1. หากได้ยินเสียงเตือนภัย ถ้าเราคิดว่า เขากำลังซ้อมเตือนภัย

กันเรากำลังอยู่ในความประมาทอย่างสิ้นเชิง เรามีโอกาสที่จะ

กลายเป็นผู้ประสบภัยให้ คนซ้อมเตือนภัยมาทำหน้าที่

กับเราจริงได้

2. ถ้าสถานการณ์จริง เกิดรุนแรง วันนั้น คงรอดอยาก เพราะ

การมารวมตัวที่จุดรวมพล ยังใช้เวลามาก ในการเดินทาง 

ดูไม่ตื่นเต้นสักเท่าไร

3. การทำหน้าที่ของทีมทำงานเช็คชื่อ เพื่อเตรียมชุดค้นหา

ออกทำงาน ดำเนินการไม่ได้ ไม่ทำตามขั้นตอนที่เตรียมไว้

เลย

4. ลูกบ้านสวน อยู่ในครัว ไม่ตกใจตื่นเต้นเลย ป้าอ๊อดยังต้ม

ผัดจับฉ่ายอยู่เลย ป้าอ๊อด สังเกตจาก ต้มจับฉ่าย ไม่เค็ม

ไม่หวานเกินไป การปรุงรส ไม่มีสภาวะภายนอกใด

มากดดันให้ สัดส่วนของเกลือและน้ำตาล ผิดไปจากสูตร

ที่เตรียมมาปรุง โดยสิ้นเชิงอหร่อย เหาะไปเลยป้าอ๊อดเอ๋ย

5.เป่าทำไมกับข้าวยังไม่เสร็จเลย   ซานุกไปซะงั้น

เดี๋ยวอ่านของ พี่น้องเราต่อ

เอาสด สด ร้อน ร้อน

วันนี้ดีกว่านะ

ด.ช.อมร

อ.อุบล เป่านกหวีด

เพื่อให้น้องปุ๋ยมาหา และกะว่า

เป็นการซ้อมไปในตัว

เพราะ

อยู่ในภาวะที่ไป

หาน้องปุ๋ยเองไม่ได้

ก็เลยเป่านกหวีด

เป่า เป่า เป่า เป่าเช้าไป

เป่าจนจะหมดลม

น้องปุ๋ยก็ไม่มา

ก็เลยต้อง

ให้คุณน้องอั้ม

(ไม่ใช่พัชราภานะ)

เดินไปตาม

น้องปุ๋ยบอกว่า

หนูก็วิ่งไปหาพี่โจ

(เห็นไหมว่า ไม่ไปหาเสียงนกหวีด)

พอพี่โจบอกไม่ได้เป่า

ก็เลยเลิกตามหาเสียงนกหวีด

แล้วอย่างนี้

เวลาเกิดภัย เป่าให้ตาย

ก็ไม่มีใครรอด

แน่เลย

เน๊าะ

ขออนุโมทนา กับการซ้อมรับมือถัยพิบัติ ที่บ้านสวนพีระมิด ด้วยคะ

ดูแล้ว มีแต่เด็ก ๆ ที่น่าจะรอดก่อน เป็นรุ่นแรกเลยนะคะ

เพราะแบบนี้นี่เอง เบื้องบนและท่านอาจารย์จึงพยายาม ซ้อม ๆๆๆ

ทั้งร่างกายและจิตใจของพวกเราเสมอ

เพราะมันไม่มีอะไรแน่นอน ว่าที่เป่า ๆ อยู่นี้ คือซ้อม หรือจริง

ขอกราบขอบพระคุณในความห่วงใยของเบื้องบนและท่านอาจารย์

ลูก ๆ บ้านสวนฯ คงต้อง กระตือรือร้น กันให้มากกว่านี้แล้วคะ 

หนูเองก็จะพยายามให้มากกว่านี้ด้วยคะ

ขอบพระคุณที่นำมาเล่าสู่กันฟังด้วยคะ ด.ช.อมร

ฮ่าๆๆ โมทนาบุญกับพี่อมรครับ ขอเหลาบ้างนะครับ (นี่เราสองคนไม่ได้เตี๊ยมกันมาก่อนเน๊าะ ไม่บอกใคร เขาคงไม่รู้กันหรอกว่าเราโทรคุยกันมาก่อน)

ขอเหลาต่อกันเลยนะครับ ตอนอยู่แปลงผักก็เข้าไปส่งซิกบอกพี่อมรว่า เอายัง ก็สรุปว่า ผมไปยืนช่วงกลางๆ น้องโจ ก็ไปรอต้นทางช่วงโรงทาน พอน้องโจเป่าปุ๊บ ผมก็เป่าต่อ พี่อมรก็รับอีกทอด ตรงบริเวณผมไม่ค่อยมีคน เห็นแต่เด็กๆผู้รอดชีวิต ต่างพากันหยุดงานทันที พากันวิ่งแน่บนำโด่งมาที่โรงทาน

ผมก็รีบตามไปติดๆ แต่ก็นั่งรออยู่รอ เอ นี่มันเตือนภัย หรือว่าเป่าเรียกชุมนุมวัยแซยิดกันเนี่ย ทำไมไม่ตื่นเต้นกันเลย ก็เหลือบไปที่ห้องครัว แม่ครัวของเราก็พากันผัด หุงต้มกันโจ๋งครึ่ม ไม่สนใจไรทั้งนั้น ฮ่าๆๆ อยากจะบอกว่า ฮ่วยย บ่หย้านตายกันบ่

