หนูขอขมาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ 

และขอขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิทั้งหลาย

หลวงพ่อฤาษีลิงดำ สิ่งศักดิ์สิทธิบ้านสวนพีระมิด

ที่ทำให้หนูรอดชีวิตมาได้ค่ะ

 เรื่องแรกที่หนูอยากบอกคือ

หนูอยากขอขมาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ ผ่านทางกระดานสนทนาด้วยนะคะ

บางครั้งหนูอาจทำอะไรโดยไม่คิด หรือโง่เอง

ทั้งกายกรรม มโนกรรม วจีกรรม

ที่หนูได้ทำผิด คิดพลาด จะโดยรู้ตัว หรือไม่รู้ตัวก็ตามแต่

หนูขอขมา และขอรับโทษนั้นอย่างบริสุทธิ์ค่ะ

คือ หนูเป็นคนลำปางเรียนอยู่ที่มหาลัยนเรศวร จังหวัดพิษณุโลกค่ะ

ประมาณเดือนตุลาปี 53 ที่ผ่านมา

ได้ตกลงกับพี่สาวว่าจะขายเสื้อผ้าทางอินเทอร์เน็ต

โดยเงินลงทุนเป็นของพี่สาว  ประจวบเหมาะกับช่วงนั้น หนูได้ติดตาม

ดูรายการบ้านสวนพีระมิด ก็ดูมาเรื่อยๆ นะคะ

แล้วก็ได้มีโอกาสเปิดชมเว็บไซต์บ้านสวนพีระมิด

เข้ามาที่กระดานสนทนา

สายตาคู่นี้ได้ไปเจอ ลิ้งค์ ๆหนึ่งจึง คลิ๊กเข้าไป

จำไม่ได้แล้วค่ะว่าชื่อกระทู้อะไร ขอโทษจริงๆค่ะ

ตาเห็นว่ามีรูปขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

องค์เทพสฟิงซ์ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ พระเจ้าอยู่หัว และอาจารย์ อุบล

รูปอยู่ในลิ้งนี้ค่ะ หนูเอาลงไม่เป็น

http://upload.siamza.com/showpic.php?id=1385314

พอเห็นแล้วก็คิดในหัวสมองที่มีน้อยนิดนี้ว่า

ขอเอารูปนี้ไปแปะไว้ในบอร์ดที่จะใช้ขายเสื้อผ้า

เผื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว และทำให้หนูมั่นใจว่าจะขายดี

(หนูโง่มากค่ะ บาปหนา ตอนนี้พึ่งจะฉลาดขึ้นมานิดหน่อยเท่านั้น)

จึงขออนุญาต coppy รูปนั้นเก็บไว้แล้วเอาไปลงบอร์ด

ที่ใช้ขายเสื้อผ้านะคะ 

จากนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อประมาณเดือนธันวาที่ผ่านมา

หนูได้ขายเสื้อผ้ามือสอง แล้วก็เปิดอีกบอร์ดหนึ่งขึ้นมา

แล้วก็เอารูปเดิมขึ้นอีก

แต่กดโอเค เพื่ออัพโหลดไม่ได้เลยค่ะ ไม่ติดเลย

หนูจึงคิดในใจว่า เพราะหนูไม่ได้ขออีกรอบหรือเปล่า

ทุกวันนี้ไม่สบายใจเลยค่ะ

ส่วนเสื้อผ้ามือสองขายได้ไม่เท่าไหร่เลยค่ะ

เพราะอินเทอร์เน็ตที่ห้องเข้าบอร์ดเว็บไซต์นั้นไม่ได้

เกิดปัญหา สร้างความไม่สบายใจมากๆ

หนูกลับมาคิดทบทวนดีๆ หนูเป็นคนบาปหนาจริงๆ

อยากพิมพ์มาในกระดานสนทนานานแล้วเหมือนกันค่ะ

แต่บาปเยอะ คงมากักกันไม่ให้ทำ

วันนี้หนูรู้สึกผิด และได้รับผลจากการกระทำนั้นแล้ว

เพราะขายเสื้อผ้ามือไม่ดีเหมือนเก่า และไม่สบายใจในเรื่องนี้เลย

หนูขอขมากับสิ่งศักดิ์สิทธิ ในสิ่งที่หนูทำผิดมหันต์ครั้งนี้

หนูผิดไปแล้วค่ะ T__________T

ส่วนเรื่องที่สอง

หนูขอขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ

(ใช้คำว่าขอบคุณไม่พอเพราะมันมากมหาศาลจนล้น

แต่หัวสมองน้อยนิดตอนนี้คิดคำที่จะพิมพ์ไม่ออกจริงๆค่ะ)

