กราบเรียนและขอขอบพระคุณท่าน อาจารณ์ อุบล สุภาเดชาภรณ์ ครับที่่ได้ทำให้กระผมรับรู้ถึงรายละเอียดของศิลครับ 

ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนครับ กระผม นาย ศุภกร บุญรอด(ชื่อเดิม นายจันทร์ บุญรอด)กระผมไม่เคยมาที่บ้านสวนพีระมิดเลยครับได้แต่ติดตามในรายการคุยไปแจกไปของท่านอาจารณ์ ติดตามมาตั้งแต่ตอนปี๒๕๕๒ประมาณกลางปีทางช่องMV BANGKOG จนย้ายมาที่ช่อง MV STAR จนทุกวันนี้ไม่ได้ติดตามแล้วครับเพราะจานที่บ้านรับสัญญาณไม่ได้ครับ กระผมต้องขออภัยที่การเขียนของผมอาจจะไม่ดีสักเท่าไรนักเพราะผมทำเอกสารไม่เป็นและอาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไรนักครับจะเล่าเท่าที่ระลึกนึกได้ครับ

๑.การผิดศิลข้อ ปาณาติบาต

เริ่มจากตอนเด็กอายุประมาณ๓ขวบพ่อกับแม่ให้ผมเฝ้าบ้านคนเดียวท่านไปทำนาทำไร่กัน ผมไม่มีอะไรที่จะเล่นก็เลยไปจับคางคกมาเอามีดทำครัวมาสับขาทั้ง๔จนขาดและสับตามตัวจนเป็นแผลตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเห็นเป็นของสนุกไปจนมาคิดได้ตอนอายุได้๑0ขวบกว่าหลังจากที่ได้รับการศึกษาถึงคิดได้แล้วสงสารเขาที่ได้รับการทรมานเป็นอย่างมากกว่าจะตายทั้งหมด๖ตัวครับที่ได้กระทำกรรมไปแล้วและยังมาทรมานแมวอีกโดยเอาหัวตุ๊กตาพลาสติกที่พอดีกับหัวแมวมาใส่ที่หัวแมวแล้วก็ปล่อยเขาให้เดินชนโน้นนี่ไปเรื่อยเปื่อยบางครั้งก็เอาถุงพลาสติกใสไปใส่เขาแล้วก็หายใจไม่ออกและเขาพยายามที่จะเอาออกแต่ผมกลับนั่งดูเฉยๆบางครั้งผมก็เอาออกให้บางครั้งก็ลืมเลยไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง แล้วพ่อก็ส่งผมมาอยู่ที่บ้านนายอำเภอตอนอายุได้๗ขวบเพื่อเรียนหนังสือก็ได้มาตกปลาที่คูน้ำหลังบ้านไม่ได้นำไปประกอบอาหารนะครับตกได้มาก็ขังไว้แล้วก็ปล่อยกลับหลายครั้ง แล้วก็มาฆ่าปลาช่อนตัวขนาดโลกว่ามาให้เขาทำกับข้าวโดยที่ผมโดนคนที่บ้านนายอำเภอสั่งมา หลังจากที่เรียนจบประถม๖ก็เรียนต่อมัธยมได้๑ปีก็ออกไปอยู่กับแม่ที่บ้านก็มาฆ่าไก่ที่เลี้ยงไว้ที่บ้านอีกเพราะแม่บอกให้เชือดคอไก่ไป๑ตัวเอามาทำกับข้าวเย็นกินกันก็เชือดไม่เป็นแต่ก็ทำไปครับทั้งหมดที่ผมเชือดคอไก่๒-๓ตัวครับ แล้วมีอีกตัวที่ทำโดยไม่ตั้งใจคือไก่ขึ้นมาบนบ้านเพื่อหาข้าวกินแถมขี้ไว้บนบ้านอีกก็โมโหอีกเลยไล่ไปแต่ก็ขึ้นมาบ่อยมากตัวเดิมๆคราวนี้ไล่ลงไปแล้วยังเอาหนังสติ๊กใส่ลูกหินยิงใส่กะว่าไม่ให้โดนแต่พลาดครับโดนที่หัวสลบเลยจนต้องมาทำเป็นอาหารอีกแต่ในใจนึกสงสารที่โดนผมยิงที่หัวทุกวันนี้ยังเสียใจอยู่เลยครับ หลังจากนั้นก็เข้าไปอยู่ในป่าเพื่อรับจ้างตัดไม้,ขุดมัน แล้วพอว่างก็ออกล่าสัตว์เพื่อเอามาทำกินกับข้าวและที่ผมยิงได้ด้วยปืนแก๊บก็แค่นกสองตัวเล็กๆเองแล้วยิงไม่เคยได้อีกเลย ตอนขุดมันก็จะมีด้วงหนอนอยู่ท่ต้นมันพอเจอก็เอามาเผาทั้งเป็นกินอีกหลายตัวเลยครับ หลังที่ออกจากป่ามาก็ไปรับจ้างเลี้ยงกุ้งที่ จ.นครปฐม ก็ได้ทอดแหเอาปลามากินอีก แล้วมีหมาแม่ลูกอ่อนตัวนึงสีแดงมันชอบเห่าผมอยู่คนเดียวที่เดินผ่านหลายครั้งเข้าผมเลยรำคาญและโกรธก็เอาไม้ตีไปหลายครั้งไม้ก็ไม้ไผ่แหละครับขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางนิ้วครึ่งครับเอาไปกระแทกปากเขาจนเป็นแผลเลือดออกแต่ก็ไม่หยุดเห่าจนผมไม่ทำอะไรแล้วเพราะสงสารซะแล้วเลยไม่ทำแล้วอยากเห่าก็เห่าไปที่น่าแปลกคือจะเห่าเฉพาะผมเท่านั้น พอออกจากบ่อกุ้งก็ไปเกณทหารได้ใบแดงไปสองปีก็มาอยู่บ้านก็มาดักหนูนามาทำกับข้าว โดยใช้กรงเหล็ก และด้วงไม้ไผ่ที่ทำขึ้นเองและกับกระทืบไม้ไผ่ ผมดักไม่ค่อยได้หรอกครับได้น้อยมากแค่สองวันตัวหรือสองตัวสูงสุดได้แค่สามตัวเองครับ ได้มาก็มาทำผ่าชำแหละเองหนังจะโยนให้หมากินแล้วนั่งดูมันแย่งกันเหมือนชักเย่อเป็นเรื่องสนุกไปเลย และการฆ่าครั้งสุดท้ายของผมคืองูสิงยาวเมตรกว่าครับมันเข้าไปในห้องน้ำเพื่อกินอึ่งอ่างผมกลัวย่าภรรยาที่แก่อายุประมาณ๙๒ จะเป็นอันตรายก็เลยจับทุบหัวด้วยค้อนตีตะปูตายเลย

