คิดอยู่เหมือนกันว่า เราจะต้องเข้ามาสารภาพบาปที่ห้องนี้ และเมื่อเช้านี้มีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องรีบเข้ามาสารภาพบาปค่ะ

ที่บ้านจะมีครัวอยู่หลังบ้าน เปิดโล่ง ก่อนนอนก็จะเก็บข้าวของเข้าที่ให้เรียบร้อย แต่ก็ยังมีหนูมารบกวนอยู่เสมอ ๆ และมาสร้างครอบครัวอยู่ใต้หลังคาบ้านบนฝ้า กลางคืนนอนจะได้ยินเสียงร้องและวิ่งเล่นกันสนุกสนาน

บรรดาหนูเหล่านั้นก็มีมาจากที่อื่นด้วย มาเดินเล่นและขี้เลอะเทอะบนเตาและซิ้งค์ล้างจาน ทำให้เราต้องหาวิธีกำจัดด้วยการเอากรงมาดัก แล้วนำไปปล่อยในที่รกร้างตรงข้ามถนนหน้าบ้าน ก็จะดักได้หนูเป็นประจำ

เราเคยคิดเหมือนกันนะว่า แม้เราจะไม่ได้ฆ่าหนูที่ดักได้ แต่ก็คิดว่าเป็นบาป เพราะเป็นการพลัดพรากครอบครัวของเค้า แต่ก็ต้องทำเพราะถูกรบกวนมาก เราก็งดเว้นการดักในวันโกน วันพระ และในช่วงเทศกาลกินเจปีนี้เราก็ตั้งใจไม่ดักหนูเช่นกัน จริง ๆ ก็ตั้งใจว่าจะเลิกทำแล้ว

พอเลิกกินเจ หนูก็กวนหนัก พี่สาวก็บ่นเราก็เปรย ๆ ให้ลูกสาวฟังว่า อยากให้ช่วยดักหนูให้ที แต่ลูกก็ไม่ทำและคิดว่าการทำบาปก็ไม่อยากให้ลูกทำ ทำเองดีกว่า สุดท้ายเราก็ต้องทำเอง

ในอาทิตย์ที่ผ่านมา ดักครั้งแรก ๓ กรง ได้ทั้ง ๓ กรง มีกรงหนึ่งได้มา ๒ ตัวเป็นตัวเล็กกับตัวใหญ่ เข้าใจว่าเป็นแม่ลูกกัน เราก็สลดใจนะ  เช้าก็นำไปปล่อย เค้าวิ่งเข้าป่าที่รกไป เราก็ขอให้เค้าปลอดภัย

วันที่ ๒ ได้มาอีก ๒ ตัว เป็นตัวเล็กที่ขนาดเท่าวันแรก ๑ ตัว ก็นำไปปล่อย

วันที่ ๓ ได้ตัวใหญ่มา ๑ ตัว ยังมีอีกหนึ่งตัวที่วิ่งไปมาในตอนเช้าที่เราทำครัว ตั้งใจว่าจะดักให้หมด

เมื่อวานก่อนนอน คิดว่าจะดัก แต่ก็ไม่ได้ทำ เช้านี้จึงไม่มีหนูที่ดักได้  แต่เชื่อมั๊ย เมื่อเช้า เราเหยียบถูกหนูตัวเล็กขนาดเท่ากับที่เคยดักได้ เข้าใจว่าเป็นครอกเดียวกัน คือที่บ้านจะต้องตื่นแต่ตี ๔ ตี ๕ เพื่อมาเตรียมทำอาหารสุขภาพส่งขายกัน  ประตูหลังบ้านที่เดินออกไปทำครัวจะเป็นประตูมุ้งลวด บริเวณนั้นจะสลัว ๆ เพราะเราไม่ได้เปิดไฟ พอเราเปิดประตูจะเข้าบ้าน รู้สึกเหมือนเหยียบถูกอะไรสักอย่าง จึงก้มลงไปดู เห็นมีปลั๊กไฟที่หล่นอยู่ที่พื้น แล้วเราก็มองเห็นหนูตัวเล็ก ๆ นอนชักกระแด่ว ๆ อยู่ เราตกใจมาก ไม่กล้ามองเลย แม่ของเราได้จับเจ้าหนูตัวนั้นใส่ถูกก๊อปแก๊บไว้ คิดว่าเค้าต้องตายแน่ ๆ เราก็ไม่รู้ว่าเค้าถูกเราเหยียบได้อย่างไร ปกติจะวิ่งกันเร็วมาก มองแทบไม่เห็นตัว เราจึงคิดว่า หนูตัวนั้นคงจะซึมเศร้า คิดถึงพี่น้องและแม่ของเค้าเป็นแน่  จึงเป็นบาปที่เราได้ก่อกับครอบครัวหนูตัวนี้ ที่ทำให้เราต้องมาสารภาพบาปในว้นนี้

เราขอขมาโทษการทำบาปที่ได้ดักหนูทุกๆ ตัวแล้วนำไปปล่อย ขอเสด็จพ่อท้าวเวสสุวรรณได้โปรดนำบุญที่เราได้ทำมาแล้วอุทิศให้แก่บรรดาหนูเหล่านั้นด้วย เจ้าค่ะ

