ทำบาปจากการฆ่าสัตว์

           ตอนเด็กๆวันไหนฝนตก กลางคืนจะมีแมงเม่ามาตอมไฟเยอะมาก ทำให้ดูทีวีไม่ได้ แล้วแมงเม่ายังมาเข้าหูเข้าตา เข้าปากเต็มไปหมด หนูก็จัดแจงเอากะละมังใส่น้ำมารองไว้ใต้หลอดไฟ แมงเม่าบินๆก็ตกลงไปในกะละมัง พอตอนเช้าแมงเม่าตอนกลางคืนก็ตายเกลื่อนทั้งในกะละมัง และบนพื้น แถมมดยังเดินขบวนกันมาขนแมงเม่ากลับรัง หนูก็เลยเอากระดาษหนังสือพิมพ์จุดไฟเผามด ซึ่งก็คงจะตายเกือบทั้งรัง กับมดเผาบ่อยเพราะว่าทั้งก่อนฝนตกและหลังฝนตก มดออกมากันเต็ม บาปต่อมา เข้าช่วงหน้าฝน ก็ไปดักปลากับไซ โพงพาง ก็ได้ปลา กุ้ง มาเยอะ หนูก็ทำหน้าที่มือสังหาร ขอดเกล็ด ควักไส้ ตัดหัวปลาทั้งที่ยังเป็นๆ (บางตัวก็เป็น บางตัวก็ตาย)  แล้วก็ยังมีแมลง หนูเป็นลูกมือเผารังต่อ เพื่อนำตัวอ่อนมากินแต่ต้องฆ่าต่อทั้งรังเลย มาระยะหลังๆ การฆ่าสัตว์มาจากความไม่ตั้งใจ เช่น ขี่รถชนไก่ ขี่รถทับกิ้งก่า แต่นั่นคือการที่เราประมาท ขาดสติ เพราะขี่ไปคุยไป

          ทำบาปจากการลักขโมย

         เมื่อตอนสมัยเป็นเด็กมัธยมต้น เรียนโรงเรียนประจำ ก็แอบขโมยของโรงเรียน มีมะม่วง ชมพู่ ระยะหลังทางโรงเรียนมีกฎระเบียบมากขึ้น และราคาขนมก็แพงขึ้น จึงรวมหัวกับเพื่อนขโมยขนมโรงเรียน โดยแอบเข้าไปในห้องเก็บอาหาร แล้วขโมยมาแบ่งกัน ถึงแม้นจะทำแค่ครั้งเดียวแต่รู้สึกผิดมาก เพราะทำไปด้วยความรู้สึกไม่ชอบ อยากแกล้ง อยากให้โรงเรียนขาดทุน

         ทำบาปเพราะดื่มน้ำเมา

       ดื่มเหล้า เมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย น่าจะไม่เกิน 5 ครั้ง และตอนทำงาน 1 ครั้ง

        ทำบาปเพราะคำพูด

       พูดโกหก ทั้งเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด และพูดเพื่อปลอบใจคนอื่น  แล้วยังพูดจาส่อเสียด โดยไม่คำนึงถึงจิตใจคนอื่น พูดนินทา จนบางครั้งพูดต่อๆกันไปโดยที่ไม่รู้ความจริงที่แน่ชัด บางครั้งก็ปรามาสสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ปรามาสผู้มีพระคุณ ปรามาสเบื้องสูง

       ทำบาปเพราะความขี้เกียจของตนเอง

        เพราะขี้เกียจทำให้ชอบผลัดวันประกันพรุ่ง ขี้เกียจทำงานบ้าน ทำให้บ้านรก ทำให้แม่ต้องเหนื่อยมากกว่าตัวหนูเอง ชอบใช้เท้าไม่ถูกวิธี เช่น เตะสุนัข เตะแมว เตะเพื่อน  ใช้เท้าแทนมือ เช่น ใช้เท้าเปิด-ปิดพัดลม ใช้เท้าเลื่อนสิ่งของ เพราะขี้เกียจเดินไปหยิบ ทำอะไรลวกๆไม่ตั้งใจ

       ทำบาปเพราะความโกรธ โมโห

       นิสัยที่แย่มากของหนู คือ เป็นคนที่โกรธง่าย ขี้โมโห บางเรื่องที่ไม่น่าจะโมโหก็โมโห โกรธ เพราะเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ใครที่ไม่ทำตามที่ตัวเองคิด ก็จะโกรธ ไม่ชอบ บางครั้งถึงกับใส่อารมณ์ ทำให้คนฟังรู้สึกแย่ ทั้งๆที่เค้าพยายามทำงานให้เรา เวลาขี้รถก็ไม่ประมาท     

