คำสารภาพบาปของแม่ผม (โจลูกบ้านสวน)

ดิชั้นชื่อนางกชพรรณ เพชรแสงศรี

ดิฉันตั้งแต่ได้มารู้จักกับบ้านสวนพีระมิด และได้มีความรู้สึกจากใจว่า ที่นี้เป็นที่ดิฉันได้ความรู้สึกในจิตใจของดิฉัน ถึงความดี-ความชั่ว บาป-บุญ เข้าใจและสว่างมากกว่าเดิม

ดิฉันเป็นคนที่โกรธ โมโหร้าย โดยเฉพาะกับสามีดิฉันเองมากทั้งๆที่รักมาก ดิฉันเคยรู้สึกผิดและก็ได้กราบขอโทษสามี แต่พอสามีทำอะไรผิดใจ ดิฉันก็จะเกิดอารมโกรธโมโหเหมือนคนบ้าไม่มีสติ ดิฉันถามตัวเองว่าเป็นบ้าอะไรคุมสติไม่อยู่ ขออยู่แล้วก็ขอโทษเป็นแบบนี้มาตลอด เสียนิสัยแก้ไม่หาย กรรมจริงๆแต่ดิฉันก็จะพยายามแก้ไขให้ได้

ต่อจากนี้ไปดิฉันจะขอรับสารภาพบาปที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ

-เคยฆ่าไก่ เชือดคอประมาณ 2 ตัวเท่าที่จำความได้

-ทุบหัวปลาดุก ปลาช่อน กบ จำได้รวมกันไม่เกิน 20 ตัว

-ฆ่ามดปลวก แมลงวัน แมลงสาป และแมลงต่างๆ ตั้งใจและไม่ตั้งใจ

-ตีงู 1 ครั้งเห็นเค้ากำลังทุบต็เข้าไปช่วย

-ตะขาบ เคยปิดรู เอาน้ำร้อนใส่ไปในรู

บาปที่สุดคือดิฉันเป็นหนีสงฆ์ เคยเอาของวัดมาใช้และได้ยืมเงินหลวงปู่+หลวงตา เป็นเป็นญาติกับแฟนมาใช้แต่ยังไม่ได้ใช้คืนเพราะ หลวงปู่+หลวงตา มรณะภาพก่อน

ดิฉันเคยปรามาศพระเจ้าอยู่หัว และ พระราชินี ว่าเค้าฆ่าคนท่านไม่รู้เรื่องเลยรึ ดิฉันไม่เข้าใจดิฉันบาปมากเลยค่ะ ดิฉันไม่เข้าใจดิฉันบาปมากเลยค่ะแต่ดิฉันได้ขอขมาไปแล้ว 1ครั้งกับบ้านสวนพีระมิด

หลังจากไปบ้านสวนพีระมิดแล้วดิฉันก็สบายใจขึ้นและเข้าใจ บาป-บุญอยู่บ้างแต่ก็ยังโง่อยู่อีกกรรมมันเยอะ ดิฉันเดินทางไปบ้านสวนครั้งสุดท้ายเพียงคนเดียวความที่ดิฉันโง่คิดไม่เป็น คิดแต่จะไปเอาบุญแรงกายเท่าที่ทำได้ให้เต็มที่

แต่ความโง่ที่คิดไม่ได้ว่าไปถึงแล้วครั้งนั้นไม่ได้ขอบคุณสิงศักดิ์สิทธิ์ที่บ้านสวนพีระมิด จนวันที่จะกลับ ตอนเช้าวันจะกลับดิฉันมีอาการ เป็นลมหน้ามืดวูบ เวียนศรีษะ ดิฉันรู้ว่าผิดแต่ไม่รู้ว่าผิดอะไรคิดแต่ว่าพูดไม่ดีหรือป่าว แล้วก็ได้ขอขมาต่อหน้าพระพุทธรูป สิงศักดิ์สิทธ์ในบ้านสวนพีระมิดว่าอย่าให้ดิฉันมีอาการแบบนี้เลย ขอให้หายได้ทำงานอีกสักหน่อย เพราะว่าจะกลับบ้านแล้ว ก็หายและได้ทำงานต่อไปสักระยะหนึ่งก็เป็นอีกและก้หายทำงานได้อีกจนถึงเวลากลับก็ไปลา อาจารย์อุบล และนั่ง มอไซร์ออกมารอรถตู้เข้าฟิวเจอร์ช่วงที่ขึ้นบนรถตู้ก็เป็นอีกที่นี้ใจสั่นมากมึนหัวพอถึง กทม ก็มีแรงเดินต่อนิดหน่อยก็ไปขึ้นรถตู้กลับชลบุรีพอขึ้นรถได้ก็มีอาการอีกไปจนถึงบ้านเลย พอถึงบ้านก็เป็นอีกเลยนอพักสักครู่แล้วกราบขอขมาพระพุทธเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธ์ในบ้านสวน ลูกไม่ทราบว่าผิดอะไรขอให้ท่านอภัยให้ลูกด้วย หลังจากนั้นได้ทราบจากลูกชายว่า อาจารย์อุบล ท่านบอกว่า มาแล้วไม่ไปขอบคุณมาเอาแต่บุญไม่สำนึกบุญคุณและขอบคุณ ดิฉันยอมรับว่าโง่คิดไม่เป็น