เมื่อวานได้อ่านคำสารภาพบาปที่ครอบครัวเลี้ยงสัตว์ ทำให้เรานึกถึงว่า ครอบครัวเราก็เคยเลี้ยงหมู เลี้ยงไก่เนื้อ ส่งโรงฆ่าเหมือนกัน อย่างที่อาจารย์อุบลบอก ธรรมทานของคนหนึ่งจะทำให้อีกคนหนึ่งนึกถึงบาปที่ตัวเองทำได้เหมือนตอนที่เราได้ฟังอาจารย์ ม.ราชภัฎสารภาพบาปว่า จับหอยทากไปปล่อย เราก็บอกอาจารย์อุบลว่า เราก็จับหอยทากไปปล่อยเหมือนกัน

เริ่มจากตอนเป็นเด็ก ๆ เล็ก ๆ ก็รับรู้ว่า ครอบครัวเรามีอาชีพฆ่าเป็ด ไก่ขาย แต่ก็ได้เลิกอาชีพนี้เมื่อเราโตขึ้นเมื่อจำความได้ และมีอาชีพเป็นโรงแกะนุ่นส่งกรุงเทพฯ แต่วิบากกรรมที่ครอบครัวเรามีอาชีพที่เป็นมิจฉาวณิชา คือ"การค้าเนื้อสัตว์" ก็ทำให้ ปู่ ย่า มีอายุสั้น และแม้แต่พ่อของเราที่มีอาชีพเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้า ไม่น่าจะมีส่วนในอาชีพฆ่าสัตว์ของปู่ย่า ก็ยังต้องรับกรรมนี้ด้วย พ่อของเราได้ตายด้วยโรคไส้ติ่งแตกตั้งแต่เรายังไม่รู้ความเลยแหละ

การผิดศีลข้อหนึ่งของเรา เยอะมาก ตั้งแต่ ล่อแมลงสาบมาฆ่าเพื่อนำไปเป็นอาหารเลี้ยงไก่พื้นบ้านที่เลี้ยงไว้ตอนเด็ก ๆ ตบยุงที่กินเลือดเราให้มือแดงฉานเล่น  จับผีเสื้อมาสต๊าบในสมุด จับหมัดและเห็บที่กินเลือดสุนัขที่เลี้ยงไว้ แช่น้ำให้ตาย ฉีดยากันยุง ฆ่าปลวก ฆ่าหมอนที่มากินต้นไม้ ฆ่ามด จับหอยทากไปปล่อย ตอนหลังเมื่อปู่ย่า ตาย ได้เลิกกิจการโรงนุ่น น้อง ๆ ก็มามีอาชีพเลี้ยงหมู และก็เลี้ยงไก่เนื้อ เพื่อส่งโรงฆ่า ก็ไม่รู้อีกว่า นี่ก็เป็นมิจฉาวณิชชาอีก "การค้าสัตว์เป็น"

วิบากกรรมที่ครอบครัวเราได้รับจากการเลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ คิดว่าทำให้น้อง ๆ มีครอบครัวที่แตกแยก ทำมาหากินไม่ขึ้น และอายุสั้น น้องชายทั้ง ๓ คนได้ถึงแก่กรรมหมดแล้ว  ส่วนตัวเราที่ได้ทำบาปมากมาย ป่วยเป็นโรครูมาตอยด์ แม้ว่าภายหลังที่ได้ศึกษาธรรมะและปฏิบัติธรรมแล้ว ก็ยังไม่อาจหายจากโรคนี้ได้เพียงแต่สามารถรักษาให้โรคอยู่ในอาการสงบเท่านั้น เราก็จะพยายามทำบุญให้มากเพื่อ "บุญที่เปรียบเหมือนน้ำให้มีมากขึ้น  สามารถนำเรือชีวิตของเรา ให้ผ่านพ้นตอคือ ปัญหา อุปสรรค ซึ่งก็คือบาปที่เราได้ทำไว้" ตามคำสอนของอาจารย์อุบลที่สอนเราไว้ในคราวที่ได้ไปร่วมกิจกรรมกับ ม.ราชภัฏนครปฐมเมื่อวันที่ ๓๐ พ.ย.๕๕