      สิ่งที่พยายามจนปรับเปลี่ยนตัวเองได้แล้ว

       ไม่ดื่มเหล้าและของมึนเมาทั้งหลาย ,  เคารพ ศรัทธา นับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยความจริงใจ , พยายามไม่ฆ่าสัตว์ จะพยายามแผ่เมตตาให้ออกไป เช่น ตุ๊กแก จิ้งจก เมื่อเจอมดเดินกันเป็นทาง ถ้าจะขี่รถผ่านก็ใช้รหัสอาจารย์อุบลช่วยด้วย ถ้าปั่นจักรยาน ก็ยกจักยานข้ามทางเดินมด พยายามไม่โมโห สอนงานให้คนอื่น เช่น สอนการใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ ทำงานบ้านแทนแม่ให้มากขึ้น คิดบวกได้มากขึ้นในหลายๆเรื่อง พยายามไม่ใช้เท้าแทนมืออีก แต่ก็ยังมีพลาดบ้าง 

       ผลกรรมที่ได้รับ

      ทำให้จิตใจไม่สงบ ผิวพรรณไม่ดี มีปัญหาจากฟัน ทำให้กรามผิดปกติ ต้องแก้ไขด้วยการผ่าตัด   ปวดหัวบ่อย ทำอะไรมักไม่ประสบผลสำเร็จ ขาดสติ สายตาสั้น    ผลจากการขี้เกียจทำให้ขี้เกียจสวดมนต์

     ความสุขของการให้

      จากการที่ได้ไปบ้านสวนพีระมิด ได้เห็นลูกศิษย์บ้านสวนพีระมิด ช่วยกันทำงานกันอย่างตั้งใจ ยิ่งห้องน้ำที่บ้านสวนพีระมิดสะอาดกว่าที่ไหนๆ น่าเข้าไปใช้ จึงได้ไอเดียว่าอยากให้ห้องน้ำในสถานที่ต่างๆ สะอาด น่าใช้ จึงคุยกับแม่ และประจวบกับช่วงนี้เป็นช่วงหลังวันออกพรรษา วัดจัดงานทอดกฐิน ก็เลยชวนเพื่อนไปทำความสะอาดห้องน้ำวัดกันก่อนทอดกฐิน 1 วัน พอพูดเท่านั้นคุณสาวิตรี (คุณเอ็ม) กับคุณปภัสสร (พี่แจ๋ว) รีบตอบรับทันที โดยเริ่มที่สำนักสงฆ์ชะเมา ข้างบ้านคุณเอ็มก่อนเลยเป็นที่แรก เพราะจัดงานทอดกฐินก่อน ก่อนไปทำความสะอาด คุณเอ็มเตรียมอุปกรณ์ทำความสะอาดไปครบมือ วันนั้นได้ล้างห้องน้ำวัด และศาลา ซึ่งไม่ค่อยมีใครได้ใช้งาน เพราะมีน้องหมาวัดไปอยู่กันเต็ม ทำให้สกปรกพอสมควร พวกเราก็ช่วยกันล้างทำความสะอาด พอมีคนมาเห็นเค้าก็ดีใจที่มีคนมาทำความสะอาด เพราะจะได้ใช้เป็นที่รับประทานอาหารเที่ยงกัน โห นั่นแหละทำให้เรายิ้มแก้มปริกันเชียว เพิ่งรู้ว่านี่แหละคือความสุข (อาจจะเว่อร์สักนิด แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ) งานนี้ต้องขอบคุรพี่แจ๋วเป็นอย่างมากเพราะแจ๋วสมชื่อจริงๆ ทั้งศาลา ทั้งห้องน้ำแวววับจับตาเลยที่เดียว เพราะถ้าแค่หนูกับคุณเอ็มก็คงไม่เอี่ยมขนาดนี้ 

      นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนูก็คงไม่ไปช่วยหรอก เพราะไม่ใช่หน้าที่ของเรา คนที่เป็นกรรมการวัด หรือผู้ใหญ่บ้าน ผู้ช่วยซิที่ควรไปทำ หรือไม่ก็ให้พระทำความสะอาดเองซิ มีตั้งหลายรูป ช่วยๆกัน เราแค่ไปทำบุญก็พอแล้ว

