ดิฉัน น.ส.ปรางทิพย์  ภูบาล 

กราบขอขมาท่าน อ.อุบล  และ คุณธนา  ที่มีจิตคิดปรามาส  ท่านทั้งสอง 

             คือดิฉัน ได้มาร่วมเข้าค่าย 15  ที่เพิ่งจัดขึ้น (วันที่ 20-21/7/56)  ซึ่งตั้งแต่เช้าของวันที่ 20 ดิฉันได้พยายามรักษากฎของบ้านสวนอย่างเคร่งครัด  และใช้แรงกายอย่างเต็มที่ เพื่อต้องการปลดล็อค เรื่องการงาน การเงิน  ซึ่งตลอดทั้งวันที่ได้ร่วมใช้แรงกายที่บ้านสวน  มีเพียงแค่เจ็บที่เอวนิดหน่อย ซึ่งแฟนดิฉัน ก็เป็น จึงเข้าใจว่าน่าจะเกิดจากการที่เราสองคน โหมแรงที่จะทำให้เต็มที่  จนกระทั่งช่วงค่ำ ที่เข้าเข้าร่วมประชุม อาการเจ็บก็บยังมีบ้าง  

     และ ในระหว่างที่ท่าน อ.อุบล เตรียมตัวที่จะขึ้นเวที ดิฉันก็ได้เหลือบไปเห็น ท่าน อ.อุบลฯ เอามือไปจับที่ปกคอเสื้อคุณธนาฯ พร้อมกับท่านอาจารย์ได้พูดประมาณว่า เสื้อตัวที่คุณธนาใส่  ได้ซักหรือยัง

ดิฉันไม่รู้ตัว ทำไม่ถึงแวบคิดไปในทางชู้สาวได้  ซึ่งพอดิฉันได้สติ (ประมาณ 3วินาที) ดิฉันก็ยกมือขอโทษ และกราบขอขมาท่านอาจารย์ และ คุณธนาฯ ในใจ  

ดิฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมความรู้สึกชั่วร้าย เลวทราม มันเข้ามาในสมอบของดิฉันได้อย่างไร ทั้งที่ดิฉัน ทั้งรักและเคารพท่านอาจารย์ และคุณธนา เป็นอย่างยิ่ง  ซึ่งดิฉันยังเคยตั้งจิตอธิษฐาน ด้วยซ้ำว่า หากชาตินี้ดิฉันพอมีบุญอยู่บ้าง ดิฉันอยากมีโอกาส ได้ทำงานใกล้ชิดกับท่านอาจารย์ อย่างคุณธนา

   อยู่ๆ อาการเจ็บที่เอวของดิฉัน มันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ และเจ็บจนจะนั่งไม่ไหว แต่ดิฉันก็ยังไม่สำนึก คิดว่าอาจจะเป็นเพราะเจ้ากรรมนายเวร เขาอยากมารับบุญจากท่านอาจารย์ที่หน้าเวที จึงแสดงอาการให้เห็น

ซึ่งตลอดทั้งคืนที่อาจารย์ ได้บำบัดให้ญาติธรรม คนแล้วคนเล่า ดิฉันก็ร่วมโมทนาสาธุ อาการก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ลุกขึ้นไปให้อาจารย์บำบัดเหมือนญาติธรรมคนอื่น  ส่วนแฟนดิฉันที่นั่งข้างๆ อาการของเขาหายไปตั้งแต่ร่วมอนุโมทนากับคนอื่น ซึ่งโดยปกติ ดิฉันจะเป็นคนที่สื่อ และรับพลังจากบ้านสวนได้ดีกว่าเขาด้วยซ้ำ

    อาการเจ็บดิฉันยังคงอยู่จนถึงเวลาจะเข้านอน แต่พอล้มตัวลงนอน ก็หลับแบบไม่รู้สึกเจ็บ และหลับสบายจนถึงเช้า ( ดิฉันเพิ่งมาคิดได้ว่า ที่ดิฉันนอนหลับสนิทไม่รู้สึกเจ็บ คงเป็นเพราะ เส้นผมของท่านอาจารย์ ที่ดิฉันได้เหน็บไว้ในเสื้อตั้งแต่ตอนที่รับมา )

