จำความได้

ตั้งแต่เกิดมาจนปัจจุบันอายุจะย่างเข้าสู่ 40 ขวบอีก2ปีข้างหน้านี้ ผมจำได้ว่าวันแรกที่ผมจำความได้ และจำได้จนถึงทุกวันนี้เลย แต่แปลกตรงที่ว่าก่อนหน้านั้นผมกลับจำอะไรไม่ได้เลย

จนตื่นมาในเช้าๆวันหนึ่งในตอนเด็กๆ ผมรู้สึกว่าชีวิตผมได้เริ่มต้นในวันนี้ ทำไมผมถึงจำวันก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยล่ะ จำได้นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาถึงวันนี้

ตอนเด็กๆนี่ ผมเป็นเด็กซนเอาเรื่องเหมือนกัน ที่บ้านผมไม่ค่อยมีตังค์นัก พ่อแม่ทำงานหนัก ผมก็เห็นว่าแม่เหนื่อยมาก บางครั้งผมเองก็ขี้เกียจ และพี่ๆก็ยังเด็กเหมือนกัน ภาระหนักทั้งหมดจึงเป็นของพ่อแม่

เวลาที่แม่โมโห แม่ก็จะทำโทษ ทำให้ผมโกรธแม่ คิดเสียใจ โดยไม่เคยคิดเลยว่าแม่ทำงานหนัก ทำงานเหนื่อยมากเลี้ยงลูก 6คน แม่ตื่นแต่เช้ามืดเพื่อทำของขาย ส่วนผมก็ยังเด็ก ได้แต่เล่น เวลาทำผิดโดนแม่ทำโทษ ก็ได้แต่คิดไม่ดีต่อแม่

เรียกว่าแค่เด็กๆก็หัดทำบาปหนักแล้ว...เก่งจริงๆ ป๊าดด

ยินดีในการฆ่า

เนื่องจากว่าบ้านผมอยู่ต่างจังหวัด เป็นบ้านยกถุนสูง 2 ชั้น แต่ที่บ้านเป็นคนมีฐานะ....ยากจน 555

คุณพ่อผมเก่งเรื่องงานฝืมือหลายอย่างมาก ทำได้ทุกอย่าง พ่อก็ได้ต่อ แต่งเติมห้องนอนใหญ่ สำหรับพวกเราทุกคน เรียกว่า พ่อแม่ และลูกๆ6คน

ทีนี้สิ ห้องนอนเราซึ่งพ่อก็พยายามติดมุ้งลวดไว้รอบแล้ว แต่พวกเราเองแหละ เปิดๆปิด บ่อยตามประสา

ยุงสิครับพี่น้อง เข้ามาเยอะมากเลย เวลานอนหลายๆครั้งตอนเด็กๆ พ่อต้องมาคอยตบยุงให้พวกเรา ซึ่งผมเองก็โกรธยุงที่มากัดเรา เรียกว่า พ่อแม่ตบยุงให้ก็ดีใจสิครับ แบบว่า เอาเลยๆๆ ฆ่ามันๆๆ แต่เราไม่รู้ว่านี่คือบาป เรารู้แค่ว่า เราอยากนอนสบายๆ ตอนนั้นยังเด็กมากเยยย

ต่อมาก็เห็นมีตะขาบหรือแมงป่องตัวหนึ่งใหญ่เอาการ มาตรงบริเวณบ้านเรา

ผมเห็นพี่สาวหรือว่าใครจำไม่ได้(คนในครอบครัว)ก็ได้ตีมันจนตาย

วินาทีนั้นยอมรับว่ากลัวพวกสัตว์ร้ายมาก ไม่กล้าเข้าใกล้ คิดแค่ว่าทำไงก็ได้ ตีให้ตายก็ได้ แต่เราไม่ตีเองเพราะกลัว

เรียกว่าตั้งแต่นั้นมา กลายเป็นนิสัยไปเลยว่า เห็นสัตว์ตัวไหนก็จะไม่ฆ่าเอง แต่จะคอยดูคนอื่นฆ่า แบบว่าเราไม่ได้ฆ่าเอง และไม่อยากฆ่าเขาด้วยมือเราเอง