ผลของกรรมที่ได้รับจากการ ปาณาติบาต

  คางคกทั้ง๖ตัวก็ส่งมาที่นิ้วมือทั้ง๖นิ้วของผม คือนิ้วแรก นิ้วชี้มือขวาโดนมีดขอที่คมกริบบาดเข้าที่โคนนิ้วหลังมือจนถึงกระดูกจนเป็นแผลเป็น อีก๔นิ้วโดนขวดปากฉลามที่เขาปักไว้บนกำแพงรั้วบ้านที่ไม่สูงมากนักจากพื้นแค่ ๕0 เซ็นติเมตรที่โดนเพราผมไปผูกเชือกรั้งขาเต๊นต์งานบวชแล้วเชือกเกิดขาดแล้วมือซ้ายของผมไปฟาดกับขวดปากฉลามอย่างแรงจนเป็นแผลแต่ขวดแตกหมดเลยได้แผลนิดเดียวแต่นิ้วงอมากๆจะเจ็บ อีกนิ้วนึงคือนิ้วกลางข้่างขวาโดนตะขอเกาะสริงดึงรถจนเนื้อหน้านิ้วขาดจนเป็นคนเล็บครุตจนถึงปัจจุบัน

แล้วการเชือดคอไก่ ก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปเอาผ้าขาวม้าที่เรือข้าวตอนกลางคืนมองไม่เห็นลวดหนามที่ขึงดักกันควายไว้ก่อนถึงเรือก็เลยบวกกับลวดหนามตรงช่วงคอพอดีโชคดีที่ลวดหนามขาดไม่เช่นนั้นไม่มีโอกาศมาเล่าเป็นธรรมทานครับ

ส่วนแมวทั้งสามตัวที่ได้ทำก็ส่งผลมา โดยที่ผมเล่นพลาดตอนเด็กๆลื่นล้มไปกระแทกกับขอบโอ่งตรงลิ้นปรี่พอดีเลยทั้งสามครั้งทำให้จุกหายใจไม่ออกอยู่สักพักทรมานมากครับร้องไม่ออกหายใจก็ไม่เข้าออกก็ไม่ออกดิ้นอยู่สักพักก็หาย หลังจากนั้นก็ไม่เป็นอีกเลย