สุดท้ายก็เริ่มเห็นลางๆพี่ป้าน้าอา เริ่มเดินทอดน่องพากันเข้ามาที่โรงทานเรื่อยๆสบายๆ ก็เลยขอเรียกประชุม สรุปกันสักนิด ส่วนแม่ครัวทั้งหลาย ข้อยบ่สน ขอทำกับข้าวต่อ กำลังแซ่บนัวอยู่

ผลการซ้อมหนีภัยพิบัติ

1. ผู้รอดชีวิต ได้แก่ เด็กชายตัวเล็ก(คนนี้แน่มาก) พี่อเล็ก พี่กระต่าย พี่เอลิค พี่เอ็มเจ พี่ต้นกล้า

2. ผู้เสียชีวิต : ก็บรรดา ส.ว. ทั้งหมด จ๊ากกก

สาเหตุของการเสียชีวิต

1. ทุกคนประมาท เพราะได้ยินท่านอาจารย์บอกคืนวันเสาร์ว่ายังไม่เกิด สรุปว่าที่ได้ยิน ปี๊ดดดดด "มันต้องซ้อมแน่ๆ" หรือ "อ้อ เอิ้นกินข้าว"

2. ไม่ปฏิบัติตามสิ่งที่ได้คุย ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ เพราะว่า มีปัญญามาก พิจารณามาก เลยต้องกลับบ้านก่อน ส่วนน้องๆผู้รอดชีวิตเพราะว่าไม่คิดมาก เชื่อสิ่งที่ได้คุยตกลงกันมาก่อนแล้ว ได้ยินปุ๊บ ปฏิบัติตามทันที

3. ผู้ให้สัญญาณ เป่ากันแบบมาดพระเอก ยืนอยู่กับที่ ส่งสัญญาณเป็นรูปแบบมั่กก ไม่ตื่นเต้นไรเลยสักนิด ไม่มีความสมจริง ส่วนคนได้ยิน ก็คิดอย่างข้อ1) อยู่แล้ว ก็เลยจบเกมส์กันตามระเบียบ

4. การพูดคุยซักซ้อม แบ่งหน้าที่กันยังไม่ชัดเจน ถึงเวลาก็ไม่ได้ปฏิบัติตามขั้นตอนที่ตกลงกันไว้

ดังนั้นพอผลการซ้อมออกมาเยี่ยงนี้ ทำให้เราทราบข้อบกพร่องกันมากมาย และได้พูดคุยตกลงกันใหม่ แบ่งหน้าที่กันใหม่ โดยมีทุกคนมีส่วนร่วม ไม่ใช่ผู้ใดผู้หนึ่งเท่านั้น เช่น การเช็คชื่อ การค้นหาผู้สูญหาย การส่งสัญญาณบอกต่อ เป็นต้น

เรื่องหนึ่งที่อดอมยิ้มไม่ได้ก็คือ ตอนเย็นๆได้คุยกับน้องไอซ์ น้องเขาก็เล่าให้ฟังว่า คุณอัญลูกป้าเตือนขากลับนั่งรถไปพร้อมกับน้องไอซ์และคุณอ้อย เขาเล่าให้ฟังว่า เสด็จพ่อท้าวเวสสุวรรณ ท่านทรงดูอยู่ และทรงหัวเราะ และบอกประมาณว่า "ไอ้พวกโง่" กลายเป็นว่า จากซ้อมหนีภัย มาเป็น ซ้อมเรียกกินข้าว หรืออื่นๆไปแทน ฮ่าๆๆ และผู้รอดตายกลับกลายเป็นเด็กทังหมดแทน ส่วพวกผู้ใหญ่ปากดีอย่างพวกเรา ตายเรียบ ฮ่าๆๆ  พอรู้ข่าวก็อดอายพระองค์ท่านไม่ได้ แต่ก็อมยิ้มมีความสุข และรู้สึกดีใจที่พระองค์ท่านเมตตาคอยดูพวกเราอยู่ แม้ว่าทำไรโง่ๆ แบบว่า ตอนเช้าลืมกินหญ้าเติมพลังงาน ฮ่าๆๆ ต้องให้น้องไอซ์ คุณอัญ หรือคุณอ้อย มาเหลาเพิ่มให้ฟังเองนะครับ 

ขออนุโมททุกๆท่านที่ได้มีโอกาส ได้ซ้อมรับมือภัยพิบัติ ไม่มีโอกาส ได้ไป แต่ขอ ขอบคุณ ทุกๆท่าน ที่เหลาให้ฟังครับ  

         แหมพอได้รับคำชมของท่านท้าวเวสสุวรรณว่า 

                          " ไอ้พวกโง่" 

                 ค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย

      มั๊ยน่าล่ะทำไมช่วงนี้หญ้าที่แปลงผักไม่ค่อยเยอะ

           เพราะพวกเราก็ยังกินหญ้าเป็นอาการหลัก

                             อยู่นั่นเอง

     เฮ้อ ถึงซ้อมเตือนภัยรอบแรก เรา  ส.ว.จะตายหมด

              แต่ซ้อมรอบสองหลังอาหารเช้า

                     ก็ทำเอาจุกเลยค่ะ

               คราวนี้เด็กๆไม่ทัน ส.ว.แน่

               พอได้ยินสัญญาณนกหวีด

                   เรารีบเก็บเครื่องมือ

              วิ่งหน้าตั้งนำหน้าเด็กๆเลย

                ตัวใครตัวเผือก (มัน)