กลายเป็นเด็กที่คิดแบบนี้ ถึงจะยังเด็กมากแต่ก็จำได้แม่นยำถึงสิ่งที่ตนเองทำได้ดี

ความสนุก มันส์สุดๆ

พอดีได้ย้ายบ้านหลายครั้ง ขอเรียกว่าบ้านเก่า บ้านใหม่แล้วกันนะครับ

เนื่องด้วยเราก็ค่อนข้างซน พอย้ายมาอยู่บ้านใหม่ในซอยเล็กๆ ก็มีเพื่อนวัยจอมซ่าส์หลายคนเลย

ข้างๆบ้านผมเอง มีลุงชื่อลุงเถาะ แกยากจนมาก อาศัยอยู่กับคนในบ้านข้างๆนี่เอง แกก็ไม่ค่อยมีเงินทองหรอก แต่เนื่องด้วย เราเป็นเด็กซน ไม่มีสัมมาคารวะ

รู้แค่ว่ามันส์สุดๆในการแกล้งแก เพราะแต่ละครั้งที่แกล้งลุงเถาะ แกจะมีปฏิกิริยากลับมา ทำให้อดตื่นเต้น หรือวิ่งหนีกันไม่ได้ เรียกว่าหน้ามึนสุดๆ

วันหนึ่งลุงเถาะทำอาหารไว้ ด้วยความเลว ระยำ อาจอ้างได้ว่า ร้ายเดียงสาก็ว่าได้ ผมได้แอบเข้าไปในบ้านลุงเถาะ

รู้ไหมครับ ผมเห็นอาหารที่ลุงเถาะทำไว้ ซึ่งอาหารนั้นกว่าแกจะหามาได้ หรือทำได้ก็ลำบาก ผมไม่รอช้า ผมบ้วนและถุยน้ำลายลงในอาหารที่ลุงเถาะทำไว้ และรีบวิ่งออกมา ทำไม่รู้ไม่ชี้ แบบว่าสนุก มันส์

แต่รู้ไหมครับ สิ่งที่ผมทำในวันนั้นมันกลับติดในใจผมตลอดมาประมาณ 30 ปีเลยทีเดียว ทำไมเราถึงเป็นเด็กระยำขนาดนี้ นึกถึงหน้าลุงเถาะซึ่งดูแล้วน่าสงสารมาก แต่ผมก็ทำกับแกได้ เพราะความสนุก ไม่ยั้งคิดอย่างเดียว

บาปกรรมนี้ติดฝังใจผมมาตลอด ที่ผ่านมาผมได้อุทิศบุญให้ลุงเถาะหลายครั้ง ด้วยจิตที่สำนึกและสะเทือนใจในบาปกรรมครั้งนี้ ดูแลลูกหลานของท่านดีๆนะครับอย่าให้ทำเลวแบบผมเลย มันเกาะใจผมมานานแสนนาน...

นักฆ่าที่โดนเอาคืน

ที่บ้านใหม่หลังนี้ หน้าบ้านผมจะมีคลองเล็กๆอยู่ ซึ่งบางครั้งน้ำก็ท่วมเอ่อล้นออกมานอกถนน

ชอบสิครับ ผมเห็นปลาช่อนและปลาเล็ก ปลาน้อย หลายตัวเลย ความสนุกก็เริ่มบังเกิดอีกแล้ว

ผมหาคันเบ็ดมาได้ เบ็ดก็แหลมคมเลย หาเหยื่อเช่นไส้เดือนมาได้ ก็ไม่สนใจอะไรล่ะครับ จัดการเอาไส้เดือนใส่เบ็ด ล่อปลาช่อนทันที

แต่ทำไมปลาตัวนี้ทำเอาผมผวามาได้หลายสิบปีอย่างนี้นะ ผมจำได้แม่นเลยว่า ปลาช่อนตัวไม่ใหญ่มาก มากินเบ็ดของผม ซึ่งตอนนั้นอาจไม่มีเหยื่อแล้วหรือไงจำไม่ได้

