ขออนุโมทนาบุญกับจดหมายของคุณชรินทร ด้วยนะคะ

  ตุ้ยเองก็เคยคิดไม่ดีกับอาจารย์เหมือนกัน

เมื่อครั้ง ไปเข้าค่ายครั้งที่ 2

ซึ่งเป็นครั้งแรกของตุ้ย

 ซึ่งระหว่างที่อาจารย์พูดอยู่นั้น

ตุ้ยก็ได้เอาโทรศัพท์มือถือ ขึ้นมาอัดวีดีโอทั้งภาพและเสียงของอาจารย์

 เพราะคิด (เอาเอง) ว่าจะเป็นประโยชน์กับคนที่ไม่ได้มา

 ได้รู้ว่าโลกเรากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ซึ่งอาจารย์ก็หันมาเห็น

และพูดว่า "ถ่ายไปน่ะ อย่าเอาไปแบล็กเมย์นะ"

หน้าอาจารย์ นิ่งๆ ค่ะ แต่หนูเสียวสันหลังไปหมดค่ะ

แต่ก็ใจดีสู้เสือตอบไปว่า "ไม่ค่ะ"  แต่ก็ยังถ่ายต่อนะคะ

นั่น ยังไม่รู้สึกตัวว่าเป็นสิ่งไม่บังควร  ในใจก็คิดวกไปวนมา

แต่คำพูดของอาจารย์ ว่าทำไมอาจารย์ถึงคิดกับเราอย่างนี้

อยากให้อาจารย์รู้ในใจเราจริงๆ ว่าเราไม่เคยมีความคิดแบบนั้น

แต่ไม่เคยมองดูตัวเองว่ามันเป็นสิ่งไม่สมควร ไม่ถูกต้อง

ไม่มีมารยาทด้วย เอาสิ่งที่ตัวเองเคยทำที่อื่นได้ มาทำที่นี่

คิดอยู่ตลอดนะคะ มีผลทำให้ปวดหัว ปวดคอ ปวดบ่า ปวดขา (ข้างขวา)

คือซึกขวานี่ปวดมาก แทบจะทนไม่ไหว

แต่ก็ยังแข็งใจนั่งฟังอาจารย์จนจบ

ใจก็คิดว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรามาแสดงอาการ

จึงได้อุทิศบุญ ทุกบุญไปให้ แต่ก็ไม่หายค่ะ

นอนกลางคืน ก็ไม่หลับค่ะ แถมกลับมาบ้าน

 ก็มีอาการเหมือนขี้กลาก เหมือนเชื้อรา ขึ้นบนหัวค่ะ

พอเกาทีก็เหมือนรังแคค่ะ ร่วงอย่างกับแม่คนิ้ง 

ปกติมีแต่แม่คนิ้งอยู่บ้าง แต่ไม่มีอาการเหมือนขี้กลากค่ะ

ทำให้ใจคิดอยู่เหมือนกันว่าเราไปจาบจ้วงเบื้องสูงที่ไหนมาหรือเปล่า

คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก จนกระทั่ง มาเข้าค่าย

ถวายพระพร พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ถึงได้ถึงบางอ้อค่ะ

ว่าที่ผ่านมาเรามันโง่จริงๆ อาจเป็นเพราะเรื่องนี้ก็ได้

ที่ทำให้เราเป็นอย่างนี้ จึงได้ตั้งใจ ขอขมาอาจารย์

ทั้งที่บ้านสวนพีระมิด และหน้าเว็บนี้

แต่ยังไม่เคยขอขมากับอาจารย์ต่อหน้าเลยค่ะ จริงๆ

ตุ้ยเคยเขียนคำสารภาพนี้ลงเว็บแล้วแต่ก็คิดว่ายังไม่สบายใจค่ะ

และอาการคันบนหัวก็ยังไม่หายขาด ยังมีอยู่บ้างค่ะ

จึงได้ขอขมาอาจารย์อีกครั้ง เพื่อความสบายใจของตัวเอง

คิดเสมอว่า ที่คนโบราณเขาเรียกคนที่จาบจ้วง ลบหลู่เบื้องสูงว่า

ระวังขี้กลากจะกินกบาล

 อันนี้เจอมาเต็มๆ ค่ะ เมื่อสร้างเหตุไว้แล้ว ก็ยอมรับผลค่ะ

ถึงไม่หายก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะคงอยู่ด้วยกันไปได้ตามอัตภาพ    

แต่ที่หนูเขียน ก็เพราะมันเป็นสิ่งที่ค้างคาใจหนูมาตลอด

 คิดว่าทำไปก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย

และเป็นการที่หนูได้แสดงความสำนึกผิดด้วย

ซึ่งเป็นการไม่บังควรที่คิดกับอาจารย์เช่นนั้นค่ะ

สิ่งใดที่ลูกทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี เจตนาก็ดี

ไม่ได้เจตนาก็ดี บัดนี้ลูกสำนึกผิดแล้ว

และจะไม่ทำอีกต่อไปค่ะ

กราบขอขมา อ.อุบล ท่านท้าวเวสสุวรรณ

และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่บ้านสวนพีระมิดทุกๆ พระองค์

ได้โปรดอโหสิกรรมให้แก่ลูกด้วยค่ะ