      หนูต้องขอบคุณอาจารย์อุบลและบ้านสวนพีระมิดที่ทำให้หนูไม่เห็นแก่ตัว รู้จักทำอะไรเพื่อส่วนรวมและไม่หวังผลตอบแทน และได้พบว่าเมื่อเห็นคนอื่นมีความสุขจากการกระทำของเรา ยิ่งทำให้เรามีความสุขมากยิ่งขึ้น

    ผลจากการใช้พาเมล่า + รหัสอาจารย์อุบลช่วยด้วยเบิกบุญที่ได้กระทำ

       ที่ผ่านมาหนูเคยใช้พาเมล่ารักษาอาการปวด หลายๆครั้ง เช่น ตาทองล้มลงบนถนน หัวกระแทกพื้น ทำให้หัวโน มีแผล แม่หนูใช้พาเมล่าและใช้รหัสอาจารย์อุบลช่วยด้วยเบิกบุญที่แม่มี ทาตรงที่แผลของตาทอง ตอนเช้าแม่ไปดูอาการ เพื่อให้หนูพาไปตรวจที่โรงพยาบาล ปรากฎว่า หัวของตาทองเป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แฟนของตาทองยังตื่นเต้นเลย

       กรณีนายหาดแก้ว ตัดหญ้าแล้วโดนก้อนหิน ทำให้ข้อเท้าปูด บวมมาก เดินกระเผลกๆ แม่ก็ใช้วิธีเดิม ปรากฎว่าตอนเช้าอาการต่างๆหาย แม่ก็จะทาพาเมล่าให้อีกครั้ง แต่เจ้าตัวไม่ยอม บอกว่าไม่ได้หายเพราะยาที่แม่ทาสักหน่อย ปรากฎว่า ตอนเย็นข้อเท้าทั้งบวม ทั้งเขียวช้ำเลย

       กรณียายอ้อน หกล้มในห้องน้ำ หนูก็ใช้วิธีเดียวกับแม่ จากใบหน้าที่บวมปูด ก็ค่อยๆหาย แต่หายช้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนูมีกรรมดีน้อยรึเปล่า

สารภาพบาปและขอขมาท่านอาจารย์อุบล และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพเทวดาทุกพระองค์ ที่ได้ปรามาสท่านอาจารย์อุบลค่ะ

1.      มีโอกาสได้ใช้ผลิตภัณฑ์สาหร่ายเกลียวทอง แล้วใช้อย่างไม่เชื่อ ประมาณลองใช้ พอใช้แล้วไม่ได้ผล ก็เลยพูดคนเดียวประมาณว่า 

หลอกเปล่าเนี่ยใช้แล้วไม่เห็นได้ผลเลยครีมอะไรก็ไม่รู้ รวมทั้งคิดด้วยค่ะ  แต่พึ่งจะมารู้ว่าเหตุใดที่ใช้ไม่ได้ผล  เป็นเพราะตัวเราเต็มๆ จนทุกวันนี้อยากกลับไปใช้อีกด้วยความศรัทธา แต่ยังไม่มีโอกาสค่ะ

2.      เคยมีญาติผู้ใหญ่ที่เคารพอยู่คนหนึ่งค่ะ เขาเป็นมะเร็งไต  ซึ่งลูกสาวของญาติผู้ใหญ่เขาได้เป็นสมาชิกบ้านสวน แล้วได้อ่านเจอว่า คนที่พาญาติไปบำบัดที่บ้านสวนสมัยปี 2553 แล้วทำผิดกฎจะต้องโดนลงโทษ ก็เลยสงสัยว่าเป็นเพราะทำผิดกฎที่บ้านสวน ประโยคที่พูดคือ  อาจารย์อุบลคงไม่ทำให้ป่วยหรอก ถ้าทำก็เกินไปใจร้ายมาก ทำไมทำถึงขนาดนี้ แล้วก็คิดไปอีกหลายวัน และทุกครั้งที่นึกขึ้นได้

สองเหตุการณ์นี้สมัยปี 53 และ 54 ค่ะ

3.      ความคิดพึ่งเริ่มเกิดเมื่อไม่นานนี้เองค่ะ  หนูได้เข้าไปอ่านธรรมทานของท่านหนึ่งหนูจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร ซึ่งเขาได้คิดกับอาจารย์อุบลแล้วสารภาพบาปในกระทู้  ประมาณว่าเรื่องสัดส่วนของอาจารย์ค่ะ (หน้าอก)  เกิดเรื่องเลยค่ะ ทีนี้อ่านแล้วเอามาคิดบ้างทั้งคิดเหมือนเขา แล้วหนักกว่านั้น หยาบคายมากเลยค่ะ ไม่รู้คิดได้งัย พอคิดแล้วก็ด่าตัวเองต่างๆนาๆ ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดนะคะ  ไม่ได้โทษว่าไปอ่านนะคะ แต่จู่ๆก็คิดตามเองแถมหนักกว่าค่ะ  มันเหมือนจู่ๆก็มีความคิดชั่วๆออกมาค่ะ