ปากปลาช่อนก็กลืนเบ็ดผมลงไป ผมรู้ว่าเขาทรมานมาก แต่ผมก็อยากได้เขาน่ะ ไม่ได้กินหรอกนะ แต่อยากสนุกมากกว่า

ผมก็พยายามจะแกะเบ็ดออกจากปากปลาช่อนที่เคราะห์ร้าย พยายามอยู่จนปากเขาเป็นแผล เขาคงเจ็บมากเลยล่ะ แต่ผมตอนนั้นก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะ(เท่าที่นึกย้อนตอนนี้) กว่าจะเอาเบ็ดออกจากปากเขาได้ เขาก็แทบจะสิ้นใจตายเลย

บางครั้งผมก็ปล่อยปลาไป บางครั้งเขาก็ตายเลย เห็นเพื่อนตกปลา เราก็ยินดี อยากไปเชียร์กับเขาด้วย

แต่พอระยะหนึ่ง ได้ยินเรื่องการตกปลาเป็นบาป ทำให้ปากเราจะโดนเหมือนปลาไรนี่ล่ะครับ ไม่รู้ใครมาบอกเรื่องนี้ให้ฟัง ทำให้เรากลัว

แต่เรื่องทำให้ปลาช่อนเสียชีวิตและบาดเจ็บสาหัสนี่กลับฝังใจผมตลอดมาเลย และด้วยเหตุนี้ทำให้ผมเป็นแผลในช่องปากหลายครั้งมาก ร้อนในบ้าง

มาบ้านสวนพีระมิดก็ได้มีโอกาสอุทิศบุญให้เขาไป ตั้งแต่นั้นมา แทบไม่เคยเป็นแผลในปากอีกเลย สาธุ

สำนึกแล้วครับ ขอโทษพี่ปลาทุกตัวที่ผมทำบาป ฆ่าและทำร้ายท่านด้วยจิตอันชั่วช้า ไม่คิดถึงพี่ปลาเลย นึกถึงแต่ความสนุกตัวเอง ขอโทษจริงๆๆๆ

ตำนานชายน้อยแห่งบ้านทรายเงิน

เช้าวันหนึ่งในบ้านหลังเก่า ผมแต่งตัวด้วยกางเกงขายาว แหม วันนั้นก็หล่อเอาการเลย มั่นใจสุดๆ 555

อุบ๊ะ วันนี้จะมีสามล้อปั่นเข้ามาส่งยายเยี่ยมไหมน๊อ เพราะปกติทุกวันจะมีสามล้อปั่นเข้ามาส่งคนเรื่อยๆ โดยเฉพาะยายเยี่ยมนี่แหละ

ป๊าดดด ยายเยี่ยมนั่งรถสามล้อมาแล้ว เอาล่ะ เพื่อนๆเตรียมตัวลุยยยย... น่านแน่ สงสัยอะดิว่าจะลุยอะไรกัน

พอยายเยี่ยมลงจากสามล้อปั่นได้เท่านั้นล่ะ สามล้อปั่นก็ปั่นอ้าวออกมาเลย เอ้า...พวกเราลุย

ต่างคนต่างพากันกระโดดไปเกาะด้านหลังสามล้อปั่น พากันหาที่วางเท้าเพื่อยืนเกาะรถให้ได้ แต่อย่างว่าแหละครับ สามล้อปั่นที่เราเห็นๆนั่นแหละครับ พื้นที่ด้านหลังก็น้อย ดังนั้นที่วางเท้าที่พอหาได้ก็น้อยตาม แต่เพื่อนๆที่เกาะนี่สิ เยอะเจงๆ

ผมก็เกาะได้แว้ววว ไชโย อ้าว มาเพิ่มอีกแล้ว เอ้าๆๆหาที่เกาะวางขากันเอาเองเน้ออ

โอ๊ยย...ทำไมผมเจ็บและปวดที่ขาอย่างนี้ เด็กๆและผู้คนต่างพากันร้องโวยวายกันใหญ่ ร้องเรียกให้รถสามล้อปั่นหยุด

