เป็นเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นเลย 

ในวันที่17พ.ค.ที่ผ่านมาช่วงเย็นเป็นเวลาที่เร่งรีบเพื่อเตรียมตัวเข้าวิหารป้อมจึงรีบเก็บสำภาระที่เตรียมไปให้เรียบร้อยเพราะเข้าใจว่ากว่าจะสิ้นสุดภาระกิจคงต้องดึกมากด้วยความรีบสิ่งที่ต้องการเก็บกลับบ้านคือ  ขวดแยมที่หมดแล้ว (ป้อมนำขนมปังกับแยมไปทาน โดยตั้งใจว่าเมื่อแยมหมดขวด จะนำขวดกลับมาไว้ใส่ของแห้งไม่ต้องไปซื้อภาชนะใหม่มาใช้เพราะปัจจัยน้อย)แต่ด้วยความรีบจึงหยิบขวดแยมใส่ตะกร้าโดยไม่ได้สังเกตุ พอกลับมาถึงบ้านตอนเช้ามีอาการเวียนศีรษะมากปวดตัวไปหมดได้แต่ถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น  จากนั้นช่วง เวลาประมาณ 11.00น. ไปเก็บของออกจากตะกร้าเพื่อจะนำมาล้างจึงพบว่ามีช้อนกาแฟติดอยู่ในขวดรู้ทันที่ว่าโดนแล้ว  จึงระลึกถึงท่านปู่ท้าวเวสสุวรรณ ว่าลูกมิได้ตั้งใจวันเสาร์ลูกจะนำไปคืน อาการปวดศีรษะก็หายทันที  แต่หลังจากนั้นก็มีอาการปวดหัวเวียนมาเป็นระรอกๆ

ขอเตือนเป็นธรรมทานในคาวมไม่รอบครอบไม่รู้จักสำรวจให้ละเอียดเสียใจกลับตัวเองมาก  และที่รู้สึกผิดหวังอีกอย่างคือทำไมเราต้องมาเจอเหตุการณ์นี้ทานขนมกันจนหมดแล้ว เพียงช้อนแค่ 1 คัน คุณไม่สามารถนำไปล้างให้สะอาดกันได้ กลับเอาเข้ามาใส่ไว้ในขวดแยมที่หมดแล้วปิดฝาผลึกอย่างดี   และบทลงโทษสำหรับผู้ไม่รอบครอบ คือต้องปวดหัวเป็นระยะๆ ทรมารมาก จะนำของไปคืนในทันทีก็ไม่ได้เพราะไม่มีปัจจัยในการเดินทางถี่ขนาดนั้นแถมต้นไผ่ต้องไปเรียนอีกไม่มีใครดูแลเราอยู่กัน 2คน แม่ลูก (จึงต้องรอถึงวันเสาร์เพราะเป็นตั้งใจจะไปร่วมบุญใช้แรงงานวันเสาร์ที่21 อยู่แล้ว)