                      เด็กๆจ๋า

            รักนะ แต่ใครเร็ว ใครรอดค่ะ

                     ต่อไป

             จะไม่ฉลาดในเรื่องที่โง่แล้ว

               จะเชื่อฟังครูบาอาจารย์

           ทำตามทุกอย่างที่ท่านบอก

           ทำตามกฎกติกาทุกอย่างค่ะ

       อ้อ ขอเพิ่มอีกหน่อย

     เพราะตัวเองตั้งใจไว้ว่า

         ถ้าเกิดภัยพิบัติ

        สิ่งแรกที่ต้องทำ

               คือ

       อ.อุบล ช่วยด้วย

     และจะอธิษฐานต่อว่า

ช่วยนำทางลูกให้ไปอยู่ในที่ปลอดภัยด้วยเถิด

             แต่

    พอได้ยินเสียงนกหวีด

    ก็วิ่งหน้าตั้งอย่างเดียว

          ลืมสูตรลับ

      ที่ท่องไว้ทุกวันเลย

       พอรู้ชะตาแล้วว่า

       กว่าจะมีสติจำได้

      ก็อาจสายเสียแล้ว

           ที่คิดว่า

           เราแน่

          เราไม่ลืม

พอภัยพิบัติมา ปัญญาเตลิดหายไปเลย

ก่อนอื่นขออนุโมทนากับท่านที่โพสท์ก่อนหน้านี้ เพราะเป็นธรรมทานที่ยิ่งใหญ่ครับ  การซ้อมเตือนภัยที่เกิดขึ้นครั้งแรกมีคนที่รอดซีวิตน้อยมาก ส่วนใหญ่เป็นเด็กๆ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ตายไปแล้ว หากเกิดเหตุขึ้นจริง(ขอขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเสด็จพ่อท่านท้าวเวสสุวรรณที่เมตตาลูกหลาน)ข้อสังเกตุ นกหวีดเสียงไม่ค่อยดัง ไม่จริงจังและไม่ต่อเนื่องเน้นย้ำมากพอที่จะเรียกผมให้กระตือลือล้นจนวิ่งไปโดยเร็วได้(เพราะกำลังเมามันกับการกินหญ้าในสวนใหญ่อยู่ ความรู้สึกของ ฉงน ที่ตายไปแล้วบอกอย่างนั้น...ฮ่าๆๆๆ) ประกอบกับเป็นช่วงเวลาเที่ยง ท้องก็เริ่มหิวข้าวแทนหญ้าแล้ว บรรยากาศรอบข้าง ดินฟ้าอากาศ ตลอดจนสัตว์เลี้ยงและไมได้เลี้ยงก็ปกติ ท่าน สว ทั้งหลายก็ปกติ แถมยังจัดรายการที่ไม่ได้ออกอากาศ "คุยไปเดินไป" แข่งกับ อ.อุบล ซะงั้น...ฮ่าๆๆๆๆ ผมไปถึงโรงทานอันดับ 4 นับจากท้าย สรุปได้เลยว่าเพื่อนตายเพียบ(เพื่อนที่ตายพร้อมๆกัน ในเวลาและสถานที่เดียวกันเพียบ...ฮ่าๆๆๆ)ถ้าไปกันเป็นแก๊งแบบนี้เสด็จพ่อคงจัดหนักรับพวกเราเป็นแน่ ก็ขอประกาศกับทุกๆท่านที่เป็นเพื่อนตายกันเมื่อครั้งก่อนนั้นไว้เลยว่า คือถ้ารวมกันแล้วตายหมู่ก็แยกๆกันอยู่แล้วตายเดี่ยวบ้างก็ดีครับ.......ฮ่าๆๆๆ

จาก......ฉงนหงายท้อง

แต่ก็จริงนะ ผู้ใหญ่อย่างเราๆมัวแต่ "คิดเยอะ" ไง

แถมลีลาเก่งอีกต่างหาก ฮ่า ฮ่า

อาจจะมัววิเคราะห์อยู่ว่า จริง หรือ หลอก หนอ..

วิ่งไปจะหน้าตั้ง เหงื่อตกฟรีรึเปล่า..

กว่าจะรู้ตัวอีกที แหะ แหะ อาจจะตายฟรี ไปแย้วก็ได้...

อนุโมทนากับทุกๆท่านที่ได้ซ้อมลี้ภัย ไปแล้วนะคะ ...

เหตุการณ์นี้คงจะทำให้ทุกคนรู้จักตัวเองดีว่า

พวกเรายังประมาท อยู่ดี..เนอะ......

ถ้าเป็นชนิดาอยู่ในเหตุการณ์ ก็คงจะจัดอยู่ในกลุ่ม

"พลพรรคแก๊งกินหญ้า" เป็นอาหาร เหมือนกัลล์ นั่นแหล๊ะ..เฮ้อ..