ส่วนทุบหัวปลาก็ลื่่นอีกครับแต่หงายหลังหัวฟาดพื้นปูนสภาพล้มทั้งยืนมึนไปนานเลยแต่หัวไม่แตก

และขอดเกล็ดปลาก็โดนครับ ตอนเด็กผมเป็นเกลื้อนด่างขาวทั้งหน่าและตัวเต็มไปหมดการรักษาคือเอาตอกไม้ไผ่ที่เอาไว้มัดข้าวต้มมัดมาขูดแล้วเอายาซีม่าทาโอยแสบสุดๆครับพอหายก็กลับมาเป็นอีกเป็นอยู่นานครับรักษาด้วยวิธีไหนก็ไม่หายจนปัจจุบันทานยาฆ่าเชื้อราหายแล้วครับ

ส่วนนอกนั้นก็แค่ปวดตามร่างกายหลักๆก็จะเป็นช่วงเอวปวดจนยืนไม่อยู่ขนาดต้องหาอะไรมาพิงหรือยืนเถ้าโต๊ะแต่ตอนนี้ได้หายไปแล้วครับ

แมลงตัวเล็กๆผมก็ฆ่าทั้งเพลี้ยทั้งยุงทั้งมดทั้งปลวกโดยใช้สารเคมีส่งผลให้เริ่มเป็นภูมิแพ้ในตอนนี้ครับ ตอนนี้ผมได้เลิกทำแล้วยุงกัดก็ปัดไล่ไปบางทีก็ยอมให้กินจนอิ่มแล้วก็ใช้นิ้วเขี่ยสะกิดให้เขาไป พอมดกัดก็จับออกปัดออกกลับมาสงสารพวกเขาอีกต่างหาก ส่วนปลวกตอนนี้ขึ้นบ้านจนเกือบเต็มบ้านละครับก็ปล่อยเขาไม่ทำไรมีแต่แม่ผมคอยขูดไล่อยู่เรื่อยๆบอกท่านๆว่าอย่าทำเลยท่านก็จะทำผมก็เลยเฉยๆเพราะแม่น่ะครับพูดมากไม่ได้บาปหนัก

