เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการทำผิดศีลข้อ สอง 

ผมเหมือนจะรู้ด้วยตนเองครับ เรื่องนี้  แบบว่าจับเรื่องชนปลายเอง  แต่คิดว่าน่าจะใช่  เล่าเลยดีกว่า 

เปิดเทอมตอนเทอมสอง  ผมติด ร.  สองวิชา    ก็เลยจะแก้ร.  หนึ่งในนั้นเป็นวิชาพระพุทธศาสนา ก็คือเดิมทีนั้นอาจารย์เขา จะให้เขียนแสดงความคิดเห็นต่อเรื่องที่ดูในวีดีโอ  ก็ประมาณ 10 เรื่องได้ครับ  ปัญหามีอยู่ว่าผมหาสมุดที่เคยทำทั้งสิบเรื่องนั้นไม่เจอ งานเข้าแล้วเรา  เลยไปปรึกษาหารือกับอาจารย์ว่าจะทำอย่างไรดี  ผมว่าผมฝากน้องบัวไปส่งแล้ว  แต่ดันไม่มี  อาจารย์ท่านบอกว่าก็คงต้องทำใหม่  ( (( นี่เป็นสิ่งที่ไม่พึงที่จะได้ยินมากที่สุกครับ  ) กลับมาที่หอ  ผมก็หาสมุดพระพุทธฯ จ้าละหวั่น  หาตรงนู้นที ตรงนี้ที  ใช้รหัสอ.อุบลด้วย  ก็ยังหาไม่เจอ  หมดหนทางครับ  ก็เลยมานั่งพัก  คิดไปคิดมา   มีความผิดอันหนึ่งมันแว๊บเข้ามาครับ  อยากรู้แล้วละซี้ 

       เอาหละครับ  ก็คือสิ่งที่เข้ามาแล้วทำให้นึกได้คือ ความผิดตอนสมัย ป. 4 ป. 5 มั้งครับ  ก็คือตอนนั้นโกรธแค้นเพื่อนคนหนึ่งมาก  เลยหาวิธีแก้แค้น  เดินผ่านรถจักรยานเขา  เห็นกระดาษอะไรสักอย่างตรงตะกร้า  ผมเลยขโมยกระดาษนั้นมา  ไม่แน่ใจว่าเอาไปเผาทิ้งเสร็จแล้วก็เอาไปฝังดิน  หรือว่าแค่ฝังดินอย่างเดียว  เอาเป็นว่าผมทำลายไปละกัน  พอคิดได้อย่างนั้นแล้ว  ผมก็เลิกวิตกกังวลครับ  ผลของกรรมสมัยเด็กจริง  มาเอาคืนตอน ม. 6 นานนะครับ  ไปขโมยของของเขามา  เวลาจะส่งงานที  หายครับ หาไม่เจอ 

                สรุป วันนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาทำใหม่ครับ  10 เรื่อง  ภายในคืนเดียว  แล้ววันรุ่งขึ้นก็นำไปส่งอาจารย์  สิ่งที่อยากให้ผู้ที่มาอ่านธรรมทานนี้นะครับ ก็จะได้เป็นเครื่องเตือนใจครับ  เพราะว่าเราอาจไม่เชื่อเรื่องกรรมเพราะว่าไม่มีข้อพิสูจน์  แต่ธรรมทานของแต่ละท่านนี่ไงครับ ข้อพิสูจน์  ที่แต่ละท่านเขียนๆ กันมา คือข้อพิสูจน์ที่ว่า กฎแห่งกรรมมีจริง  และเราต้องชดใช้กันจริงๆ  ไม่ช้าก็เร็ว   

ปรกติพี่ก็เชื่อเรื่อง

กฏแห่งกรรมอยู่แล้วนะ

ยิ่งได้มาอ่าน

คำสารภาพบาปจากน้องณัฐแล้ว

พี่ยิ่งเชื่อขึ้นไปอีกว่า

กฏแห่งกรรมนั้นยุติธรรมที่สุด

แค่เพียงรอวันเวลาและโอกาส

ที่เหมาะสม ที่จะมาเอาคืนเท่านั้น

แต่น้องณัฐก็เก่งนะ

ทำคืนเดียวสิบเรื่องได้เสร็จทันส่ง

แสดงว่า ก็ยังเป็นเด็กดี

มีบุญคุ้มตัวอยู่ มิใช่น้อย ชิมิ ชิมิ

อนุโมทนากับธรรมทานด้วยนะคะ น้องณัฐ