    ช่วงเช้า ดิฉันก็มีอาการเจ็บเหมือนเดิม จึงได้ไปกวาดใบไม้ถอนหญ้า เพราะในใจคิดว่าเจ้ากรรมนายเวร เขาคงเห็นว่าเรายังทำบุญแรงกายไม่เต็มที่  แต่ก็ยังไม่หาย จนกระทั่งท่านอาจารย์ได้ทำน้ำทิพย์ และลูกอมอภิญญา ซึ่งดิฉันก็ได้ใช้น้ำทิพย์ และตลอดเวลาทีเข้าห้องประชุมในช่วงเช้า ก็ได้ใช้ทุกวิธี สารพัด เรียกท่าน อ.อุบลช่วยด้วย ก็แล้ว อุทิศบุลก็แล้ว ใช้น้ำทิพย์หยดที่มือก็แล้ว ทำทุกอย่างที่ดิฉันพอจะนึกได้ แต่ก็ไม่เป็นผล  ในใจยังนึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา

   จนกระทั่งเลิกค่าย ระหว่างทางที่แฟนขับรถจะกลับจากค่าย อาการเจ็บก็ไม่หาย  ก็เลยหันไปถามแฟนว่า อาการที่พี่เจ็บหลังยังมีอีกไหม  แฟนตอบว่าไม่มีหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

   ดิฉันก็ได้จับจี้พระศรีอาริย์ และ จี้สามร่มโพธิ์ศรี ไว้ในมือ และก็อธิษฐานขอบุญบารมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่บ้านสวน ขอให้ลูกนึกให้ออกว่าลูกได้ไปล่วงเกินสิ่งศักด์สิทธิ์อะไร ที่บ้านสวน ผ่านไปประมาณ 30 นาที  อยู่ๆ ก็ตั้งจิตอธิฐานในใจว่า

  อ.อุบลช่วยด้วย หากอาการปวดเอวที่ลูกเป็นอยู่ เกิดมาจากการที่ลูกได้คิดปรามาส ท่านอ.อุบล กับคุณธนา ขอให้อาการปวดที่เอวของลูกดีขึ้น และหากเป็นจริง เมื่อลูกกลับไปถึงที่บ้าน ลูกจะรีบเขียนธรรมทานโดยทันที

   พอนึกจบ ปรากฎว่าอาการปวดที่เอวของดิฉัน หายฉับพลันทันที ดิฉันก็ยังไม่แน่ใจก็เลยนั่งก้มๆ เงยๆ อยู่ในรถ ว่ามันหายจริงเหรอ  ปรากฎว่ามันหาย 100%  แฟนของดิฉันเห็นดิฉันทำท่าทางก้มๆ เงยๆ จึงถามว่าทำอะไร  ดิฉันก็ตอบไปว่า กำลังเช็คอาการปวดเอว ที่เกิดจากการปรามาสท่านอาจารย์  พอพูดจบแฟนก็ตำหนิ ดิฉัน แต่พอนึกได้ว่าดิฉันไม่ได้เจตนา ก็เลยหยุดพูด

    แต่พอใกล้จะถึงบ้าน อาการปวดที่เอวก็มีขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนจะเตือนว่าอย่าลืมมาเขียนธรรมทาน เด็ดขาด

ลูกกราบขอบพระคุณท่านอ.อุบล ที่ยังเมตตา ให้ลูกได้มีโอกาสได้แก้ไข ในส่งที่ลูกได้ทำไป  และลูกจะนำเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ไปเล่าเพื่อเป็นธรรมทานให้เพื่อน และคนใกล้ชิด ของข้าพเจ้า และคนอื่นๆ  ให้รู้ว่า

อย่าแม้แต่จะคิดที่จะปรามาส ท่านอาจารย์ อุบล ฯ เพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์บ้านสวนฯ ไม่เว้นแต่ลูกบ้านสวน

ลูกกราบขอขมาท่านอาจารย์อุบล และคุณธนาฯ ที่ได้คิดปรามาสท่านทั้งสอง