           ส่วนข้อต่อไปจะมาเล่าต่อนะครับมีแต่เรื่องที่ชั่วๆโง่ๆทั้งนั้นเลยครับ

 ข้อที่๒,๔ กรรมอทินนาทานา,มุสาวาทาเว

          ตอนเด็กที่ผมอยู่บ้านนายอำเภอ ผมก็ได้ประกอบกรรมนี้ โดยตั้งใจ

เริ่มจากได้โขมยแคะออมสินของน้องเอาเงินไปซื้อขนมอยู่เรื่อยจำไม่ได้ว่ากี่ครั้งและเท่าไร แถมยังชอบล้วงกระเป๋ากางเกงของพวกพี่ๆเขาที่เขาได้ผึ่งกางเกงไว้ที่ราวตากผ้า ได้มา ๑0บาท๒0บาทบ้างสองถึงสามครั้งก็เอาไปซื้อขนมกิน แล้วที่หนักเลยก็ล้วงกระเป๋าสะพายสามครั้งได้ไปหลายร้อยไม่เกินห้าร้อย เอาเงินไปซื้อเกมกดมาเล่นสองเครื่องซื้อขนมมากิน เงินในกระเป๋าสะพายนั้นเป็นกรรมหนักที่เป็นเงินของสหกรณ์โรงเรียนพอจับได้ผมก็โกหกว่าไม่ได้ทำไม่ได้โขมยเพราะไม่มีหลักฐานเรื่องก็เงียบไปแล้วผมก็ไม่ทำอีกเลยจนกระทั่งผมออกจากโรงเรียนกลับไปอยู่บ้านก็มาลักข้าวโพดที่เขาปลูกไว้ในไร่เป็นของคนรู้จักกันมาต้มกินและทำกับข้าวเย็นกินที่บ้านมีแม่ร่วมมือด้วยครับแต่เอาแค่กินเท่านั้นครับ และยังไปลักสัปรดที่เขาปลูกไว้ขายมาสามครั้งโดนจับได้๑ครั้งแต่เจ้าของไม่เอาเรื่องเพราะเขาบอกว่าเอาไปกินได้แต่อย่าเอาไปขายแล้วผมก็เลิกลักสัปรดที่สวนเลย แต่กลับไปทำงานรับจ้างหักและปลูกสัปรดที่สวนนั้นแทนที่แปลกคือผมไม่เคยเอาสัปรดกลับมาบ้านอีกเลยกินก็ไม่ค่อยกิน ต่อมาอีกผมต้องย้ายบ้านไปอยู่อีกที่หนึ่งเพราะบ้านโดนเวนคืนที่ดินเลยต้องปลูกใหม่ ปลูกบ้านเสร็จก็แอบมาลักซากรถมอไซค์เก่าๆจากร้านซ่อมที่เขาทิ้งไว้แล้วหนีหนี้ไป ผมสองคนกับพี่ชายก็มาลักใส่รถไสไปหวังว่าจะมาประกอบเป็นรถให้วิ่งใช้งานได้นับจากวันนั้นผ่านมา ๒๑ ปีรถคันนั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยวิ่งก็ไม่ได้เพราะประกอบไม่เป็นครับ แล้วก็ยังเรื่องทรัพย์แผ่นดินอีก ผมก็ยังทำอยู่เรื่อยๆทั้งโกงเวลาและยังเอาของหลวงไปใช้ที่บ้านอีก ของที่นำไปใช้ก็คือสายยางติรถน้ำดับเพลิงครับเอาไปใช้สองเส้นก็เห็นว่าไม่ได้ใช้แล้วผมเลยขอหัวหน้าเอาไปใช้ที่บ้านและยังอยู่ทุกวันนี้ส่วนการโกงเวลา ผมมาทำงานเกือบแปดโมงแต่เซ็นต์ชื่อตามพี่ๆเขาไม่เกินเจ็ดโมงครึ่งทุกวันแล้วเซ็นชื่อกลับเป็น สี่โมงครึ่งตอนเย็น แต่กลับจริงๆของผมต้องออกเวรแปดโมงกว่าถึงจะกลับบ้านได้ทำตามคำสั่งหนังสือสั่งการครับ และขณะที่พิมภ์อยู่นี้กะแอบลักไฟหลวงและแอบลักคอมเพื่อนร่วมงานมาพิมภ์เล่าสารภาพบาปเพราะผมไม่มีเป็นของตัวเองครับจะไปเช่าที่ร้านก็เสียงเด็กเล่นเกมดังมากและวิทยุสื่อสารของผมจะไปเฝตกับสัญญาณคอมอีกเกรงใจเขาครับ แล้วเงินที่ผมยืมเขามาก็ไม่ค่อยใช้เขาอีกต่างหากแต่น้อยรายครับที่ยืมแต่ลืมคืน ที่หนักสุดเลยคือเงินของแม่ผมเองผมเอาของท่านมาใช้โดยไม่บอกคิดๆดูก็ประมาณแสนต้นๆครับ

