ชีวิตดิฉันเกิดมาพร้อมกับการเข้าใจคำว่า คนดี คือ การไม่ทำผิดกฏหมาย  และการไม่ฆ่าคน  ตอนเด็กคิดว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว  การประกอบอกุศลกรรมด้านวจีกรรม  และมโนกรรม ไม่ใช่สิ่งที่ผิดมากมายอะไร  ใครๆก็ทำโดยเฉพาะการประกอบอกุศลกรรมด้านมโนกรรม  คิดว่ามันเป็นอิสระที่เราควรมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ เพราะมันเป็นตัวของเรา ชีวิตส่วนตัวของเรา และไม่ต้องขออนุญาตใคร ช่วงชีวิตนี้จึงได้ประกอบอกุศลกรรมด้านนี้เยอะมาก ปล่อยใจให้เป็นไปอยากให้เป็น อยากคิดอะไรก็คิด จินตนาการอะไรก็ได้ รู้สึกเพลินสนุกมาก ดูทีวีแล้วบางทีอิน  คิดว่าตัวเองเป็นตัวละคร อ่านหนังสือบางทีก็อิน ชอบใช้คิดวิจารณ์ไปต่างๆนานา  ชอบใช้ใจคิดเพ่งโทษตำหนิติเตียนผู้อื่น 

     1)ชอบคิดจับคู่ว่าเขาเป็นแฟนกัน  ถ้าเป็นผู้ชายสนิทกับผู้ชายก็ชอบคิดว่าเขาเป็นคู่เกย์  ถ้าเป็นผู้หญิงสนิทกับผู้หญิงก็ชอบคิดว่าเขาเป็นคู่ทอมดี้  ถ้าใครผ่านเข้ามาในรัศมีสายตาดิฉันหรือไปอ่านเจอข้อความอะไร ก็จะชอบจับคู่ว่าเป็นแฟนกันมาก  วันนึงอ่านหนังสือธรรมะ ไปเจอข้อความพระอานนท์จะชอบถามปัญหาธรรมพระพุทธเจ้า ดิฉันก็ไปคิดว่าสนิทกันเป็นคู่เกย์กันหรือเปล่า  ไปงานบุญพิธีเปิดสำนักปฏิบัติธรรมถ้ามีพระคนไหนมาศรัธทาในความปฏิบัติดีปฏิบัติชอบของพระอาจารย์ ดิฉันยังแว้บไปคิดว่าเป็นคู่เกย์กันได้อีก เจอพระอาจารย์กับแม่ชีแสดงธรรม แว้บนึงยังคิดว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า วันนึงดูรายการคุยไปแจกไปพอเห็นอาจารย์ให้ความเป็นกันเองกับผู้มาบำบัดที่เป็นผู้ชาย  ดิฉันก็คิดจับคู่ว่าเป็นแฟนกันอีก จนวันหนึ่งกรรมติดจรวด  ดิฉันเลยถูกเพื่อนร่วมงานจับตามอง และไม่ว่าจะไปสนิทกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิง หรือผู้ชาย  ก็จะถูกมองตลอดว่าเราไปชอบเขา (ซึ่งบางคนก็ปลื้มในความสวยเขาเฉยๆ บางคนก็ไม่คิดอะไร) หรือสนิทกับคนที่มีแฟนแล้ว ยังถูกหาว่าเป็นคิดจะชู้อีก (ไม่คิดจะเป็นชู้เลย แต่อบอุ่นในอัธยาศัยไมตรีเขาต่าหาก)  

     2)ชอบใช้ใจคิดเพ่งโทษตำหนิติเตียนผู้อื่น ถ้าไปรับรู้เรื่องราวอะไรของใคร ก็จะชอบคิดวิจารณ์และตำหนิติเตียนเขาอยู่เสมอ 

     3)เคยอ่านหนังสือธรรมะแล้วรู้สึกโกรธพระพุทธเจ้า เคยโกรธสิ่งศักดิ์สิทธิ์  รู้สึกว่าทำไมบางทีคนทำสิ่งไม่ดีแล้วไม่ได้รับทุกข์เวรภัย  แต่ทำไมบางคนไม่ได้ทำอะไรเลย เกิดมาก็มีทุกข์ มีเวร มีภัย ต้องประสบกับความยากลำบากมาก  รู้สึกว่าพระพุทธเจ้าไม่เห็นยุติธรรมเลย  

    4)ด้วยความที่ไม่ค่อยใส่ใจในกรรมทางด้านมโนกรรมและไม่เคยรู้จักคำว่าสำรวมเลย   อาจารย์เคยพาไปทัศนศึกษาในวัดพระแก้ว หรือสถานที่สำคัญๆ และสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ บางทีเราก็เบื่อ เราก็เคยอะไรคิดไม่ดีออกไป  เช่น ไม่เห็นดีเลย ก็งั้นๆ ไม่เห็นสวยเลย สร้างมาทำไมวะ พามาดูอะไรวะ เชยว่ะๆ  ฯลฯ  บางทีฟังคำบรรยาย นั่งอยู่ก็นึกพิเรนจินตนาการโน่นนี่ ลามกก็มีเยอะ  รู้สึกว่าสนุกดี ไม่เคยดูสถานที่เลยว่าต้องสำรวม  จนวันนึงกรรมตามติดจรวดอีกแล้ว ด้วยได้สร้างอกุศลกรรมในครานั้น มันทำให้ช่วงชีวิตช่วงหนึ่ง ถึงขั้นสติแตก ทำให้ไม่มีสมาธิในการเรียน  เรียนไม่รู้เรื่องเลย อ่านหนังสือไม่ได้เลย จะมีภาพผุดขึ้นมาในใจก่อกวนเราตลอด จนเกือบจะถูกพาไปพบจิตแพทย์  เกือบพาเข้าโรงพยาบาลบ้า (แต่โชคดีที่ชอบฟังธรรมะมั๊ง ผู้ใหญ่ไม่พาไป คิดว่ายาระงับประสาทมันคงช่วยอะไรเราไม่ได้  ธรรมะอาจช่วยมันให้ดีขึ้นได้ อันนี้ดิฉันคิดเอง และไม่เคยถามท่าน)

สรุปคือ มโนกรรม ที่เป็น  มลทิน 9  ดิฉันได้พลาดพลั้งมาก

ในการนี้ในสิ่งที่เคยได้กระทำแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปมาก วันนี้ตั้งใจเขียนคำสารภาพบาป  และขอลูกขอขมาพระพุทธเจ้า  พระอานนท์  ครูบาอาจารย์  สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย อาจารย์อุบล หรือท่านใดๆที่ได้ล่วงเกินในมโนกรรมข้อนี้ และขอให้ดวงจิตที่เคยเป็นมลทิน 9 ที่จะเกิดขึ้น ขอให้จิตเหล่านั้นสามารถดับได้