การผิดศีลข้อที่ ๒ โดยปกติแล้วเรามีความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เพราะชอบคำว่า "หิริ โอตตัปปะ" ตั้งแต่สมัยเรียนวิชาศีลธรรมชั้นประถม จึงคิดว่าการลักขโมยจะไม่ทำอย่างเด็ดขาด แต่จากการฟังบรรยายธรรมของอาจารย์อุบล การเป็นข้าราชการมีโอกาสที่จะผิดศีลข้อ ๒ มาก นับตั้งแต่การมาสาย กลับก่อนเวลา การใช้เวลาราชการทำงานส่วนตัว การนำวัสดุของทางราชการไปใช้ส่วนตัว การเบิกเงินราชการเท็จ เป็นอันว่าเมื่ออาจารย์อุบลถามการผิดศีลข้อ ๒ ก็ต้องรับว่า "ทำค่ะ" กันเกือบทุกข้อ แม้ว่าหลายปีมานี่จะรู้มาว่าการมาสายกลับก่อนเวลาเป็นการผิดศีลข้อ ๒ และไม่ทำมาหลายปีแล้ว แต่ก็ได้ทำผิดมานานแล้วเช่นกัน ยังมีการไม่นำรายได้จากค่าเช่าที่ดินเมื่อหลายปีก่อนมายื่นเสียภาษีให้ครบถ้วน ทุกวันนี้จะทำงานให้เสร็จ ว่างถึงจะมาดูเรื่องส่วนตัว หรือเข้าเว็บในตอนพักเที่ยงค่ะ แต่ก็ยังคงเป็นการโกงค่าไฟหลวงอีกอย่างที่อาจารย์อุบลบอกว่า ต้องจ่ายเงินค่าไฟด้วย

การผิดศีลข้อ ๓  เข้าใจว่าการมีสามีคนเดียวไม่นอกใจสามี ไม่ทำผิดศีลข้อ ๓ แต่พออาจารย์ถามว่า เคยดูภาพโป๊มั๊ย คนดูหนังโป๊มั๊ย  เป็นอันเข้าใจศีลข้อ๓ ค่ะ ละเอียดอ่อนมาก เราก็ผิดศีลข้อ ๓ มากมาย ตั้งแต่อยู่กับสามีก่อนแต่ง มารู้ภายหลังว่าสามีมีกิ๊กอยู่แล้วตอนเป็นพ่อหม้ายก่อนแต่งกับเรา ดูภาพโป๊ วีดีโอโป๊ที่เพื่อนส่งมาให้ทางเมล์ แต่ก็ลบทิ้งไม่ได้ส่งต่อ ผลกรรมนี้ส่งผลให้เราเป็นโรคตาแห้ง มีอาการเคืองตาบ่อย ๆ

การผิดศีลข้อ ๔ คิดว่าเราไม่ชอบการพูดโกหก ไม่ชอบคนไม่มีสัจจะ เราก็จะไม่ทำนะ แต่ก็คิดว่าคงมีบ้าง มีการพูดจาไม่เพราะพูดเพ้อเจ้อ พูดส่อเสียด พูดหยาบคาย "กู มึง" แบบทีเล่นทีจริง และคิดว่าที่ผิดศีลข้อสี่มาก ๆ ก็คือการพูดดูถูกแม่ น้า และคนอื่น ๆ ในเวลาที่โกรธ โดยเฉพาะกับแม่เมื่อก่อนจะทำบ่อยมาก ตั้งแต่ความคิดและคำพูด หลายปีมานี้ก็ได้ตั้งสัจจะว่าจะไม่กระทำต่อแม่ ด้วยกาย วาจา และใจที่เป็นบาป แต่ก็ยังมีบ้างเมื่อสติตามอารมณ์ไม่ทัน ผลกรรมที่ได้รับคิดว่า ทำให้เป็นแผลที่ลิ้นไม่ยอมหายมาสองสามปีแล้ว และปากเป็นแผลร้อนในบ่อย ๆ

การผิดศีลข้อ ๕ เมื่อตอนสาว ๆ ก็จะมีการดื่มเบียร์และเหล้าเมื่อเวลาไปทานเลี้ยงกับเพื่อน ๆ แต่พอมาปฏิบัติธรรมแล้ว เลิกดื่มโดยเด็ดขาดค่ะ ของส่วนเสพติดอื่น ๆ เช่นกาแฟ ก็ไม่ติด แต่ก็ยังดื่นอยู่บ้างเล็กน้อย

เราจึงขอสารภาพบาปที่เราได้ทำผิดศีลทั้ง ๕ ข้อ ขอการสารภาพบาปของเรานี้ เป็นการสารภาพบาปของครอบครัวที่ได้มีอาชีพบาป ขอบารมีของเสด็จพ่อท้าวเวสสุวรรณโปรดช่วยให้ ปู่ฮกหลี้ แซ่เอี๊ยว ย่าสองคน คือนางเงี่ย แซ่ลิ้ม นางง่วนเอ็ง แซ่ตั้ง และพ่อใช่ตี่ แซ่เอี๊ยว น้องสายทั้ง ๓ คน คือนายภาสกร นายสุเมธ นายเมธา อติธนานันท์ ได้พ้นจากนรกขุมที่ ๑ นี้ด้วยเทอญ

สำหรับบาปที่ลูกได้ทำไว้ ขอบารมีของร่มสามโพธิ์ศรี บารมีเสด็จพ่อท้าวเวสสุวรรณ ที่อาจารย์อุบลเป็นผู้อาราธนา โปรดช่วยให้การสารภาพบาปของลูกในครั้งนี้ได้ ให้สิ่งศักดิ์สิทธิทั้งหลายช่วยปลดล๊อกกรรมให้ลูกด้วย ขอให้ลูกเป็นผู้มีจิตใจเป็นผู้ให้ เป็นผู้มีพรหมวิหารสี่ ด้วยเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