กัญญ์วิญาณ์ สุวัฒนาพร ขอกราบท่านอาจารย์อุบล และสวัสดีเพื่อนๆ ที่น่ารักทุกๆท่านแห่งบ้านสวนพีระมิด

ขออนุญาตตั้งกระทู้นี้ขึ้น ก่อนตั้งกระทู้นี้คิดดูแล้วว่า จะคอยมาสารภาพที่บ้านสวนพีระมิด แต่เกรงจะไม่มีโอกาสนั้น จึงขอสารภาพบาปร้ายที่ยังค้างอยู่และแบ่งปันประสบการณ์ค่ะ 

ในช่วงเวลานี้..เหมือนดิฉันได้เดินมาถึงทางเดิน

ขึ้นไปสู่สวรรค์ กับทางที่ลงนรก นิดเดียวเอง

จึงสำคัญมาก และเป็นบาปที่ใหญ่หลวงเหลือเกิน

นับวันยิ่งพิสูจน์ได้อย่างชัดเจนถึงเหตุผล

           ในทุกๆอย่าง..ที่มีคำถามเกิดขึ้น 

ความต้องการที่เกิดขึ้น

แต่หาข้อสรุปไม่ได้ 

ดิฉันขอเรียนไว้ในที่นี้ว่า ดิฉันเป็นคน สมาธิสั้น

มากๆ  ใจร้อน ไม่สามารถนั่งสมาธิได้

ไม่เคยฝึกมโนมยิทธิ

(ทั้งๆที่หลวงพ่อฤาษี เมตตาจัดสรรให้..แต่ด้วยบาปหนา..จึง

ไม่สามารถเข้าไปฝึก  แม้ช่วงเวลาเล็กๆได้เลย) 

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อประมาณ 17-18 ปีที่แล้ว

ดิฉันค่อนข้างจะเป็นคนโชคดี ทำอะไรก็จะสำเร็จ

สภาพการเงินคล่องตัว  แม้จะทำบาปผิดศีลมา

ทุกๆข้อ แต่ด้วยความที่กรรมยังไม่ส่งผล..

จึงไม่เข้าใจโลกของความเป็นจริง ประมาท ฟุ้งเฟ้อ วางตัวสูงส่ง  เข้าสังคมจอมปลอม กินเหล้า สูบบุหรี่  คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น ฉลาดกว่า

คนอื่นนั้นโง่ทั้งหมด จนวันหนึ่งดิฉันเกิดปัญหาการเงินขึ้น โดยที่ไม่มีใครจะเข้ามาช่วยเหลือได้ ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ตอนนั้นดิฉันได้ติดบุหรี่แล้ว ตั้งแต่อายุ 21 ปี เพราะคิดว่าเท่ห์ คนในกลุ่มเพื่อนสูบกันทุกคน  แต่พอรู้ตัวว่าไม่ค้องการสูบกลับเลิกได้ยากเย็นเหลือเกิน  พอเกิดปัญหาขึ้นติดขัดการเงิน หันหน้าเข้าหาพระพุทธเจ้า

( จริงๆแล้วไม่รู้จักจริงๆเลย รู้แต่แม่บอกว่าให้เคารพ แม่บอกให้ไหว้ บอกว่าสำคัญ ต้องระวัง แต่ไม่เข้าใจแต่ก็..เชื่อ)  ด้วยความปากเปาะ และมีปัญหา จึงกราบหิ้งพระซึ่งมีพระพุทธเจ้า และหลวงพ่อพระพุทธโสธร และกล่าวคำสาบาน

โดยถ้าลูกได้สมความปรารถนา ลูกจะเลิกสูบบุหรี่ครั้งที่ 1 ทุกอย่างผ่าน เกิดปัญหาขึ้นอีก