หยุด หยุด หยุดๆๆๆ โซ่สามล้อปั่นขาคนอยู่ แต่ดูเหมือนคนปั่นสามล้อจะไม่ได้ยิน คงเป็นผลของกรรมที่ผมเคยทำไว้จริงๆ เขาถึงไม่ได้ยินเลย

พี่น้องครับ ขาผมโดนเพื่อนหรือใครไม่รู้เตะเข้าไปเพื่อเขาจะได้มีที่ยืนเกาะรถด้านหลัง บังเอิญขาเจ้ากรรมของผมไปโดนจานโซ่เป็นซี่ๆที่กำลังหมุนอยู่ ด้วยแรงปั่นของคนปั่นรถสามล้อ ทำให้เนื้อขาผมปั่นจนเละ กระดูกหักซะแบบสยองเลย

เขายังคงปั่นแบบไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ลากร่างผมพร้อมขาไปจนถึงเกือบหน้าปากซอย กว่าจะได้ยินเสียงคนร้อง

ตอนนั้นผมรู้สึกไงเหรอครับ...ชาครับ ไม่รู้สึกเจ็บอะไรทั้งนั้นเลย รู้อย่างเดียวว่าเบลอ เกิดอะไรขึ้น

พี่สาว คนแถวนั้นก็รีบมาพยุงร่างผมขึ้นมา ให้ผมลองยืนดู ผมเห็นกางเกงขายาวตัวเก่งของผมโดนโซ่ปั่นซะเละเลย

ผมเห็นเหมือนกระดูกขาของผมหักและโผล่แทงออกมาบริเวณเข่า ผมไม่สามารถยืนได้เลย คนปล่อยมือปุ๊บ ร่างผมก็ร่วงลงทันที

ผมได้แต่ร้องรำพันว่า ร้องเท้าผมอยู่ไหน รองเท้าผมอยู่ไหน แบบว่าไม่ได้สนใจเรื่องขาตัวเองเท่าไหร่เลย เพราะตอนนั้นชาไปหมด

ยังไม่จบครับ...ความมันส์แค่เพิ่งเริ่มครับ ชีวิตบักจ่อยได้รับผลแห่งกรรมสาสมเลยทีเดียว

ผมมานั่งรำลึกถึงความหลังก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่า ตอนเด็กๆในขณะนั้น เราก็ยังใช้ขาทำบาปกรรมไม่เท่าไหร่ แต่เด็กขนาดนั้นยังโดนจัดหนักขนาดนี้เลย ทำให้ผมมั่นใจมากว่า

นี่คงเป็นผลกรรมที่ตามส่งผล จากกรรมที่ผมเคยทำไว้ในอดีตชาติอย่างแน่นอน

เอ้ามาต่อกันนะครับ

พ่อแม่ผมก็ตกใจครับ รีบพาผมไปส่งที่โรงพยาบาล เฮ้อ นี่ผมทำให้พ่อแม่เดือดร้อนอีกแล้วเหรอเนี่ย สร้างบาปหนักอีกแล้ว

วินาทีที่ถึงโรงพยาบาล จำได้แม่นเลย หมอเขาเอาไม้หรือเครื่องมือมาวางขนาบข้างขาผมเพื่อรีบจัดกระดูก ซึ่งตอนนั้นปวดเหลือเกิน นี่กรรมอะไรที่เราทำมานะ?

หลังจากที่ขาปวดสุดๆจนชา ไม่รู้สึกเจ็บอะไร อาการชานี้ก็เริ่มคลายตัว ความเจ็บปวดเริ่มถามหาแล้วดิพี่น้อง รู้เลยว่าสุดๆเลย เนื้อขาเราก็เละ กระดูกก็หักโผล่ออกมา

หมอก็พยายามช่วยผม รักษาขาผม ซึ่งสิ่งที่จำได้แม่นเลย ที่ผมขอกราบขอบคุณ คุณพ่อคุณแม่ผมที่สุดเลย คือการไม่ยอมให้หมอตัดขาผมในตอนนั้น

