หนูมีอาการตัวร้อนมาปีกว่าๆซึ่งเป็นอาการตัวร้อนแบบไม่ทราบสาเหตุเนื่องจากไม่ได้เจ็บป่วยไม่สบายแต่อย่างใด

ในวันเสาร์ที่11 สิงหาคม ท่านอาจารย์ได้เปิดโอกาสให้คนที่มีปัญหาเจ็บป่วยขึ้นมาสารภาพกับจี้องค์สฟิ้งซ์

ว่าได้ทำกรรมอะไรมาบ้างให้สารภาพแล้วตรวจสอบผลทันทีตอนนั้น พอถึงคิวหนูก็สารภาพว่าได้ฆ่ายุง

ฆ่าแมลงสาบ ตะขาบ ฆ่าไส้เดือน แล้วก็นึกไม่ออก ท่านอาจารย์ได้เมตตาถามว่าหนูเคยเผาอะไร เคยทำอะไร

ที่ร้อนๆไหม (หนูไม่แน่ใจนะค่ะว่าเผาๆร้อนๆอะไรนี้แหละที่ท่านบอกแล้วหนูนึกกรรมออก) หนูได้บอกว่าเคย

ฆ่าหอยแครงโดยเอาหอยแครงเป็นๆไปแช่น้ำทะเล เพื่อให้คายดิน จากนั้นเอาโยนเข้ากองไฟ แล้านำมากินกัน

กับเพื่อนๆ แล้วก็มีการเอาน้ำร้อนไปราดมดคันไฟ หนูจึงได้รับผลกรรมจากการที่ทำกับสัตว์เหล่านั้นทำให้

หนูตัวร้อนโดยไม่รู้สาเหตุ พอสารภาพเสร็จก็ไม่หาย ท่านอาจารย์จึงถามว่าหนูได้ทำงานอะไรในบ้านสวน

แล้วหรือยังหนูบอกว่า ทำแล้วค่ะ หนูไปขุดดินปลูกต้นโมกมากแล้ว ท่านอาจารย์ถามว่าขุดไปกี่จึ๊ก หนูบอกว่า

 3 จึ๊กค่ะอาจารย์ (เขินจังได้3จึ๊กเอง) ท่านอาจารย์จึงบอกว่าให้หนูไปทำงานใช้แรงกาย แล้วมารายงานผล

กับอาจารย์ว่าเป็นอย่างไร สรุปว่าหลังจากฟังธรรมทานจากท่านอาจารย์เสร็จก็ได้รีบไปสร้างบุญทันที

โดยไปขุดดินปลูกต้นโมก แต่ตอนนั้นรู้สึกเลยว่าตัวเองไม่ค่อยเต็มที่ รู้สึกร่างกายอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง แต่

ก็ฝืนทำแต่ก็รู้ได้เลยว่าตัวเองทำไม่เต็มที่เท่าที่ควรแต่พอเช้าวันอาทิตย์รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาก

ตอนเช้า ได้ไปปลุกต้นชะอม จำมะได้เหมือนกันว่ากี่ต้นแต่ก็นั่งๆยืนๆอยู่หลายครั้งในการก้มปลูก แดดตอนเช้า

ร้อนมากแต่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยคะ เสร็จจากปลูกชะอมก็ไปรับประทานอาหารเช้า จากนั้นก็ไปช่วยขนปูน

ขนอิฐ สร้างองค์พระปฐม พอเริ่มใกล้จะเที่ยงก็ได้ไปปลูกข้าว รู้สึกว่าสนุกค่ะเป็นครั้งแรกในการปลูกเลย 

ตั้งแต่หนูปลูกชะอมจนมาถึงปลูกข้าว แปลกใจมากหนูไม่รู้สึกเหนื่อยเลยค่ะ ทัังที่แดดร้อนมากๆ เสื้อแขนยาว

ก็ไม่ได้ใส่ แถมกางเกงก็ยังขาสั้นอีกต่างหาก ร้อนมากๆ แต่รู้สึกสนุกมีความสุขไม่เหนื่อยเลยเวลาทำงาน

เพราะหนูทำ หนูก็ไม่ได้คิดว่าจะทำให้หนูหายตัวร้อนแต่หนูทำเพราะหนูอยากทำ หนูชอบ หนูทำไป ก็เพลิน

สนุกดีค่ะ มีความสุขมากเลย จนลืมไปเลยเกี่ยวกับอาการตัวร้อนของตัวเอง

พอหนูเสร็จจากการทำงานทุกอย่าง ท่านอาจารย์ก็ถามหนูว่าหายตัวร้อนแล้วยัง หนูบอกว่าหนูหายแล้วค่ะ

จากนั้นหนูก็ได้ขึ้นไปบนเวทีเพื่อเล่าเรื่องของหนูให้เป็นธรรมทานค่ะ

หนูขอขอบพระคุณท่านอาจารย์อุบลมากๆนะค่ะ ที่เมตตาอนุญาตหนูกับคุณแม่ได้ไปร่วมสร้างบุญที่บ้านสวนพีระมิด

ได้รู้เรื่องกรรมที่ได้ทำลงไปในแต่ละอย่าง ได้รู้ผลของกรรมที่ทำไว้ และที่สำคัญได้สร้างบุญด้วยแรงกาย

ที่เป็นบุญอันบริสุทธิ์ ทุกครั้งที่หนูไปทำงานสร้างบุญด้วยแรงกายที่บ้านสวน หนูคิดทุกครั้งว่า ถ้าหนูตายไป

ด้วยเหตุการณ์ภัยบัติจริงๆหนูจะภูมิใจมาก ว่าหนูก็เป็นคนหนึ่งที่มีส่วนร่วมในการสร้างเมืองใหม่แห่งนี้

ด้วยเหมือนกัน (คิดแบบนี้ทุกครั้งจะมีกำลังใจมีเรี่ยวแรงในการทำงานทุกครั้ง)^^  

ขอบกราบขอบพระคุณท่านอาจารย์อุบล และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกๆพระองค์เป็นอย่างสูงค่ะ