     ข้อที่๓ กาเมสุมิจฉาจาร

 ขอ้นี้ผมผิดมาตั้งแต่อายุ๔-๕ ขวบครับ เรื่องเกิดจากอาที่เป็นผู้หญิงแต่รุ่นราวคราวเดียวกันของผมเขาชวนมาเล่นอาเขาแก้ผ้าผมก็แก้ตามแล้วเอาอวัยวะเพศมาสอดใส่กันแต่ไม่เข้าหรอกครับแค่โดนๆกันแค่นั้นแล้วก็เลิกครับ แต่คุณย่ากับคุณอาคนอื่นเห็นก็หัวเราะกันใหญ่เลย เราเล่นกันอย่านี้ ๓ ครั้งครับแล้วไม่เล่นกันอีกเลย จนผมมาอยู่ที่บ้านนายอำเภอตอนอายุ๗ขวบก็ต้องมากลายเป้นคนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาจนได้ เรื่องเกิดจากลูกสาวของท่านนายอำเภอ เขาอายุตอนนั้นประมาณ ๓0ต้นๆครับแต่ผมแค่๗ขวบ เขามาชวนผมไปที่ห้องบอกให้ไปเหยียบขาให้หน่อยพอเหยียบเสร็จก็บอกให้แก้ผ้าเขาจับใส่เองทั้งหมดผมไม่รู้สึกอะไรหรอกครับก็จะทำอย่างนี้กันเรื่อยๆ ผมอยู่ที่นั่น ๑๕ ปีก็ทำตลอดทั้ง ๑๕ ปีครับ ในบางครั้งผมขอปฏิเสธแต่เขาถามว่าไม่อยากรึ ผมก็บอกว่าอยากแล้วก็ไปกัน ที่ปฏิเสธเพราะผมกลัวบาปแต่ขัดไม่ได้เลยก่กรรมยาวเลย หลังจากที่ออกมาที่บ้านแล้วผมก็ยังไปเที่ยว หญิงบริการอีกเรื่อยมาที่มีเงินถ้าไม่มีก็ไม่ไป เที่ยวมาจน มาทำงานที่ร้าน เซเว่นฯ ก็มาประกอบกรรมเก่าอีกกับลูกสาวท่านนายอำเภอคนเดิมแต่ไม่บ่อยนักจนตอนนี้ลูกสาวของท่านได้เสียชีวิดไปนานแล้วครับ แล้วผมก็ทำผิดอีกกับแม่ของลูกผมเอง ผมแอบได้เสียกันก่อนแล้วก็หนีตามกันไปอยู่ด้วยกัน ตอนเขาท้องเขามาขอผมทำแท้งลูก แต่ผมไม่อนุญาติจนเขามาขอร้องอีกผมเลยตกลงแต่มีข้อแม้ว่าถ้าไม่สำเร็จเขาเกิดมาเป็นอย่างไรก็ต้องเลี้ยงเขานะ แม่เด็กก็ยอมและกินยาเพื่อที่จะแท้งลูก ผลคือไม่สำเร็จ จนมาขอทำแท้งอีกผมน้ำตาไหลเลยเพราะไม่อยากให้ทำแท้งอีก พออนุญาติก็ไปหาหมอแต่หมอไม่ทำให้ ผมดีใจมากเลยตอนนั้น แล้วเขามาถามผมว่าทำไมทีคนอื่นตั้ง ๕ เดือนแล้วยังทำได้ทีเราแค่ ๔ เดือนเองหมอบอกทำไม่ได้ ผมตอบว่าไม่รู้ พอลูกเกิดมาได้ก็พากันกลับไปอยู่บ้านของแฟนอยู่กับพ่อตาแล้วก็ทำพีธีใหว้ผีกันอยู่กันได้แ่ค่ ๔ ปีเองครับต้องเลิกกันเพราะแฟนผมไปติดผู้ชายใหม่ ผมก็ไปเที่ยวหญิงบริการอีกเรื่อยมาจนถึงปัจจุบันนี้  แล้วยังดูหนังโป้อีกทั้งหนังสือโป้ก็เคยดูเคยอ่านปัจจุบันไม่อ่านแล้วครับ แต่หนังยังดูอยู่บ้างครับ เรื่องความคิดนี่หนักเลยครับจินตนาการคนที่ผ่านๆมาครับเรื่องไม่ดีทั้งนั้นทั้งลามกและเรื่องเสื่อมเสียโดยที่ไม่รู้จริงแต่มีคนเล่าให้ฟังแค่นั้น

เรื่องผิดลูกเมียก็มีสี่ราย รายแรกตอนตกงานที่แปดริ้วก็มีเมียของเจ้าของห้องมาหาที่เตียงก็หลงได้กันครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่มีอีก รายที่สองที่แปดริ้วอีก เป็นลูกสาวเจ้าของห้องเช่าเขาลงมาหาผมที่ห้องเองเขายังเรียนอยู่ปี๑ของ ม.ราชภัทรฯ ได้กันมาหลายครั้งก็หลายเดือนอยู่ครับจนเลิกกันไปแล้วไม่ติดต่อกันเลยครับ รายที่สามเมื่อไม่นานมานี้เองต้นปี ๒๕๕๖ ก็ได้กันมาโดยที่ผมไม่รู้ว่ามีสามีอยู่ผมถามแล้วแต่ได้รับคำตอบเป็นคำโกหก ก็ได้กันมาหลายครั้งแอบไปพบกันที่โรงแรมจนตอนี้เลิกกันไปแล้วครับ  รายที่สี่ เป็นครูสอน กศน.ครับไม่ได้ไปจีบแต่อยา่งไดแค่ผมไปเรียนแล้วร่วมทำกิจกรรมที่โรงเรียนและก็ค้างที่โรงเรียนสองวันแรกไม่มีอะไพอวันที่สามมาชวนผมไปนอนด้วยเลยก็เลยได้กันมาปีเดียวครับแล้วเลิกกันไป เำพราะแอบเห็นเขาพาผู้ชายคนใหม่มานอนด้วยเลยต้องเลิกครับ