 โมทนาสาธุกับพี่อมรด้วยนะครับที่ได้ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาครับ

การเตรียมความพร้อมเป็นสิ่งที่จำเป็นที่สุด

เพราะเป็นการประเมินว่าหากเกิดขึ้นจริงๆแล้ว

ในวันนั้นจะมีใครที่หนีรอดได้บ้าง

ชอบตรงที่เสด็จพ่อท่านท้าวเวสสุวรรณได้มาดูลูกๆอยู่

พระองค์ทรงเมตตาลูกๆมากจริงครับ

และขอชื่นชมน้องๆที่หนีกันได้ทันครับ

ส่วนพี่ๆก็ต้องซ้อมกันใหม่นะครับ

เบลล์ไม่รู้จะซ้อมยังไงนะครับ

มีคนถามเหมือนกันว่านกหวีดที่ใช้ห้อยคอนี้ใช้ทำอะไร

เบลล์ก็ตอบไปว่าใช้เวลาที่ภัยพิบัติจะเกิด

ห้อยไว้นานแล้วจนลืมว่ามีนกหวีดที่คอของเบลล์เอง

ต้องขอบคุณพี่อมรมากๆนะครับ

ที่ได้มาเตือนให้เบลล์ไม่ลืมที่จะใช้คุณนกหวีดเมื่อภัยมาถึง

ขอเสียงของนกหวีดที่พี่ๆเป่า

เมื่อเกิดภัยจริงๆดังไปทั่วโลกเลยนะครับ

ขอให้คนดีทุกคนและผู้มีบุญได้ยินเสียงกัน

ได้ตั้งสติเตรียมตัวเตรียมใจกันทัน

ด้วยพระบารมีของพระพุทธเจ้าด้วยเทอญ

เสมือนหนึ่งเสียงแห่งพระธรรมของพระพุทธเจ้า

ที่เพรียกหา(กู่เอ้น)ลูกๆของพระองค์

ให้กลับบ้านพระนิพพานในชาตินี้

ขอโมทนาบุญกับทุกๆท่านด้วยนะคะ ที่ได้ซ้อมหนีตายกัน สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ

เหมือนที่ทำงานเหมือนกัน เขาจะมีซ้อมดับเพลิงกัน จะมีกดสัญญาณว่าไฟไหม้นะ ก็รู้กันนิว่าซ้อม คุณๆทั้งหลายก็เดินหนีตายสบายใจเฉิบ(รวมทั้งตัวเองด้วยแหละค่ะ) น่าจะเป็นประเภทไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยาก ต่อไปนฤชลจะเป็นไม้แก่ที่ดัดง่าย สอนได้ นะคะ

อนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยค่ะ

การซ้อมเตือนภัยของลูกบ้านสวนฯวันนั้น ผลที่ออกมาล่มเหลวอย่างมาก

สำหรับตฤณเองบอกตรงๆว่า วันนั้นประมาทมาก

ด้วยความที่คิดว่าอยู่ที่บ้านสวนฯคงไม่มีอะไร เราปลอดภัยแน่นอน

ทำกับข้าวไปคุยกันไปอย่างมีความสุข ไม่มีสติ

พอได้ยินเสียงเป่านกหวีดจากน้องโจ เสียงนหหวีดฟังแล้วมันไม่ตื่นเต้น เหมือนเป่าเรียกพลธรรมดา จึงบอกพี่เขาว่า สงสัยเรียกกินข้าวเพราะแปดโมงกว่าแล้ว แต่ตอนนั้นกับข้าวยังไม่เสร็จ จึงรีบช่วยกันทำกับข้าวอย่างมันมือ ชะเง้อดูข้างนอกก็ไม่เห็นจะมีอะไรตื่นเต้นท้องฟ้าปกติ เพื่อนๆพี่น้องก็ค่อยทะยอยกันเดินมาที่โรงทานอย่างพร้อมเพรียง แบบเดินไปคุยไปอย่างมีความสุข อารมณ์ตอนนั้นกลัวเพื่อนไม่มีกับข้าวกินจึงไม่สนอะไรทั้งนั้น ทำอาหารอย่างเดียว

จนมีคนเดินมาบอกว่า พี่ธนาขอคุยอะไรด้วยหน่อย ก็ยังไม่ออกมา ต้องมีการไปตามอีกรอบจึงได้ทิ้งภาระกิจเรื่องปากท้องเพื่อนออกมาพบเพื่อนๆ จึงได้รู้ว่ารวมพลภัยพิบัติ

โอ้ว แย่จัง ถ้าเกิดภัยจริงเราตายแน่นอน แม่ครัวตายหมดยกครัว ไปทำอาหารต่อโลกอื่นก่อนเพื่อน เพราะความประมาท

อายท่านเทวเวสสุวรรณจังเลย กี่ครั้ง กี่ครั้งก็ยังโง่เหมือนเดิม ไปกินหญ้าบ้านสวนฯด้านแปลงผักจนแทบจะไม่มีให้กินกันแล้วเรา

คุณอมรก็คุณเหมี่ยวบอกว่าสงสัยเป่านกหวีด

เรียกกินข้าวมัง...พี่อ๊อดก็ชะโงกหน้าออกมาดู

ก็ไม่เห็นมีใครมา...เห็นแต่เด็กๆ

ในใจก็คิดว่า...กับข้าวยังไม่เสร็จเลย(เรียกมาทำไม)

