หลายเดือนที่แล้ว  ผมได้ไปแข่งขันกีฬาสาธิตสามัคคี  ทำหน้าที่เป็นผู้รักษาประตู  ระหว่างการแข่งขัน  พุ่งรับลูกบริเวณปลายนิ้ว  ทำให้นิ้วกลางและนิ้วนางข้างซ้ายซ้น  จนถึงบัดนี้  อาการก็ยังไม่หายสนิท  แต่ตอนนี้ผมสามารถนึกกรรมของผมได้แล้วครับ

        เมื่อนานมาแล้วตอนที่ผมยังเล็กอยู่แต่ก็สามารถที่จะจำความได้นั้น  ตอนนั้นอายุของผมน่าจะประมาณสิบกว่าขวบ  และช่วงเวลานั้นผมจำได้อย่างแม่งยำว่าพวกเราทั้ง 5 คนกำลังนั่งรถกลับบ้านซึ่งคุณพ่อเป็นคนขับ  เรานั่งผ่านเดอะมอลงามวงศ์วาน  และตอนนั้นผมเล่นกับคุณแม่บนรถ เล่นแบบแหย่ๆกัน  และตอนนั้นผมได้ทำสัญลักษณ์อะไรบางอย่างโดยไม่ได้ตั้งใจ  คุณแม่ทำหน้าอึ้ง ผมก็งงว่าทำไมคุณแม่ทำหน้าอึ้ง ปรากฏว่าผมชูนิ้วกลางให้แม่ ถ้าจำไม่ผิดนั้นใช้มือข้างซ้ายชู  ซึ่งตอนนั้นไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรลงไป  เหมือนว่าทำตามสิ่งที่เคยเห็นในทีวี   ปัจจุบันนี้ผมมีอาการนิ้วกลางซ้นเรื้อรังจากการเป็นโกลล์  อาการจะเจ็บก็บริเวณที่กดให้นิ้วพับลงไปติดฝ่ามือ  ทั้งๆ ที่ตั้งหลายเดือนแล้วยังไม่หายสักที  ผมเคยไปบำบัดกับท่านอาจารย์อุบลหลายครั้งเรื่องนิ้วซ้น  ตอนนั้นท่านบอกว่าผมเคยชูนั้วกลางให้ใครหรือปล่าว  แต่ผมกลับจำไม่ได้  แต่กลับมานั่งนึกจนจำได้ในภายหลัง   ผมจึงอยากจะสารภาพผิดครับ  กับสิ่งที่ผมได้ทำลงไปโดยที่ไม่รู้ตัวและไม่ได้ตั้งใจ  ก็เคยขอขมาคุณแม่ไปครั้งหนึ่งแล้วครับตอนวันแม่ แต่ครั้งนี้มาเล่าเป็นธรรมทานว่าผลกรรมมีจริง ถึงแม่ว่าจะเป็นสอ่งที่เราไม่ได้ตั้งใจทำเลย  แล้วเรื่องที่เราตั้งใจ๊ตั้งใจทำผิดศีล  ผลกรรมจะขนาดไหนเนี่ย?  ขอฝากไว้นะครับทุกๆคน