ท่านบอกว่าจะรักษาทุกวิถีทางไม่ให้ลูกเป็นคนพิการ จะไปหาหมอผีก็ได้ ยอมหมด มีทางใดรักษาลูกได้จะทำหมด ในที่สุดคุณหมอก็ยอม พยายามช่วยผมเต็มที่ และได้เข้าเฝือกให้ผม

เป็นอะไรที่ทุกข์ทรมานมากครับ นับเป็นเดือนๆเลยที่ไปไหนไม่ได้

เพื่อนบ้านที่รู้จักคุณพ่อคุณแม่ก็มาเยี่ยมมากมาย ต่างคนต่างนำขนม ของมาเยี่ยม เรามองดูในตอนนั้นก็รู้สึกว่าไม่อยากเป็นคนที่ใครๆต้องมาเยี่ยมเลย

เวลาผ่านไป ผมได้กลับมาบ้าน พร้อมด้วยเฝือกที่ขา คุณพ่อผมเป็นคนช่างสังเกต ท่านพบว่าได้กลิ่นอะไรแปลกๆบางอย่าง เหมือนกลิ่นเน่าเลย

จนท่านทนความสงสัยไม่ไหว คิดว่าต้องมาจากขาแน่ๆเลย ครั้นจะไปให้หมอก็คงวุ่นวาย (หมอหลักการมาก ผมคิดเองนะ) ท่านเอาคีมค่อยๆเลาะตัดเฝือกออกมา และก็เห็นพร้อมๆกันเลยว่า

ขาผมเริ่มเน่าแล้วครับ เนื้อเริ่มเน่า แผลมีปัญหา อะจ๊ากก บักจ่อยทำไมโชคร้ายอย่างนี้นะ แง๊ๆๆๆ

ตอนนั้นก็คงคิดได้แค่นี้ คือกลัว กลัวว่าเราต้องโดนตัดขา แค่คิดถึงเลื่อยก็กลัวแล้วครับ

สุดท้ายคุณพ่อคุณแม่ก็คือเกราะแก้วคุ้มครองลูก ทำทุกอย่าง พาผมไปหาหมอ จัดการแผลใหม่ทั้งหมด ใส่เฝือกใหม่อีกครั้ง ผมต้องกลายเป็นคนขาเป๋ ทำไรไม่ได้นานเลย

ถึงวันนี้ ผมได้คิดใหม่แล้วว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมมัวแต่โทษเพื่อนรุ่นพี่คนที่ผมคิดว่าเขาเตะขาผมใส่โซ่สามล้อ แต่ไม่เคยคิดโทษตัวเองเลย ถึงแม้ว่าผมไม่ได้โกรธเขา แต่เวลาใครถามเรื่องนี้ผมมักบอกว่ามีคนเตะขาผมใส่โซ่สามล้อ เรียกว่าตัวเองไม่เคยโทษเลย ดีหมด 555

ถึงตอนนี้ รู้แล้วว่านี่คือผลแห่งบาปกรรมที่ตามส่งผลแบบไม่ผิดตัวแน่นอน ผมสำนึกผิดแล้วครับ ว่าบาปกรรมที่เคยทำไว้ในปางก่อนคงหนักหนาสาหัสจริงๆถึงได้ส่งผลรุนแรงต่อตนเองในวัยเด็กขณะที่หน้าตาน่ารักอย่างนี้...

หัวพ้มม...

ไอ้ความซ่าส์วัยเด็กนี่สุดยอดเลย วันหนึ่งได้ไปเล่นที่บ้านปู่ เห็นท่านกำลังทำงานอยู่ ไอ้เราก็อยากหยอกล้อเล่นกับท่าน

ก็กวนท่านอยู่นั่นแหละ ซึ่งท่านก็รำคาญเหมือนกันที่เราเล่นอยู่ได้

ด้านหลังที่ท่านทำงานนั้นมีตู้กระจกใหญ่สำหรับขายพวกขนมหวานไรประมาณนี้อยู่

ผมก็ล้อและแหย่คุณปู่ท่านอย่างสนุก ไม่รู้เลยว่าเป็นบาปหนักที่ทำกับท่านอย่างนี้

เชื่อไหมครับ กรรมส่งผลทันทีเลย...