ที่ไหนได้เป็นการซ้อม...ส.ว ที่อยู่ในครัว(ตายหมด)

ถ้าเกิดภัยพิบัติ...เพราะห่วงแต่กับข้าว...ไม่มีสติเลย

จนคุณธนามาเรียกถึง2ครั้งจึงออกไป

ที่เหลืออยู่ในครัวมี แมว คุณโอ๋ และอ๊อด

อ๊อดออกมาชวนแมวๆบอกไปก่อน

รอบที่สองกำลังขนอิฐขี้นวิหารในใจก็คิด

อย่าพึ่งเป่านะคิดได้สองครั้งขนอิฐเสร็จพอดี

กำลังเดินจะไปโรงทาน...ได้ยินนกหวีด

คุณโจคุณพ่อเอ็มเจ แก่เป่าอยู่ชั้น2ของวิหาร

วิ่งซิ...วิ่งงงงงงงงไปเป่าไปขำก็ขำ

เคยเห็นส.ววิ่งเปล่า หอบแฮกๆเลย

เทียวนี้รอดกันหมด

คุณไอซ์อ๊อดก็นึกอยู่เหมือนกันว่าป่านนี้

เสด็จพ่อท่านท้าวเวสสุวรรณ ต้องนั่งขำ

พวกเราอยู่แน่ๆ

อนุโมทนาสาธุกับทุกท่านค่ะ

อิอิไอซ์ก็เป็นอีกคนที่ตายเหมือนกัน  ก็นึกเหมือนคนอื่นๆว่าเรียกกินข้าว แถมเดินทอดน่องซะอีก แวะล้างมือ เข้าห้องน้ำเรียบร้อย เดินมาโรงทาน อ้าวเรียกประชุมกันหรอ นั่งกันพร้อมหน้าเลย มาถึงรองคนสุดท้าย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

น้องอัญบอกมาตอนนั่งรถกลับบ้านว่า เสด็จพ่อท่านท้าวเวสสุวรรณ ท่านทรงดูพวกเราซ้อมกันอยู่ และท่านทรงหัวเราะขำพวกเรา แสดงความโง่กันอีกแล้ว

เฮ้อ หญ้าบ้านสวนขึ้นกันไม่ทันแน่ๆ พวกเรากินกันหมด

++555

คิดถึงวันซ้อม

เป่า นกหวีด

เวลาที่มีภัยพิบัติ

หรือเหตุด่วน

-*-*-*-*-

ขอบอก

ตายกันหมดแหละ

เพราะ งง บ้าง

คิดว่า เด็กเล่นบ้าง

ในรอบแรก

พอรอบ 2

ปี๊ด ๆๆๆๆๆๆ

ก็คงจะมีแต่ เด็ก ๆ

ที่รอดตาย

เพราะ ..ส.ว.

ทั้งหลาย วิ่ง ๆๆๆๆ

จมูกบาน

ลิ้นปลิ้น

ใช้เวลานานกว่า

จะรวมตัวกันได้

แมวเอง

อยู่ในครัว...อ้าว

หากวิ่งไป ในทันที

ไฟไหม้ .. ครัวแน่ ๆ

เพราะ ฉะนั้น

สติ...

สำคัญมากค่ะ

ขอให้รู้ว่า

ขณะนั้นเราทำอะไร

จะจัดการอะไร

ต่อไปอย่างไร

โดยใช้สติ

ลำดับ..ขั้นตอน

ด้วยจร๊า...

คุณแมว คุณแมว คุณแมว

พี่เหมี่ยวว่านะ... พี่เหมี่ยวมีโอกาสรอดสูงอะ

"เพราะพี่มีห่วงยางสำรอง"

แมวต้องหันมาใช้ ห่วงยางเหมือนพี่แล้วหล่ะ

อย่าไปใช้เล้ย ห่วงหาอาทร นั่นหนะ

ไม่แคล้วคลาดหรอกนะจะบอกให้

55555+

นี้เล่าเรื่องการซ้อม

ภัยพิบัติ หรือสนทนาความฮา

กันแน่ค่ะ

ถ้าเราไปซ้อมกะเค้าด้วย

จะเป็นไงบ้างน้อ...