ครั้งที่ 2  ก็ผ่าน

ครั้งที่ 3  ขออีกลูกจะเลิก จะเลิกแน่ๆ  จนลืมไปเลย

ผ่านมา 10 กว่าปี ดิฉันลืมบ้าง จำได้บ้าง

จนกระทั่งปัจจุบัน เมื่อเริ่มเข้าใจบาป บุญ คุณโทษ และเข้าใจเหตุที่เกิดจากผล และได้พบปาร์ติหาร์ย์ อย่างมากมายที่บ้านสวนนี้ เหมือนจิตสำนึก มันย้อนกลับ ดิฉันคิดไว้ก่อนมาว่า ถ้าดิฉันได้พบอาจารย์อุบล ที่บ้านสวนพีระมิด  ดิฉันจะไม่สูบบุหรี่ เราคงเลิกได้แน่นอน  พอมาจริงๆ กลับยิ่งทรมาน  และอยากสูบบุหรี่มากว่าเดิม จนเกินปรกติ แต่ยังไม่คิดว่าเป็นเรื่องผิดปรกติ  หลังจากการเข้าค่ายในทุกๆครั้ง ได้รับความสุข ความเมตตา จากท่านอาจารย์อุบลและเพื่อนๆ (บางคนอายุมากกว่า ขออนุญาต) แต่ไม่สามารถหลุดพ้นจากปัญหาการเงินได้สำเร็จ เจ้าหนี้ ก็ตามไล่ล่ากันมา บางวันมีเงินติดตัวแค่เศษเหรียญบาท ไม่กี่บาท ทำให้ดิฉัน เข้าใจถึงแก่นแท้ของชีวิต เป้าหมาย ที่ฝันใฝ่ ก่อนมาพบบ้านสวนพีระมิด นั้นเหนื่อยเหลือเกิน อยากสร้างฐานะให้ร่ำรวย โดยไร้ข้อจำกัด ขอให้ได้เงินเป็นพอ ไม่ว่าจะใช้กลธุรกิจแบบไหนไม่กลัว ยินดีที่จะสู้ พร้อมที่จะสู้ทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ไม่รวย เหนื่อย โดนโกง โดนคนดูถูก ไม่มีเงินติดตัว การงานตกต่ำ ความโชคดีหายไปไหนแล้ว  โดยที่ไม่คิดเลยว่า เกิดมาชาตินี้จะได้ประสบกับตนเอง  พอมาพบกัท่านอาจารย์อุบล ตอนครั้งแรก เกิดอัคติ ว่าเรามาไกล มาลำบาก เงินทองก็ไม่มีกว่าจะหาค่ารถมาได้ถึงต่างจังหวัด ลำบากเหลือเกินทำไมถึงไม่บำบัดเราเหมือนคนอื่น เรายอมพร้อมจะรับผิดสารภาพบาปแล้ว   หรือว่าเราไม่สนิท ต้องรอให้สนิทๆก่อน  ทำงานร้อนก็ร้อน ลำบากเหลือเกิน ท่องไว้อย่างเดียวว่าอดทน กลับมาบ้าน ชีวิตบางส่วนเริ่มดีขึ้น แต่ปัญหาการเงินหนี้สินยังอยู่ แต่มีคำถาม จากตนเอง จากคำที่ได้ยินจากการเข้าค่ายในครั้งที่ 2 ที่ไปว่า ต้องมีศรัทธา อะไรคือศรัทธา เราศรัทธาแล้ว เราชอบที่จะไปในที่ที่ศักดิ์สิทธ์ เคารพ เชื่อว่าศักดิ์สิทธ์ เราศรัทธาแล้ว แต่ทำไมเรา เหมือนห่างๆ ยังไง ตอบตนเองไม่ได้ มันไม่สนิทใจ เหมือนยังมีเส้นแบ่งอยู่ และไม่สามารถเข้ามาสัมผัสกันได้ จนวันหนึ่งหน้ากระจก หาเหตุผลของตนเองกับบ้านสวนไม่ได้ หาเหตุผลตนเองกับท่านอาจารย์อุบล  ทำไมไม่รู้สึกว่าอาจารย์อุบล รักเรา เหมือนคนอื่น แต่เราเชื่อว่าท่านเมตตา แต่มันห่างไม่รู้ทำไม  จึงตั้งจิต อธิษฐานว่าขออภัยท่านอาจารย์อุบล ในทุกภาพชาติ ที่เคยล่วงเกินอาจารย์ เบียดเบียน หลอกลวง โกหก ทำให้ท่านเดือดร้อนในทุกๆเรื่องทุกๆชาติภพ (ซึ่งคำอธิษฐานแบบนี้ก็มาได้ที่บ้านสวนเมื่อก่อนไม่เป็นเลย จู่ๆนึกขึ้นได้) ขอให้อภัยยกโทษให้ด้วยเทอญ แล้วดิฉันนอนหลับ ตื่นขึ้นมาอีกวันหนึ่ง นึกถึงแต่หน้าอาจารย์อุบล น้ำตาไหลอย่างไร้เหตุผล แค่คิดถึงน้ำตาไหลแล้ว (เจอหน้าร้องไห้ไม่ออก)  ทุกๆอย่างเปลี่ยนไปจากคนที่ไม่เคยรู้จัก ห่างเหิน กลับมาเป็นคนที่ในความรู้สึกขาดไม่ได้ รู้สึกผิดด้วยตลอดเวลา  และเริ่มเข้าใจเหตุผลเป็นลำดับขั้นมา  จนการเข้าค่ายรุ่น 7 ที่ผ่านมา ดิฉันเกิดอาการและพบกับปาร์ติหาร์ย์อย่างที่ดิฉันได้เล่าไป ในหัวข้อ เข็ดแล้ว กลัวแล้ว แต่ความเลวของดิฉัน ทำให้ดิฉันไม่ได้เข็ดจริงๆ เลย  ในช่วงอาทิตย์ 19 /12 /53ที่ผ่านมา นี้ดิฉันนอกจากเกิดอาการปวดที่เท้าอย่างรุนแรงไม่ทราบจะทำอย่างไรให้หาย แต่อนุโมทนากับอาจารย์ทางจอทีวีอาการดีขึ้น ดิฉันยังมีปัญหาการเงินทีหมุนไม่ทัน ต้องหาจ่ายเขาให้ได้ ดิฉัน คนชั่ว ปากพล่อย เหมือนมีอะไรมาให้คิด คิดและถามตนเอง ดิฉันคิดเสมอ รู้สึกได้ถึงความเมตตา จากท่านอาจารย์อุบลและสิ่งศักดิ์สิทธ์ แต่ำทำไม ไม่สามารถผ่านจุดนี้ได้เสียที  และจิตใต้สำนึกก็ตอบดิฉันว่า เรื่องสาบานว่าจะเลิกสูบบุหรี่   ดิฉันจึงตั้งจิต กราบขอบารมีพระพุทธเจ้า ขออภัยทีเคยให้คำสาบานว่าจะเลิกสูบบุหรี่ (ซึ่งท่านคงเบื่อเพราะขอมาหลายครั้งมากระยะเวลา เป็น 10 กว่าปี แปลกไหมคะ ที่ทุกคนบอกว่ามันไม่ยากนักหรอก กับการเลิกสูบบุหรี่ แต่สำหรับดิฉัน มันทรมานมาก เหมือนคนติดยาเสพติด ทรมานมากเกินกว่าธรรมดา ดิฉันไม่เข้าใจ  และขอเมตตาจากท่านท้าวเวสสุวรรณ ( รู้ว่าท่านไม่ธรรมดาไม่ใช่เรื่องล้อเล่นกับท่านแต่ทุกข์จน ทนไม่ไหวกับสภาพ ที่เป็นอยู่แบบนี้ เหมือนตกนรก ร้อน ร้อนใจ ทรมานเหลือเกิน หลับนอนไม่ได้ กินข้าวไม่อร่อย สมอง สติ จะเหมือนคนบ้า พูดและฟังไม่รู้เรื่องแล้ว  ) จึงขอท่านท้าวเวสสุวรรณ ว่าถ้า ปัญหาที่เกิดขึ้นเรื่องการเงินแล้วผ่านไม่ได้ต้องมีปัญหาตลอด คือติดเรื่องสาบานเรื่องบุหรี่ใช่หรือไม่คะ  ถ้าใช่  ขอให้ผ่านเรื่องการเงินที่หาทางแก้ไขไม่ออก ให้ผ่านแบบง่ายๆด้วยเทอญ  ทุกท่านคะ ไม่ต้องบอกคงทราบ ผ่านค่ะ ผ่านแบบง่ายๆไม่ต้องพูดมากเลยแค่ขอผ่านทุกคนบอกได้ ได้ไม่เป็นไร ง่ายๆ แต่วันเดียว เอาล่ะ คราวนี้โดนเอาจริงๆแล้ว บี้มาแบบถอยไม่ได้  เอาอีก ท่านท้าวเวสสุวรรณ เจ้าขา ขอให้ลูกผ่านไปได้อีก ลูกจะเลิกสูบบุหรี่ จะไม่สูบอีก  ในวันพรุ่งนี้เลยแม้แต่ตัวเดียว แล้วดิฉัน ก็ผ่านได้ไม่ยาก เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นได้ ฉะนั้น ผลของมันก็เกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน  ดิฉันไม่สามารถเลิกสูบบุหรี่ ได้ ทุกท่านคงแปลกใจว่า ชีวิตสำคัญแต่ทำไมทำแค่นี้ ทำไม่ได้ นั่นนะสิ ดิฉันก็ไม่เข้าใจ ได้แต่ขอความเมตตาต่อองค์พระพุทธเจ้าและท่านท้าวเวสสุวรรณว่าขอเวลา ก่อนปีใหม่นี้หลังจากถ้ามีโอกาสได้กลับจากบ้านสวนพีระมิด ดิฉันต้องเลิกได้อย่างแน่นอน จากวันนั้นถึงวันนี้ ดิฉันไม่มั่นใจเลยค่ะ ว่าจะมีชีวิตรอดจนถึงวันที่ได้ไปพบเพื่อขอพรอาจารย์อุบล ช่วยให้เลิกให้ได้ หรือไม่ แต่นี่เป็นสิ่งที่ดิฉันได้คำตอบจาก จิตใต้สำนึกของดิฉัน  ซึ่งเป็นความจริง ขอย้ำดิฉันไม่ได้ ไม่เคยฝึกมโนมยิทธิ หรือสามารถนั่งสมาธิได้ เพราะร้อน ใจร้อน