ผมแหย่ท่านจนท่านก็รำคาญเหมือนจะทำให้ผมเลิกแหย่ ท่านทำท่าเหมือนจะจัดการแล้วนะ หากยังแหย่ท่านอีก เพราะท่านกำลังทำงาน

ไอ้เราพอเห็นท่านเหมือนว่าท่านจะเอาจริงแว้ววว ไอ้เราก็รีบหันหลังวิ่งทันที ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วิ่งชนตู้กระจกแตกเพล้งทันที

ผลเหรอครับ ที่หน้าผากด้านบนมุมซ้ายของผมโดนกระจกปักและปาดเลือดไหลสมใจทันที เลือดอาบย้อยเลย

เรียกว่ากรรมส่งผลทันตาเห็น คุณปู่ผมก็ตกใจ รีบอุ้มพาผมไปหาหมอ ซึ่งผมก็ร้องเรียกแต่ว่า "ปู่อุ้มผมไปไหนๆๆ"

โอ๊ยย สร้างบาปหนักอีกแล้ว นอกจากล้อ แหย่ปู่แล้ว ทำให้ปู่และพ่อแม่ เสียเงินทอง เสียใจอีก

เจอแต่ละอย่างนี่หนักๆทั้งนั้น คนมันบาปหนาน่ะครับ

ไปเจอคุณหมอก็ใจดีเหลือเกิน ขอเย็บสด เพราะเคสแบบนี้ต้องสดเท่านั้น จ๊ากกกก ผมตอนนั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้นล่ะ

จำความรู้สึกตอนเย็บสดไม่ได้ แต่คิดว่าคงร้องลั่นคลีนิคหมอแน่ๆ โอ๊ยย บักจ่อยเอ๊ยย เย็บสดๆไปหลายเข็มมากเลย จำตัวเลขไม่ได้ รู้แต่ว่า...ฉมน้ำหน้า

แผลเป็น รอยบาปนี้ยังคงอยู่บนหน้าผากของผมทุกวันนี้เลย ให้ย้ำเตือนใจถึงบาปหนักที่ก่อไว้ให้ปู่ย่า พ่อแม่ คนอื่นเดือดร้อน และคนที่ทุกข์สุดๆก็คือตัวเราเอง...

ยางงง...อย่านึกว่าวีรกรรมบักจ่อยมีแค่นี้นะ ฮ่าๆๆๆ

อื้อหือ..คักอีหลีเนาะวีรกรรมคุณชายน้อยปอยฝ้าย ป้าอ๋อยว่าคนลาวชนบทที่ราบสูง หลายคนหนักกว่าคุณชายน้อยอีกนะคะโดยเฉพาะฝีมือการฆ่าสัตว์ ไม่มีใครยอมใครดอกเด้อ คนที่กินเนื้อสุนัขแถวบ้านป้าอ๋อย เขาจับสุนัขใส่กระสอบมัดปากถุงแล้วโยนทั้งถุงลงน้ำ เพื่อให้สุนัขตาย ก่อนสุนัขจะตายก็จะถ่ายออกมาจนหมดไส้ ทำให้นักกินไม่ต้องเสียเวลาล้างไส้สุนัขนาน

รออ่าน และขออนุโมทนากับคุณชายน้อยปอยฝ้ายด้วยก้า...

เนื้อเน่า

ผมก็เคยเป็นตอนที่ทำงานยังไม่ผ่านโปเลย

(มีรายละเอียดตอนที่มือเข้าเครื่องเคยเขียนไว้ในกระทู้สารภาพของพี่ชนิดา)

