เมื่อวันเสาร์ที่ 22/01/2554 ที่ผ่านตัวเล็กได้เดินทางไปทำบุญที่บ้านสวน

    ในคณะก็มีพี่เบาหวิว...พี่กัญญ์...น้องซานต้า...ก่อนจะถึงบ้านสวนก็แวะ

ทาน  ข้าวกันที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง  สายตาก็มองไปเจอมะยงชิด ก็

ทำให้นึกถึง   คำในกระทู้ๆหนึ่งว่า เป็นคนที่ชอบมะปรางมาก(ๆ) ก็จะเป็น

ท่านใดไม่ได้นอกจากท่านอาจารย์แม่อุบล  ทานข้าวจนเสร็จก็สั่งพี่ที่ร้านขอ

มะยงชิดหนึ่งถุง มาถึง    บ้านสวน   พี่ปุ๊ยนุ่นก็ล้างใส่จานให้ก็บอกว่าให้ไป

ถวายเอง   ตัวเล็กก็เดินมา    ถึงหน้าบ้านท่าน   กำลังจะข้ามสะพาน   แต่สิ่ง

ที่ตัวเล็กปิติมากที่สุดเลยก็คือ   เจ้าของบ้านได้ทักทายว่า...ตัวเล็กตัวน้อย

เชิญค่ะ...มันเป็นเสียงที่บ่งบอกได้เลยว่า  เป็นเสียงของความเมตตาที่มีต่อ

ศิษย์ตัวน้อยๆ ยิ่งพอท่านแม่อวยพร    ยิ่งทำให้ปิติมากขึ้นอีก  ทำให้ไม่

สามารถจะกลั้นน้ำตาของตัวเล็กได้  สายตาของท่านเมตตาเป็นยิ่งนัก    ตัว

เล็กคิดว่าสายตาแบบนี้หลายๆท่านคงได้สัมผัส       แต่ส่วนตัวผมคงไม่

สามารถเก็บไว้คนเดียวได้       อยากให้ทุกคนได้รับถึงความรู้สึกอันแสน

ประทับใจนี้กับตัวเล็ก หรืออีกอย่างหนึ่งถ้าท่านใดที่เคยได้อ่านกระทู้ที่

ผ่านๆมา    ก็คงจะได้รู้ว่า     ตัวเล็กจะมีความรู้สึกเดียวกับเวลาที่ให้พ่อและ

แม่เหยียบหัว   เวลาในวันเกิด หรือไม่สบายใจ  บอกได้เลยว่าเป็นความรู้สึก

แบบเดียวกันนั่นเอง   มันเป็น สิ่งที่อธิบายได้ยาก   พี่เบาหวิวยังแอบถาม

ว่า   มีอะไรในใจกับอาจารย์หรือ เปล่า  ตัวเล็กบอกได้คำเดียวว่าไม่มีจริงๆ

 บางครั้งขนแขนยังลุกด้วยซ้ำไป   ตรงนี้อาจารย์ยังเคยแซวบ่อยๆไป   และ

ในวันน้ั้นก็มีอีกอย่างที่ลืมไปสนิท     เลยก็คือว่า  ลืมขนขวดขึ้นรถทำให้

พลาดโอกาสการทำบุญอีกอย่างไปเลย   แต่ในวันนั้นก็เป็นวันที่   มีกิจกรรม

ทั้งวันเลก็ว่าได้   กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ สองทุ่มกว่า   แต่ทุกๆคนในวันนั้น

ก็ใจอิ่มบุญกันสุดๆไม่มีใครถอยเลย  ต่าง   พลัดกันตลอด   เพื่อบ้านสวน

บอกไดัคำเดียวว่า  ทุกคนมุ่งมั่นและสู้กันสุดๆ   เพราะที่นี่เป็นแหล่งบุญที่

บริสุทธิ์จริงๆครับว่ากันไหมครับทุกท่าน