คือ เมื่อวันพุธที่ 29 ธันวาที่ผ่านมาหนูและเพื่อนรวม 3 คน

เดินทางจากพิษณุโลกกลับลำปาง

ไปถึงขนส่งพิษณุโลกตอนบ่าย 2 โมง

แต่ได้ขึ้นรถทัวร์กลับบ้านจริงๆตอนเกือบ 4 โมงเย็น

ถึงบ้านเกือบ 5 ทุ่มค่ะ เพราะประสบปัญหามากมาย

คือ ก่อนหน้าที่จะถึงวันเดินทาง หนูรู้สึกตะหงิดๆในใจว่า

กลับบ้านครั้งนี้รู้สึกไม่ปลอดภัยเลย (มันรู้สึกในใจตลอดเลยค่ะ)

ว่ากลับบ้านรอบนี้ต้องมีอุบัติเหตุแน่  รู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดี

คิดถึงขึ้นว่า กลับบ้านรอบนี้เหมือนจะไม่รอด เหมือนรู้ตัวเอง

แล้วพอวันกลับเพื่อนที่กลับด้วยกันก็บอกหนูว่า

รู้สึกว่ากลับบ้านรอบนี้จะไม่ปลอดภัย

หนูก็ เอ๊า !!  ทำไมคิดเหมือนกันเลย แต่หนูไม่พูดเท่านั้น

มันทำให้ใจเสียไปอีกค่ะ

แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

ขาออกจากพิษณุโลกกลับลำปางหนูเจอรถทัวร์ยางรั่ว ข้างทางมืดน่ากลัว

เพราะมันดึกมากแล้ว  ต้องหาร้านซ่อม

แต่วันนั้นผ่านไปได้ ยังมีชีวิตรอดค่ะ

พอขากลับ จะกลับมาที่พิษณุโลก เพื่อนก็ซื้อตั๋วรถไว้รอบ 7 โมงครึ่ง

หนูกับเพื่อนก็รอ พอรถทัวร์มา

ปรากฏว่าเป็นรถคันเดิมกับที่หนูขึ้นตอนกลับมาจากพิษณุโลก

(คันที่รถยางรั่วค่ะ)

ตอนนั้นใจเสียมากค่ะ แต่คิดในใจว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นไรหรอก

พอออกจากลำปางไม่เท่าไหร่

รถทัวร์คันนี้ขับเร็วมาก หนูบอกเพื่อนว่า ทำไมมันขับเร็วอย่างนี้

เพื่อนบอกว่าไม่มีอะไรหรอก แล้วก็กินยาแก้เมาหลับไป

ซักพักเริ่มเหม็นไหม้ค่ะ  (ที่นั่งหนูอยู่ประมาณล้อหลังของรถค่ะ)

เหม็นไหม้ขึ้นมาชนิดที่ว่า เพื่อนหนูตื่นแล้วเราหันหน้ามาหากัน

มันเหม็นยางไหม้ ซักพักมีควันดำๆ ลอยขึ้นมาตรงข้างๆ ที่หนูนั่ง

ตกใจมากค่ะ  ควันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

แล้วมีพี่ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนไปทางหน้ารถว่า

“รถไหม้แล้ววว ควันเต็มไปหมด จอดๆๆ”

แต่คนขับก็ยังขับต่อไปอีกนะคะ

ตอนนั้นในใจคิดว่า

ถ้ารถระเบิดขึ้นมา เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว

เราคงไม่รอดกันทั้งคัน

จากนั้นควันดำจากหลังรถก็ลอยเต็มในรถทั้งคันค่ะ

พอรถจอด ทุกคนรีบหนีกันลงมา

หนูพึ่งเข้าใจคำว่า หนีตาย ว่ามันเป็นยังไง

สรุปเลยนะคะว่า วันนั้นหนูไม่ได้ไปต่อกับรถทัวร์คันนั้น

และตอนนี้หนูรอดปลอดภัยดีค่ะ และอยากขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ

โดยเฉพาะหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ที่ทำให้หนูรอดปลอดภัยมาได้

เพราะก่อนที่หนูจะเดินทางนั้น หนูนึกถึง อาจารย์ อุบล

ที่อ่านหนังสือของ หลวงพ่อฤาษีลิงดำกับหลวงพ่อปานตอบปัญหาธรรม

หนูจึงไปหายืมที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย

และนำติดตัวกลับบ้านไปด้วย หนูเชื่อว่าถ้าหนูพลาดก้าวนี้ไป

ชีวิตหนูคงไม่มีอย่างวันนี้ค่ะ …

ขอบคุณกระดานสนทนาของเว็บไซต์บ้านสวนพีระมิด

ที่เปิดโอกาสให้คนบาปหนักอย่างหนู

ได้ปลดปล่อย ขอบพระคุณมากค่ะ

และถ้าหนูมีบุญ หนูคงจะได้ไปบ้านสวนซักครั้งในชีวิตเนอะ

รอวันนั้นอย่างค่อยๆ   ตั้งใจ

น.ส.ธีมาพร  จันทราวงศ์

ปล. ขอขอบคุณพี่ตาลที่บูชา แล้วส่งซีดีของรายการบ้านสวนให้หนูมากๆนะคะ

แม่และยายหนูได้ดูแล้วค่า ^_______^