ตอนแรกหมอจะตัดมือคือตัดข้อมือออก

โชคดีมีพี่ที่ทำงานลูกจักหมอกระดูกข้อมือ

จึงย้ายโรงบาล รักษาอยู่ประมาณ 2 เดือน

คือแผลมันไม่หายเนื้อมันเน่าหมอต้องตัดทิ้ง

แล้วไปเลาะเนื้อที่ต้นขาขวามาแปะ

แต่เนื้อก็เชื่อมกันไม่ติด

ทุกวันนี้มือขวาเหลือ 3 นิ้วแถมหงิกงอ

ได้แค่กระดิกไม่สามารถหยิบจับได้ถนัด

ช่วงระหว่างรักษานิ้วชี้ และนิ้วกลาง เลือดไม่ไปเลี้ยง

มันดำเกรียมคล้ายไฟไหม้

หมอเลยตัดออก

หลังมือที่เนื้อเน่าก็มีแค่หนังบางๆ หุ้มกระดูกไว้

หน้าหนาวเมื่อไรเย็นถึงกระดูกเลยครับ

สงสัยเหมือนพี่ธนาเลยครับ

คงเป็นกรรมเมื่ออดีตตามส่งผล

เมื่อก่อนรู้สึกเป็นปมด้อย

เพราะมือพิการ

แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้สึกแล้วเพราะ

พบแล้วว่า ธรรม

ไม่ได้เลือกคนครบ 32 หรือพิการ

เรามีเท่ากันหมดแต่ต่างที่ใครจะลึกซึ้งกว่า

ดีเหมือนกันที่เหตุในครั้งอดีต

มันทำให้เราเป็นได้อย่างทุกวันนี้ได้

ขออนุโมทนาบุญ

กับพี่ธนาด้วยครับ

สาธุ

วีรกรรมของบักจ่อย หลายเนอะ

อ่านแล้วก็ส่งสารคุณลุงเถาะจังเลยนะค่ะต้องมานั่งทานน้ำลายของบักจ่อย

พออ่านมาถึงตอนตกเบ็ดใด้ปลาช่อน ปลามันคงเจ็บปวดน่าดูกว่าจะตาย

เราเองก็เคยทำเหมือนกันชอบตกปลา ถึงมีปัญหาเรื่องเหงือกและฟัน ไม่หยุดหย่อน ดีนะรู้จักบ้านสวน ไม่หงัน

ฟันหลุดหมดปากแน่

ขอโมทนากับธรรมทานของคุณธนานะค่ะ

รออ่านภาคสองอยู่นะค่ะ

วีรกรรมของแต่ละคนไม่มีใครยอมแพ้กันเลยเน๊อะ

ถ้ามนุษย์ทุกคนเป็นอย่างลูกบ้านสวน คือยอมรับในสิ่งที่ทำผิดมาและพลอยยินดีเมื่อเขาทำดีแล้ว

ชาติบ้านเมืองเราต้องสดใส ศิวิไลย์แน่เลย

ขอโมทนาบุญกับคุณธนาด้วยนะค๊ะ และรออ่าน

ในภาคต่อ ๆ ไปด้วยค่ะ

ใครจะไปรู้เนอะว่า

น้องจ่อยสุดฮ๊อต ของพวกเรา

จะเคยสร้างวีรกรรมอันเหลือเชื่่อ

ได้อย่างมากมายเช่นนี้

แหม่..รออ่านต่อเหมือนกันจ๊า

อ่านผลงานของ น้องจ่อย ทีไร

ได้ทั้งธรรมะและได้ทั้งอารมณ์ ขัน

เพราะมีทั้งมุขขำๆ และมีคำ"ฮาๆ"

แทรกมาให้อ่าน ตาหล๊อด ตาหล๊อด...

อนุโมทนากับธรรมทานด้วยนะค๊า..

อ่านคำสารภาพบาปของคุณธนาแล้ว ก็หวนนึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆ มาก

เคยสร้างวีรกรรมชั่วๆ ไว้เยอะแยะเลย แล้วก็ได้รับกรรมตามสนองทันควันเหมือนกันเลย

แล้วคุณพี่บักจ๋อยก็เขียนเรียบเรียงเรื่องได้สนุก น่าอ่านมากๆ ยังไงรอติดตามตอนต่อไปด้วยคนนะคะ