ดีใจด้วยค่ะ

ที่ได้ซ้อมกันแล้ว  พี่อ้อยค่ะ

เกดว่าไม่ใช่พี่อ้อยคนเดียวที่ลืมสูตรลับ

หรอกค่ะ เกดว่าเกดก็ลืมด้วยแหละขนาดในฝัน

ยังมัวแต่ตื่นตูมเลย แหะ แหะ

พูดถึงเรื่องนกหวีด 555 วันนี้

ผมก็หลอนกับเสียงนี้

หลังจากเมื่อวานได้ยินอาจารย์ท่าน

เป่าเรียกน้องปุ๋ยแต่ไม่มีใครไปหาอาจารย์เลย

วันนี้ระหว่างทำงานผมก็ได้ยินเสียงนกหวีดก็เลยวิ่งไป

กะว่าไม่ให้พลาด พอไปถึงหน้าบ้านอาจารย์

เจอ อฬมงคลกับคุณท๊อปยืนอยู่เลยถามว่า เป่านกหวีดรึป่าวครับอาจารย์

อ.มงคลบอกว่าป่าวไม่ได้เป่าแล้วผมก็เลยงง

จากนั้นเดินไปทำงานต่อ พี่เสริฐก็ชี้ให้ดูว่านี้ไงเสียงนกหวีด

ที่จริงคือ นกมันร้องเองครับ อยากจะบอกว่าเสียงเหมือนมากๆหลอนเลยหุหุ

ทำเอาเราหน้าแตกฮ๋าๆ ทีหลังจะฟังอะไรต้องฟังดีๆละเราหุหุ อายมากมาย

 แหม่...พี่ชายเราปล่อยมุกทั้งในคูหาและนอกคูหาเลยนะเนี่ย...นอกจากมีคนใช้สิทธิ์เยอะแล้วในวันนั้น ยังเล่นเอาผมลุกไม่ขึ้นอีกต่างหาก เพราะมีคน "นอนหลับทับสิทธิ์" ด้วย...เอาไปหนึ่งดอก คริ คริ 

จริงๆ แล้ว หลายๆ ท่านคงจะตั้งหน้าตั้งตาสร้างแต่บุญด้วยแรงกายกันอยู่ ก็เลยไม่ได้สนใจในเสียงนกหวีดซักเท่าไหร่(ข้ออ้าง) กลัวว่าจะมีเวลาสร้างบุญน้อยไป สติสตังก็เลยจดจ่ออยู่ในส่ิงที่ทำ ไม่สนใจฟ้าฝน หรือแม้กระทั่งฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย ขอให้ได้สร้างบุญก่อนเหอะ...เอ๊ะ หรือว่ากินหญ้ากันเพลินไปหน่อย 

แต่เหล่าบรรดาเด็กยุคใหม่ แม้ได้ฟังผู้ใหญ่อธิบายแบบเล่นสนุกไปด้วย แต่พวกเค้ากลับตอบสนองได้ทันท่วงที...ก็ให้นึกย้อนกลับมาที่ตัวเอง ซึ่งท่านอาจารย์อุบล ได้เคยกล่าวไว้ว่า ถ้าคิดอะไรไม่เป็น ก็ไม่ต้องคิด แค่ทำตามลูกเดียวก็พอจะรอดได้แล้ว...

พึ่งรู้ว่า

ทำไม พี่มหา

ไม่ ค่อย สบาย

(เมื่อ 3 ก.ค.54 วันเลือกตั้ง)

ที่แท้ก็มีคน

นอนหลับ  ทับสิทธิ์

นี่เอง  555

เสียดายที่ชุติกาญจน์ไม่มีโอกาสร่วมซ้อมเคือนภัยขออนุโมธนาด้วยที่ได้มีโอกาสได้ซ้อมเตือนภัยที่บ้านสวน อยู่เชียงใหม่หาโอกาสไปกราบเท้าอาจารญ์อุบลและอาจารย์มงคลยากเหลือเกินอุปสรรคหลายอย่างไหนจะเรื่องเงินไหนจะหาเวลาลางานเงินเดือนออกก้ไม่พอใช้แม่ก็อายุ ๙๑ ปีแล้วตาก็มองไม่เห็น มีอะไรก็ได้แต่เรียกหาอาจารย์อุบล พอมีเงินบ้างก็โอนเข้าบัญอาจารย์เพื่อร่วมทำบุญ แต่ก็คิดถึงอาจารย์ และลูกบ้านสวนทุกคน ที่บ้านสวนทำให้ชุติกาญจน์ได้รู้จักบาป-บุญคุณโทษทำอะไรก็กลัวบาปไปหมด ต้องสวนมนต์-นั่งสมาธิและถือศิล ๕ โดยเคร่งครัด ต้องขอบขอบคุณอาจารย์ที่พร่ำสอนลูกบ้านสวนทุกคนให้เป็นคนดี ถ้าไม่มีบ้านสวนหนูไม่รู้อยู่นรกขุมไหนแล้วคะ ขอให้สิ่งศักดิ์ที่บ้านสวนคุ้มครองอาจารย์อุบล,อาจารย์มงคล,น้องท็อป และลูกบ้านสวนทุกคนจงปลอดภัยจากภัยพิบัติด้วยนะคะ สาธุ สาธุ สาธุ

พี่เหมี่ยวว่านะ... พี่เหมี่ยวมีโอกาสรอดสูงอะ

"เพราะพี่มีห่วงยางสำรอง"

แมวต้องหันมาใช้ ห่วงยางเหมือนพี่แล้วหล่ะ

-*-*-*-*-*-

555+++

โอ้ย..ไม่ได้มาอ่าน

ขอบคุณนะคะ คุณพี่

ห่วงยางนะแมวก็มี

แต่แบบพี่เหมี่ยว เนี่ย

ห่วงยาง ล้อเครื่องบิน

ของแมวมันก็แค่

ห่วง..รถบรรทุก

ต้องให้เวลาอีกนีส.ส.ส.

