กราบเรียนท่านอาจารย์อุบล  หนูขออนุญาติ  สารภาพบาป ผ่านทางบ้านสวนพีระมิดค่ะ

ตั้งแต่จำความได้หนูเล่นเหมือนเด็กผู้ชายรังแกสัตว์ให้ทรมานเจ็บปวด และเสียชีวิตด้วยความสนุกสนาน  แล้วหนูก็ได้รับกรรมที่ทำไว้หนูเจ็บป่วยอย่างหนักตอนอายุ 15 ปีเป็นต้นมาค่ะ  ต้องผ่าตัดแล้วผ่าตัดอีกค่ะ โรคที่หนูเป็นทางการแพทย์เรียกว่า  ทากายาสูตร  เอาแบบอ่านลงตัวเลยนะค่ะ  เป็นโรคที่เกี่ยวกับความผิดปกติของเส้นเลือดทั้งร่างกาย  ซึ่งจะตีบ  จะโปร่งตรงไหนก็ได้ค่ะ  ไม่มีข้อจำกัด  เมื่อเกิดขึ้นได้จะเป็นความดันสูง  ต้องกินยาตลอดชีวิต  ถึงจะผ่าตัดแล้วก็ตาม   ไปแล้ว  1 โรคนะคะ  โรคที่ 2  ข้อเสื่อม  จู่ๆข้อเสื่อม  หมอบอกว่า ไม่รู้เสื่อมได้งัย 55 ยังเด็กอยู่เลย  แต่ที่เป็นหนักที่สุดคือข้อเท้า  เป็นจนผิดรูป  ข้อเท้าโปนออกมา   โรคที่สาม หมอเคยบอกว่าเป็นโรคแพ้ภูมิตัวเอง   โรคที่สี่ โรคไทรอยด์  โรคที่ห้า  ปวดขา ปวดหลัง  โรคที่หก  มักเป็นเหงือกอักเสบ  โรคที่เจ็ด  ภูมิแพ้   และอาการอีกมากมาย  ซึ่งทยอยวนเวียนมาหาอยู่เลย ๆ   ซึ่งตอนที่ผ่าตัดนั้น  คุณแม่เล่าให้ฟังว่า  ผ่าตัดแล้วเส้นเลือดที่ผ่าตัดหลุด  ทำให้เลือดคั่งข้างใน  จนเกิดเน่า  น้ำจะท่วมปอด   นอนไม่ได้สติ   ตัวบวมเหมือนศพ  ขึ้นอืด   มีน้ำเหลืองออกทางปาก  ออกทางที่เจาะปอด  เหม็นเน่ามาก  ตอนหลับไม่ได้สติ  มีอาการชักเกร็ง  หมดลมหายใจไปประมาณ  2หรือ 3 ครั้ง แต่หมอช่วยขึ้นมาได้  หมอบอกกับคุณแม่ว่า  20 เปอร์เซ็น  คือส่วนที่รอด  ที่เหลือตาย  นอนไม่ได้สติเป็นเดือน   แต่ก็รอดมาถึงทุกวันนี้   ซึ่งหนูคิดว่าคงไม่ใช่บุญหรอกค่ะที่รอด  แต่เป็นที่เจ้ากรรมนายเวรเขาอยากให้รอดเพื่อจะใช้เอาคืนอย่างสาสม  ซึ่งหนูก็สมควรต้องโดนแบบนั้น   เวรกรรมของหนูต้องสารภาพกันเป็นภาคค่ะ   มันเยอะมากจนบอกไม่ถูกค่ะ  สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นการสำนึกผิดค่ะ  เพราะถึงหนูจะมั่นทำบุญอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรแต่ก็เหมือนไม่สามารถลบล้างได้เลยค่ะ  หนูขอเริ่มสารภาพบาปเลยนะค่ะ

ภาคที่ 1 สัตว์ที่หนูทรมานจนถึงความตายเพื่อความสนุกค่ะ

1.              แมงทับแมงทอง  มีทั้งที่จับเองและพี่ชายร่วมจับมาให้  หนูนำเจ้ากรรมนายเวรของหนูมาเลี้ยงไว้มีอาหารให้กิน กักขังไว้ไม่ให้ไปไหน  จับนอนหงายท้องให้เค้าเหมือนจะบินแต่บินไม่ได้ เรียกว่าไถนา  จับรีดไข่ในท้องให้ออกมา  จับเอาเชือกผูกคอแล้วหมุนให้บินไป แต่ไปไม่ได้เพราะถูกผูกไว้  ในที่สุดก็ตาย  แล้วก็หักปีกออกมาค่ะ  แต่กว่าจะตายก็ทรมานแสนทรมานค่ะ  ชั่วมากไหมค่ะ  ไม่ใช่ตัวสองตัว  นับแล้วน่าจะหลักร้อยค่ะ