ข้อ๕ สุราเมรัย

ผมเริ่มหัดดื่มมาตอนอายุ ๑๗ จนถึงปัจจุบัน แต่ผมไม่ดื่มบ่อยเหมือนคนอื่นเขา ปีนึงจะได้ดื่มสักไม่เกิน๑๒ ขวด จะนานๆดื่มบางปีแค่๔ขวดต่อปี น้อยสุดเลย ๑ขวดต่อปีที่ดื่มของผมคือสถานบริการที่มีหญิงบริการเมื่อไม่มีเงินพอก็ไม่ดื่มไม่เที่ยว

  ทั้งหมดนี้เป็นความจริงทั้งหมดไม่ปิดบังเลยครับเท่าที่นึกขึ้นได้ แล้วผลของมันคือ 

๑.การโกหกทำให้มีกลิ่นปากเหม็นมาก และพูดอะไรไปก็ไม่มีใครอยากฟังบอกใครๆเขาก็ไม่เชื่อและทุกวันนี้ไม่มีใครเชื่อผมเลย แถมยังโดนคนอื่นมาหลอกลวงมาโหกให้เราตายใจเสียทรัพย์เสียใจอีก

๒.การผิดลูกเมียและการลักทรัพย์ ทำให้ผมไม่มีเงินที่จะเหลือเก็บและยังเป็นหนี้อีกเดือนๆหนึ่งก็เงินไม่พอที่จะใช้จ่ายทุกวันนี้ก็อิ่มบ้างอดบ้างยังดีที่ยังพอมีเพื่อนให้หยิบยืมพอประทังไปพอสิ้นเดือนก็นำไปคืนเขา เรื่องความรักก็ไม่สมหวังสักคนเลยมีแต่ผิดหวังตลอดยิ่งไม่มีเงินยิ่งไม่มีใครคบเลยแม้แต่ผู้หญิงที่เราคิดชอบเขา

๓.การดื่มสุรา ก็ทำให้ผมเริ่มความจำเสื่อม บางทีก็เหมือนคนบ้าแต่ยังตั้งสติได้ไม่ได้แสดงออกมา และเป็นคนใจร้อนหงุดหงิดโมโหง่าย แต่ตอนนี้พยามควบคุมและมองอย่างวางเฉยไม่ตอบโต้เหมือนก่อนจะนิ่งเงียบและพยามละความโกรธอยู่เนืองๆที่รั้งสติได้

ยังมีอีเรื่องที่ผมทำผิดมหันต์  คือการได้ปรามารถท่านอาจารณ์ อุบล ตอนที่ได้เห็นรายการใหม่ๆเห็นมีการโฆษณาเครื่องสำอางค์พาเมล่า โดยไม่ดูให้ตลอดแล้วคิดว่าแค่มาขายของแค่นั้น  แต่พอมาดูภายหลังถึงรู้และเข้าใจที่ทา่นอาจารณ์ได้ทำรายการนี้เพื่อให้ผู้คนได้มาพิสูจผลของกรรมและเห็นผลฉับพลันทันทีตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า    ทุกวันนี้ผมได้แต่ฟังคำเทศนาของหลวงพ่ฤษีลิงดำแทนการฟังเพลงไปแล้วโดยบันทึกไว้ในโทรศัพย์ พอว่างจากงานก็ฟังพอจะนอนก็เปิดฟังตื่นมายังได้ยินหลวงพ่อท่านเทศอยู่เลยครับ

  ขอผู้ที่เข้ามาอ่านพบก็อย่าได้ทำการด้วยความประมาทอย่างผม ขอให้เรื่องของผมเป็นอุทาหรณ์เตือนใจทุกท่านตลอดเวลาว่า อย่าหลงทำตัวโง่ๆแล้วอวดฉลาดอย่างผม มิเช่นนั้นจะมาต้องมารับความทุกข์ทั้งทางกายและทางใจ 

ต้องขออภัยทุกๆท่านที่มาอ่านใว้ ณ.ที่นี้ด้วย ธรรมทานนี้อาจจะสับสนเล็กน้อยและหรือไม่เข้าใจสิ่งไดๆเกี่ยวกับธรรมทานนี้ก็สอบถามได้โดยตรงที่ เบอร์ 0๘0๕๖๘0๘๑๔ ครับ แต่เรื่องกรรมต้องถามท่านอาจารณ์ อุบล เองนะครับ 

 สาธุ สาธุ สาธุ