ว่า แต่ รอดแน่นะ  

55555+

นี้เล่าเรื่องการซ้อม

ภัยพิบัติ หรือสนทนาความฮา

กันแน่ค่ะ

การซ้อมภัยพิบัติ หนะ ซ้อมจริง จริง

การสนทนาความฮา  ก็ฮาจริง จริง  นู๋เกด

แล้ววันนึง นู๋เกด จะแยกอารมณ์ได้เอง

อันนี้ก็ซ้อม นะจ๋า

ดีใจกับทุกๆคนที่มีโอกาสซ้อมเป่านกหวีดด้วยนะคะ

เห็นแต่ละท่านเล่ามาแล้ว

ฮาน่าดู ฮิฮิ

อนุโมทนากับเรื่องเล่าทุกๆท่านด้วยค่า

ซ้อมฮาไว้ก่อนนะดีแล้ว ด.ช อมร+หนูเหมี่ยว

พอถึงเวลาเข้าจริงๆ

จะไม่มีเวลา 55555

หนูแมว+หนูเหมี่ยวขอคนละห่วงยางนะ 5555

ต้องขออภัยที่เข้ามาเหลาช้าไปกว่าเพื่อนนะคะ   เริ่มตั้งแต่ก่อนจะมาบ้านสวนต้องขอบอกว่ามาตามใบสั่งของท่านท้าวเวสสุวรรณทรงเมตตาประทานกระบองเคาะหัวที่โง่หนาปัญญาบาปอย่างอัญ  ท่านต้องการทดสอบลองใจด้วยว่าเจ้าจะเห็นความสำคัญทางโลกมากกว่าทางธรรมหรือเปล่า  ในเวลาที่ใกล้ถึงภัยพิบัตินี้แล้วสุดท้ายก็มาบ้านสวนในวันที่ 2-3 กค.54 นี้ได้ด้วยปาฏิหาร์ท่านสงเคราะห์ ไม่ให้มีการติดขัดในการมาครั้งนี้ 

ในวันที่ซ้อมหากเกิดเหตุรอบแรก

 - อัญไม่ค่อยได้ยินเสียงนกหวีดชัดเจนเท่าที่ควร  อีกทั้งไม่เห็นใครทำอาการแตกตื่น  บ้างมีคนบอกว่าเรียกกินข้าวมั๊ง  เลยไม่กระตือรือร้น  ผลลัพธ์  คงตายเรียบกัน   ท่านต้องการสอนว่า  หากเกิดเหตุจริง ๆ อย่าเอาตัวเองวัดว่า สภาพอากาศปกติอยู่เลย / ไม่มีวี่แวว เมฆครึ้ม หรือลมพายุใดๆ  ไม่เห็นมีความโกลาหลเลย  คงไม่มีอะไรมั๊ง อีกอย่างเราอยู่ในบ้านสวนนี่นาปลอดภัยชัวร์  (นี่ละค่ะความคิดคนโง่อย่างอัญ) เพราะถ้าเป็นของจริงวันนั้นมาเหตุการณ์คงต้องเกิดอย่างฉับพลันรุนแรงจนเราตั้งตัวไม่ทัน  และอาจเลือกเกิดในวันที่มนุษย์เราประมาท ชะล่าใจต่างหาก  ท่านจึงต้องให้เราซ้อมความเตรียมพร้อมงัยคะ

 - ซ้อมครั้งที่ 2 ดีขึ้นมาบ้างได้ยินเสียงนกหวีดชัดเพราะอยู่ใกล้รีบทำท่าทางตื่นตระหนกโบกหมวกให้คนอื่นๆ ได้รีบวิ่งบ้าง  แต่ที่ได้รู้คือ

แม้การซ้อมทั้ง 2 ครั้ง ก็ทราบว่าพวกเราส่วนใหญ่ยังประมาทในความตายกันอยู่  ที่สำคัญยังไม่ค่อยมีสติและไม่รู้จักใช้อาวุธที่ อ.อุบลท่านเมตตาสอนสั่งมาตั้งนานว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์ขึ้น  ให้มีสติตั้งตัวว่าจะทำอะไรก่อน   ให้นึกถึงพระพุทธเจ้าไว้  และให้นึกถึง  อ.อุบลช่วยด้วย  เพราะว่าแค่ได้ยินเสียงนกหวีดปุ๊บ  สัญชาตญาณให้คิดเอาตัวรอดบางคนจับต้นชนปลายไม่ถูก  เพราะจิตไม่ได้ฝึกซ้อมไว้  แม้แต่การนึกถึงพระพุทธเจ้าเราก็นึกไม่ออก  เพราะจิตเราไม่ได้ฝึกให้อยู่กับท่านบ่อยๆ   ที่สำคัญผู้ใหญ่อย่างเราๆ  จะมีลีลา ต้องมีเหตุมีผลประกอบ ชักช้า  สู้เด็กไม่ได้ค่ะ  เด็กเขาทราบแล้วปฏิบัติเลยไม่ต้อง อะไร ทำไม เช่นใดคือเขาไม่คิดมากอย่างผู้ใหญ่หน่ะคะ

ท่านท้าวเวสสุวรรณท่านทรงเมตตาค่ะ ข้าดูพวกเอ็งซ้อมแล้วไม่ได้เรื่อง แต่ถ้าพวกเอ็งไม่เริ่มซ้อมก็จะไม่รู้ข้อบกพร่องว่าต้องแก้ไข ปรับปรุงอะไรบ้าง  พวกเอ็งอย่าคิดว่าเข้ามาในบ้านสวนแล้วจะรอด 100% ถ้ายังประมาทอยู่อย่างนี้  เพราะแต่ละคนก็อยู่แต่ละแห่งใช้เวลาหลบหนีมาสู่ที่ปลอดภัยไม่เท่ากัน  เช่น อาจกำลังอาบน้ำอยู่   อาจกำลังเคลิ้มหลับใหล  อาจกินข้าวอยู่  อาจปลูกผักอยู่   ดังนั้นคนที่มีสติ และรู้จักใช้อาวุธทั้งหลายที่ อ.อุบลได้มอบให้ไว้แต่ต้น ก็จะรอดได้อย่างไม่น่าเป็นห่วง เพราะระดับความรอดของพวกเจ้าแต่ละคนไม่เท่ากันขึ้นอยู่กับบุญบารมีที่เจ้าสร้างสมกันมาด้วย