2.             แมลงปอ  สมัยก่อนเยอะมาก  หนูใช้วิธีถุงพลาสติกผูกติดกับไม้ค่ะ แล้วใช้คลอบเพื่อจะจับเจ้ากรรมนายเวรของหนูค่ะ  พอจับได้หนูก็นำมาเด็ดหางออก  แล้วนำกิ่งไม้เล็กๆเสียบแทน  เพื่อที่จะให้บินแต่ไปได้ไม่ไกลค่ะ  บินตกแล้วก็บินตกค่ะ   บางทีก็โดนแยกชิ้นส่านทั้งๆที่ยังเป็นๆอยู่ ในที่สุดก็ตาย จำนวนเกือบร้อยค่ะ

3.             ด้วงแก   คัดสรรจับมาทั้งตัวที่มีเขาและไม่มีเขา  จับมาเลี้ยงแล้วให้ตัวที่เขางามๆ มาขวิดกันค่ะ  แล้วก็นำเชือกผูกคอ แล้วเหวี่ยงให้บินแต่หนีไม่ได้  ในที่สุดก็ตายค่ะ

4.             จิ้งหรีด  เจ้ากรรมนายเวรของหนู  เขาต้อหนีตายขึ้นมาจากรัง  เพราะหนูเอาน้ำกอกลงไปในรูที่เขาอาศัยอยู่  บางตัวหนีน้ำทันก็ขึ้นมาอย่างมีชีวิต  บางตังหนีน้ำไม่ทันก็ขึ้นมาอย่างกินน้ำไปเต็มตัว สำลักน้ำตายค่ะ  แล้วจับรวมกันไว้ บางตัวก็ถูกเผา บางตัวก็ถูกดึงชิ้นส่วน บางตัวก็ถูกทรมาน  ประมาณหลักร้อย  ในที่สุดก็ตาย

5.             ไส้เดือน   เจ้ากรรมนายเวรของหนู  หนูขุดดินแล้วจับเขามาให้พี่ชายเกี่ยวเบ็ดเพื่อนำไปตกปลา  เป็นวิธีตาเบ็ดของชาวนา  เป็นเบ็ดคันเล็กๆเพื่อหาปลาของชาวนาค่ะ  เป็นร้อยอีกละคะ

6.             ปูนา  เจ้ากรรมนายเวรของทั้งครอบครัว  เริ่มจากหนูจับปูนามาตัวเป็นๆ  ปูจะขาหน้าก้าวโตๆหนีบเจ็บ  หนูทำไม่ให้หนีบได้ค่ะ  ทำโดยหักปลายขาเล็กมาเสียบเข้าตรงร่องก้ามโต  เรียกว่าตอนก้าม  ปูจะใช้ก้าวไม่ได้หนีบไม่ได้เหมือนเป็นอัมพาต  ส่วนตัวไหนก้ามโตก็จะหักก้ามปูมาต้มกิน ซึ่งทรมานมาก เจ็บปวดมาก  ส่วนที่บอกว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรทั้งครอบครัวเพราะว่า  ปูนาต้ม ปูนาทอด  เป็นเมนูที่คนบ้านนอก  หรือลูกชาวนาอย่างหนูนำมาทำอาหาร  โดยปูนาต้ม ทำด้วยการต้มน้ำให้เดือดแล้วแม่ก็นำปูนาตัวเป็นๆลงใส่น้ำเดือด  ส่วนปูนาทอด หนูจำไม่ได้  รู้แต่ว่าแม่ต้องแยกกระดองออกจากตัวแล้วชุปแป้งลงทอดค่ะ เป็นงัยค่ะเมนูบาป   แค่จำนวนที่หนูสร้างบาปคนเดียวก็หลักร้อย  แต่ถ้ารวมครอบครัวก็หลักพันตัวค่ะ 

7.             ตัวบึ้ง  ตัวคล้ายแมงมุมยักษ์ค่ะ  ต้องขุดดินลึกเหมือนกัน   ไปขุดกับลูกพี่ลูกน้องที่เป็นเด็กผู้ชายค่ะ  ขุดมาแล้วก็ผูกเชือกให้เดิน  บางตัวก็ถูกเผากินค่ะ  ประมาณหลายสิบตัวค่ะ

เหมือนข้ออ้างนะค่ะ  เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นตอนสมัยยังเด็ก  เล่นซนเหมือนเด็กผู้ชาย  แต่ให้อ้างยังงัยก็ไม่หายบาป  เพราะคือบาปที่เราสร้างขึ้นมาล้วนๆ  และบาปอย่างมากเพราะเป็นการเพื่อความสนุกและในเวลานั้นไม่ได้มีความเสียใจและสงสาร    พึ่งจะมาสำนึกได้เอาตอนที่เวรกรรมและบาปหนาแล้วค่ะ  รู้สึกเสียใจค่ะ  ถ้าย้อนเวลาได้หนูจะไม่ทำแบบนี้  แต่มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ  ที่จะย้อนเวลา  ขอให้เจ้ากรรมนายเวรโปรดเมตตาอโหสิกรรมให้คนบาปอย่างหนูด้วยเถอะค่ะ  หนูสำนึกผิดแล้วค่ะ