้ามันเผลออีก รู้ตัวอีกก็ยับยั้งอีก ต้องทำบ่อยๆ แบบนี้มันถึงจะทรงตัวนะ ถ้าเราคิดว่า เราจะไม่ทำอะไรเลยให้เป็นเครื่องเสียหายกระทบกระเทือนให้มันอยู่ตัวก็แสดงว่า พอนึกปั๊บก็เป็นพระอรหันต์เลยซิ มันก็ยาก ใช่ไหม… อย่างนี้ดี ถ้าเรารู้แบบนั้นแสดงว่า อารมณ์ยับยั้งมันมีเยอะแล้ว เพราะตามปกติคนที่เขามีกิเลสหนาจริงๆ เขาจะไม่รู้ว่าเขาสร้างความเดือดร้อน สำหรับเราทำไปแล้วเรามีความรู้สึกภายหลังว่าคนอื่นเดือดร้อน รู้สึกว่าเป็นการไม่สมควร แสดงว่ากำลังกิเลสตกไปมากแล้ว ก็ค่อยยั้งมันไปนะ หนักๆ เข้ามันก็อยู่ตัวเอง ผู้ถาม...ค่ะ ขอบพระคุณค่ะ ผู้ถาม หลวงพ่อครับ ที่หลวงพ่อบอกว่าให้ตัดความโลภ ให้หากินโดยสุจริต ไม่คดไม่โกงเขา แล้วอย่างไปเล่นการพนัน เราไม่ได้คดโกงเขา อย่างนี้จะได้ไหมครับ…? หลวงพ่อ.. อันนี้ไม่ใช่โลภนะ ไอ้หนู การพนันเป็นอบายมุข ฉิบหายเลย ผู้ถาม แล้วที่เขารวยกันเล่าฮะ…? หลวงพ่อ เออ…นั่นแหละ ฉิบหายแน่ ฉิบหายเพราะอะไรรู้ไหม…ตายตกนรก ผู้ถาม แล้วเจ้ามือตกไหมครับ…? หลวงพ่อ เขายังไม่ตายก็ไม่ตก มันก็ด้วยกันนั่นแหละ การพนันจิตมันชั่ว จะมุ่งฟัดกันท่าเดียว ไม่มีใครคิดแบ่งกันเลย คอยจะเอาเขาท่าเดียว ไอ้เจ้ามือก็จะเล่นลูกค้า ลูกค้าก็จะเล่นเจ้ามือ มันล่อกันตรงนั้นแหละ ล่อแล้วไปคุยกันที่สำนักพระยายมอีกที ว่าใครจะมีบุญมากกว่ากัน ใครจะลงลึกมากว่ากัน
ผู้ตั้งกระทู้ ชนิดา :: วันที่ลงประกาศ 2010-10-18 04:24:58