จากนี้จะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับดิฉัน(ขอบอกว่ากลัวจริงๆ กลัวสุดๆ)และได้รู้สึกของการตายด้วยค่ะ

อยู่มาวันหนึ่งดิฉันได้เอาเงินที่หยอดกระปุกทำบุญของ ลูก ดิฉันและสามี วันวั้นจะเอาเงินไปซื้อบัตรเติมเงิน 60บาทเดี๋ยวว่าจะคืนจากที่สามีใส่กระปุกให้เหมือนเดิม แต่พอลูกรู้จุดประสงค์ ลูกห้ามและให้เอาเงินไปคืนที่เลย ดิฉันก้เอาไปใส่คืนทันที ดิฉันก็ไม่คิดว่าจะผิดอะไรแล้ว

แต่พอตอนบ่ายๆ อยู่ดีๆก็พอล้มตัวนอนหัวยังไม่ถึงหมอนก็หน้ามืดวูปลงไปเลยและก็รู้สึกว่าสมองและตายตามันจะวูปไม่รับรู้อะไรเลยเหมือนจะดับไปเลย ขณะนั้นใจมันรู้แต่สมองมันมึนเอียงไปทางไหนก็จะรู้สึกวูปดับ จนไม่กล้าหลับตาพอรู้สึกปวดฉี่ จะลูกยังไงก็เลยเอาพีระมิดจำลองมาไว้ที่หัว นึกถึงพระพุทธเจ้า ท่านท้าวเวสสุวรรณ ท้าวมหาราชทั้ง          4 สิ่งศักดิ์สิทธ์ อาจารย์หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ หลวงพ่อปาน หลวงพ่อเสงี่ยม และอ.อุบลขอบารมีพระพุทธองค์ให้ลูกขึ้นไปเข้าห้องน้ำได้แล้วก็ได้ พอกลับมาจะนอนมันก็จะวูปอีกเป็นตั้งแต่ บ่าย- 3ทุ่ม จนไม่ไหวเลยโทรเรียกสามีเข้าบ้านด่วน สมองก็จะดับใจก็จะดับ ขณะนั้นสวดคาถา ปะโตเมตังตลอดจนแฟนมา แฟนบอกว่าหายแล้วลูกได้ไม่วูปแล้วไม่เป็นไรแล้ว แล้วก็รองลุกเอียงหัวดูก็ไม่เป็น แต่ยังมึนๆอยู่บ้างสักพักใหญ่ก็หายหมด แต่ความรู้สึกที่เคยเป็นเลยทำให้กลัวมาตลอด ว่าจะเป็นอีก จากนั้นก็คิดได้ว่าท่านคงมาเตือนแล้วว่าจะทำอะไรไม่ใช้ของเล่น ดิฉันเข้าใจและร้องไห้และบอกว่า ลูกจะไม่ทำอีกแล้ว

และจะปรับปรุงความโกรธ โมโหที่ทำกับสามีจะไม่โกรธแล้วโมโหสามีอีกแล้ว ดิฉันจะทำให้ได้เพราะดิฉันกลัวมากๆค่ะ

ต่อไปนี้จากเหตุการณ์ที่ประสบกับตัวเองดิฉันจะตั้งใจทำความดี พูดดี คิดดี ไม่โกรธ ไม่โมโห จะทำอภัยทานให้ได้ ก่อนที่จะสายไปกับชีวิต

จากหนิงผู้โง่เขลาสุดๆเลยค่ะ