1) เวลามีงานในวัด ดิฉันก็ไปช่วยล้างแก้ว ล้างจาน ในขณะที่ล้างดิฉันเห็นว่าบางใบมีรอยแตกร้าวไม่ควรนำมาใช้อีกก็เลยนำไปทิ้งโดยไม่ได้ซื้อใบใหม่ทดแทนให้กับทางวัด

2) ใช้น้ำใช้ไฟของวัดโดยที่ไม่ได้บริจาคเงินทำบุญบำรุงค่าน้ำ-ค่าไฟ

3) น้าเขยซึ่งอยู่บ้านติดกันได้รับมอบหมายจากเจ้าอาวาสให้ขับรถรับ-ส่ง เจ้าอาวาสและพระลูกวัดในยามที่ต้องเดินทางไปประกอบกิจของสงฆ์ตามสถานที่ต่างๆ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจน้าเขยมักจะมีของติดไม้ติดมือกลับมาบ้านเป็นประจำทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นอาหารคาว อาหารหวาน อาหารแห้ง ได้มาครั้งละเยอะๆ น้าเขยก็เลยเอามาแบ่งให้ทุกคนในครอบครัวและบ้านใกล้เรือนเคียงได้รับประทานกัน ดิฉันก็ได้ร่วมรับประทานอาหารที่น้าเขยนำกลับมาด้วย

4) เมื่อก่อนพอถึงวันพระคุณแม่มักจะเป็นคนจัดอาหารใส่ปิ่นโตให้ดิฉันนำไปทำบุญที่วัดในหมู่บ้านกับคุณยาย หลังจากที่พระฉันภัตตาหารเช้าเสร็จผู้คนที่ไปทำบุญก็จัดแจงเอาข้าวและกับข้าวในปิ่นโตที่เหลือมานั่งรับประทานอาหารร่วมกัน หากยังมีเหลืออีกเราก็จะแบ่งใส่ปิ่นโตพากลับไปรับประทานมื้อต่อไปที่บ้าน

5) หลังจากที่ดิฉันได้รู้จักบ้านสวนพีระมิดก็จะระมัดระวังไม่สร้างกรรมหนี้สงฆ์อีก ไม่กล้านำของที่ไปทำบุญที่วัดกลับบ้านอีก แม้ว่าเจ้าอาวาสจะเป็นคนอนุญาตให้ก็ตาม แต่ด้วยความโง่ ดิฉันได้ไปช่วยทำบุญแรงกายที่วัด เจ้าอาวาสให้คุณลุงคนหนึ่งนำผลไม้ใส่ถุงมาให้ดิฉัน ดิฉันปฏิเสธไม่รับคุณลุงก็คะยั้นคะยอบอกให้ดิฉันรับไว้เจ้าอาวาสให้เอามาให้ถ้าไม่รับไว้ลุงก็ไม่รู้จะเอาไปไหน ดิฉันก็ปฏิเสธอีกแต่ก็ไม่ได้อธิบายเรื่องกรรมหนี้สงฆ์ให้คุณลุงฟังแถมยังบอกให้คุณลุงเอาไปกินเองอีก (ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ค่ะ ไม่รู้ทำไมถึงคิดไม่ได้ว่าต้องบอกให้คุณลุงรู้เรื่องกรรมหนี้สงฆ์ มัวแต่กลัวว่าตนเองจะเป็นหนี้สงฆ์) พอกลับมาถึงบ้านจึงคิดได้ว่า คนโง่กว่าดิฉันไม่มีอีกแล้ว ดิฉันรู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นบาปในขณะที่คุณลุงไม่รู้แต่ดิฉันกลับบอกให้คุณลุงเอาผลไม้ที่เจ้าอาวาสฝากมาให้ดิฉันไปแทน นี่ถ้าดิฉันฉลาดสักนิด ตั้งสติสักหน่อย อธิบายเรื่องกรรมหนี้สงฆ์ให้คุณลุงและเจ้าอาวาสเข้าใจจะได้ยุติวงจรบาป ดิฉันก็คงจะหมดทุกข์ หลุดพ้นจากปัญหาความยากจน การงาน การเงิน หนี้สินไปนานแล้ว