เรียน อ.อุบลครับ

มีเรื่องมารบกวนสอบถามอีกแล้วอะครับ เพื่อจะได้เป็นแนวทางปฎิบัติต่อไปครับ

เนื่องจากปัจจุบันนี้ ผมมีฝึกอยู่สองแนวอะครับ แบบแรกคือการเจริญสติ อยู่กัีบชีวิตประจำวัน โดยใช้แนวทางสติปัฎฐาน สี่ แบบว่ามีกิเลส โลภ โกรธ หลง หรือเผลอไปคิด ก็สักแต่ว่า รู้ โดยไม่แทรกแซง แต่หลังจากฝึกมาก็รู้สึกว่า เป็นประโยชน์มากอะครับ ไม่ค่อยโดนกิเลสเข้าครอบงำมากสักเท่าไหร่ รู้ทันกิเลส ที่เกิดมากขึ้น พอโกรธ แล้ว พอรู้สึกตัว ก็สามารถดับได้ทันที แต่เป็นบางครั้งนะครับ

ส่วนมโนยิทธินั้น ก็พอได้งูๆปลาๆ ไม่ได้แจ่มใสอะไรนัก แต่พอได้อยู่ ก็มีเอาจิตไปไว้ที่พระนิพพานบ้างเป็นบางครั้ง แต่เน้นเจริญสติเป็นหลักใหญ่

จึงอยากรบกวนสอบถามอ.อุบลหน่อยอะครับว่า

จริงๆแล้วถ้าผมปรารถนา จะไปนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ผมควรจะทำอย่างไรอะครับ เพราะบางคนก็บอกว่า การเจริญสติปัฎฐานเป็นทางสายเอก สายเดียวที่จะให้เราไปถึงนิพพานได้ เนื่องจากทำให้เราสลัดคำว่าตัวเราออกไปได้ จนเกิดปัญญาไปเป็นลำดับจากพระโสดาบันไปจนถึงพระอรหันต์   แต่ของสายหลวงพ่อฤาษีท่านกลับเน้นเกี่ยวกับ การใช้มโนยิทธิให้ไปไว้ที่พระนิพพานแทน จึงอยากจะทราบว่าวิธีไหนถึงจะทำให้ถึงนิพพานได้อะครับ เพราะตอนนี้แอบสับสนนิดนึง เพราะตอนแรกฝึกแต่แนวมโนยิทธิ แต่ยังรู้สึกว่าก็ยังมีกิเลสอยู่พอควร เนื่องจากตามกิเลสไม่ทัน ทำให้ควบคุมกายวาจา ใจ ไม่ค่อยได้ แต่พอพ่วงการเจริญสติเข้าไป ก็รู้สึกทำให้กิเลส น้อยลง อะครับ และ เพื่อนผม ก็มีข้อโต้แย้งมาหน่อยนึงด้วยอะครับ เค้าบอกว่า ถ้าเราตั้งมโนยิทธิไปที่พระนิพพาน นั้น จะรู้ได้ไงว่า พระนิพพานที่เราไปเห็นขณะนั้นเป็นวิมานจริงๆ หรือว่า เป็นนิพพานจริงๆ ไม่ใช่ภพที่จิตเราสร้างเพื่อหวังจะให้เป็นพระนิพพานอะครับ

และไม่ทราบว่า การบำเพ็ญบารมีสิบทัศให้เต็มนั้น กรณีที่หวังจะเป็นแค่สาวกภูมินั้น มีความจำเป็นอย่างไรกับการไปพระนิพพานครับ

คำถามผมอาจจะงงไปนิดนะครับ แต่ถ้ายังไงรบกวนอ.อุบลให้ความกระจ่างกับผมด้วยนะครับ้้