และถ้าอัญจำไม่ผิดในที่ประชุมได้ตกลงกันว่าจะเขียนติดบอร์ดไว้สำหรับผู้ที่เข้ามาบ้านสวนทั้งเก่าและใหม่  จะได้ทราบว่าหากได้ยินเสียงสัญญาณนกหวีดขึ้นพลัน ก็ขอให้คิดเตรียมตัวรับมือกับภัยพิบัติด้วย รอดไม่รอดอยู่ที่ท่านจะมีปฏิกิริยากับเสียงนกหวีดหรือไม่เพียงใด  และอย่าลืมนำไปใช้กับสถานที่เราอยู่ด้วยนะคะ  ไม่ใช่ซ้อมเพื่อใช้แต่ในบ้านสวนเท่านั้นค่ะ  หรือจะช่วยแพร่หลายประสบการณ์ครั้งนี้ให้กับผู้อื่นนำไปใช้ซ้อมไว้ก่อนถึงวันจริงก็จะดีค่ะ

ขอบคุณ คุณอัญ มากครับ

ที่ให้รายละเอียดเพิ่มเติม

การซ้อมเตือนภัยนั้น ดูเหมือนทำเล่น

แต่มันก็ได้เห็นความจริง ชัดเจนเรื่อง ความประมาท

อาจเป็นจิตพื้นฐานของเราที่ยังฝึกสติ ไม่เข้มพอ

ข้อบกพร่องทั้งหมดทั้งมวลต้องนำมาพิจารณาโดยละเอียด

เพื่อสร้างประสบการณ์ ในการรับมือกับภัยพิบ้ติ

ซึ่งไม่สามารถกำหนดเวลาทิศทาง

และรูปแบบ ประเภทความรุนแรงได้

เรื่องที่คิดว่าง่าย ๆ อาจไม่ง่ายสามารถนึกถึงก็ได้

  ยอมรับครับ อ๊าย อาย เด็ก การตอบสนองเขาดีมาก

เป็นไงละ หลอกเด็กไว้แยะนี่ เห็นจะจะ เลย นี่ก็วิบากกรรม นะ

ส่วนอีกภัยที่กำลังมาเยือน ไม่รู้ว่าเราซ้อมกันไว้บ้างไหม

ภัยในวัฏสงสาร

จากที่ได้อ่านกระทู้นี้แล้ว

ตัวเล็ก

คิดว่าถึงเวลานั้นแล้ว

คงจะเป็นอะไรที่วุ่นวายน่าดู

นี่ขนาดซ้อมนะครับ

ยังเละเป็นโจ๊กขนาดนี้

ตัวเล็กคิดว่า

ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ

ขออย่าให้ทุกคนลังเลสงสัย

นะครับ

แต่สำคัญอย่าลืมรหัส

...อ.อุบล ช่วยด้วย...

และ

ควบคุมสติให้ได้มากที่สุด

และ

อีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือ

ถ้าถึงเวลานั้นแล้วไซ้

ขอให้นึกได้ว่า

ใจของเราทุกๆคนเกาะเกี่ยวกับ

...พระพุทธเจ้า...

(ขออภัยด้วยที่เขียนช้าเพราะคอมมีปัญหานิดหน่อย)

โมทนาบุญกับคุณอมรและทุกกท่านในการซ้อมรับภัยพิบัติ

คุณบุญภิบาล...จ๋าข้อความของคุณบุญภิบาล

อ่านไม่รู้เรื่องเลยค่ะ...ขอโทษด้วยค่ะ

ที่ต้องบอกมา เพราะอ่านไม่ได้จริงๆ

พี่อ๊อดขา  ข้อความของคุณบุญภิบาล  เขียนว่า

โมทนาบุญกับคุณอมรและทุกกท่านในการซ้อมรับภัยพิบัติ

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านค่ะ

ต่อไปจะได้ไม่ประมาท จะซ้อมเฉยๆ หรือซ้อมใหญ่

ก็จะรีบทำตามโดยเร็ว

ที่สำคัญจะโกยโดยตั้งสติ อาจารย์อุบลช่วยด้วย ตามที่พี่อ้อยบอกค่ะ

ขอบคุณค่ะ

.วันนั้นอยู่ในเหตุการณ์ด้วยทุกคนที่อยู่ในครัวได้ยินเสียง 

 นกหวีดแล้ว มองออกมาหน้าโรงทานเห็นโจเป่านกหวีด

  คิดว่าซ้อมจึงก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวกันต่อ จนคุณธนา

 มาเรียกให้ทุกคนออกไปรวมตัวกันที่โรงทาน วันนั้นถ้า

 พวกที่ทำกับข้าวอยู่ไกลก็คงวิ่งตับแล่บเหมือนกัน