ทำไมไปบ้านสวนหลายครั้งยังไม่ดีขึ้น

สาบานไว้ต่อพระพุทธเจ้าแล้วทำไม่ได้ จึงไม่เจริญ ทำอะไรจึงไม่ขึ้น

ตนเองยังไม่สามารถผ่าน ด่านทดสอบเรื่องเล็กๆไปได้  จะรับใช้อาจารย์อุบลได้อย่างไร นอกเหนือจากผิดต่อพระพุทธเจ้าแล้ว  เจ้ากรรมนายเวรไม่ยอมปล่อยจริงๆ ทำอย่างไรก็ไม่ยอม  และต้องรีบสารภาพผ่านกระดานนี้ ให้เร็วที่สุด อย่างน้อยผ่อนปรนได้บ้าง

ท้ายสุดนี้ดิฉันขอให้ท่านอาจารย์อุบลอผู้เป็นที่รัก มีความสุข ร่างกายแข็งแรง กินข้าวให้ตรงเวลา นอนหลับพักผ่อนมากๆ อากาศหนาวแล้วน้ำค้างเยอะดูแลตนเองด้วยค่ะ ขอให้มีความสุขทั้งครอบครัว และขออนุโมทนาบุญกับท่านอาจารย์อุบล และทุกๆท่านค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