โมทนากับธรรมทานสุดฮา อ่านแล้วได้หลักธรรมและอารมณ์ที่สุนทรีค่ะ

 ขอโมทนาบุญกับธรรมทาน ในวีรกรรมอันห้าวหาญของคุณธนาด้วยนะคะ

ของดิฉันเองในวัยเด็กก็ใช่ย่อยค่ะ ขอไปรวบรวม แล้วจะมาเล่าเป็นธรรมทานด้วยนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ

                                    อนุโมทนาบุญกับธรรมทานของคุณธนาด้วยค่ะ

หนู ขออนุโมทนาบุญ

           กับ

ธรรมทานของพี่ธนาด้วยนะเจ้าคะ

     สาธุ  สาธุ  สาธุ

ขออนุโมทนาบุญ

           กับธรรมทานของคุณธนาด้วย

วีระกรรมแซ้บ...หลาย ๆ เด้อ....

อ่านแล้วม้วน..แท้ แท้..

เรื่องราวของคนหน้าตาดี

จะรวมเล่มเป็น..หนังสือ

เมื่อไหร่ป้าขอจองบ้างเด้อ..

ขออนุโมทนาบุญ กับธรรมทาน คุณ ธนา ด้วยค่ะ

ขออนุโมทนากับคุณธนาดวยนะคะ สาธุ สาธุ สาธุ

หนิงจร้า

อนุโมทนากับธรรมทานของพี่ธนาค่ะ สาธุ

อ่านแล้วได้ข้อคิดเตือนใจ เตือนสติได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

อ่านไปด้วยนึกภาพตาม เห็นชัดเจนมากเลยค่ะ

และทำให้นึกถึงอะไรบางอย่างที่ลืมไปเลย ออกทันที

ตอนยังเด็กประมาณ เจ็ด แปด ขวบ ณัชชาเคยโดนสุนัขที่เลี้ยงไว้่กัดเข้าที่ตาขวาค่ะ เลือดไหลอาบเลยค่ะ

โชคดีมากที่ตาไม่บอด แต่ก็ยังทิ้งรอยแผลเป็นเล็กๆไว้จนมาถึงทุกวันนี้

คงจะเป็นอย่างพี่ธนาพูดจริงๆว่า ในอดืตชาติคงทำกรรมหนักไว้ 

กรรมเลยตามส่งผลตั้งแต่ยังเด็กถึงขนาดนี้ 

คุณ จรัญ ลืมซ่อนอีเมลล์ค่ะ 

รบกวนซ่อนอีเมลล์ด้วยนะคะ 

เมื่อก่อนณัชชาเป็นบ่อยค่ะลืมซ่อนอีเมล ทำให้ปวดหัว ปวดหลัง 

และใจร้อนรุ่มขี้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อตั้งสติ และพิจารณา หาสาเหตุว่า

สาเหตุเหล่านี้เกิดมาจากอะไร 

เมื่อคิดและนึกได้ว่า ลืมซ่อนอีเมลล์ ถือเป็นการผิดกฎ ของเวปบ้านสวนพีระมิด

เมื่อเข้ามาแก้ไขแล้ว อาการเหล่านั้นหายไปทันทีเลยค่ะ 

 อนุโมทนากับพี่บักจ่อยของน้องๆด้วยนะคะ

อ่านแล้วอยากจะบอกว่า

มากกว่า คำว่า ธรรมทาน จริงๆ

เพราะมีครบทุกรูปแบบ ฮาได้ตลอด ฮิฮิ

วีรกรรมแต่ละอย่างนี่ก็ไม่น้องน้องๆรุ่นลูกอย่างเราเลย ฮี่ๆๆ

ไอ้ครั้นจะตั้งชื่อเหมือนคนอื่นเขาก็กระไรอยู่นะครับ เพราะว่าบางครั้งก็อยากเล่าหลายๆอย่างในชีวิตให้คนอื่นได้รู้ว่า บาปกรรมที่ทำมา 

อ่าน 2 บรรทัดแรก ไอความคิดมั๊นก็ดันเลว

เผลอไปคิดว่า พี่บักจ่อยของเราจะแอบหนีสารภาพศีลข้อ 3 รึป่าวน๊อออ

ไม่ได้ตั้งใจคิดจริงๆค่ะ ฮี่ๆๆๆๆๆ