หนูต้องกราบเท้าขอขมาท่านอาจารย์อุบลค่ะ  หนูสำนึกผิดตลอดเวลาค่ะที่คิดไม่ดีกับท่านอาจารย์ แต่หนูห้ามไม่ให้คิดไม่ได้ พอคิดแล้ว ก็นั่งด่าตัวเองในใจสารพัดที่คิดเลวกับท่านอาจารย์ค่ะ  หนูไม่รู้เป็นเพราะอะไร หรือเป็นเพราะจิตใต้สำนึกหนูเป็นคนเลวหรือค่ะ  หนูก็ยังทรมานเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่  เพราะไม่ใช่ท่านอาจารย์คนเดียว  เบื้องบนหนูก็ลบหลู่ เกิดจากเพื่อนเล่าให้ฟังบ้าง ว่าเบื้องบนเป็นอย่างนั้นอย่างนี้  จากทีแรกไม่เชื่อ พอได้ฟังกับไปเชื่อเขา แต่ไม่ได้โทษเขาเลยมันเป็นที่ตัวเราว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ  แล้วพอได้ฟังก็เอาไปเล่าต่อ  ทั้งพูด ทั้งดู สารพัดจะทำบาปอันใหญ่หลวง ด้วยค่ะที่คิด พูด กับเบื้องบน ตอนนี้ไม่คิด ไม่ดู ไม่พูดแล้วค่ะ  อย่าว่าแต่เบื้องบนเลย แม้แต่คนที่หนูรัก พ่อ แม่ พี่น้อง สามี ลูก และผู้มีพระคุณ หนูยังไม่เว้นคิดมาได้งัยไม่รู้ ตอนนี้เหมือนหนูมี 2 คนในร่างเดียวกัน  เหมือนคนหนึ่งคิดชั่ว  แล้วอีกคนหนึ่งก็ด่าตัวเองแล้วสั่งสอนตัวเองให้คิดดีค่ะ  ตอนนี้หนูก็ทรมานมากค่ะกับอาการเหล่านี้  หนูอยากขอทางชี้แนะเหมือนกัน แต่หนูไม่กล้า อายบาปตัวเอง

แต่พอคุณชนิดา ให้คำแนะนำก็เลยกล้าตัดสินใจที่จะสารภาพบาป  หนูขอ

กราบเท้าเพื่อขอขมาท่านอาจารย์อุบล ที่หนูได้คิดหยาบคายคิดชั่วกับท่านอาจารย์  ได้โปรดเมตตาอโหสิกรรมให้ลูกด้วยเทอญ  และหนูอยากอ้อนวอนขอพระบารมี 3 ร่มโพธิ์ศรี สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพเทวดา ทุกพระองค์ ที่บ้านสวน และท่านอาจารย์อุบล โปรดเมตตาให้ลูกเป็นคนดี ทั้งกาย วาจา ใจ ด้วยเถอะค่ะ  เพราะการที่หนูคิดแบบนี้ กับท่านอาจารย์ เบื้องบน พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูก สามี และผู้มีพระคุณ ทำให้หนูทรมานมากค่ะ หนูไม่มีความสุขเลย หนูอยากดี พร้อมทั้ง กาย วาจา ใจ  แต่หากเวรกรรมนี้มันมากมายจนจะให้อภัยไม่ได้  ขอให้เวรกรรมนั้นตกอยู่ที่หนูคนเดียวอย่าได้มีทายาทกรรมเลยค่ะ หนูขอรับเวรกรรมที่หนูได้ทำมาเพียงผู้เดียวค่ะ โปรดเมตตาหนูด้วยค่ะ ไม่ใช่ว่าพึ่งสำนึกผิดค่ะ แต่สำนึกผิดมานานแต่ไม่กล้าที่จะสารภาพบาป เพราะอายที่คนอื่นจะรู้ว่าเราชั่วอย่างไร และแค่ไหนค่ะ ตอนนี้ความอายไม่ได้ช่วยอะไรเลย กล้าทำชั่วก็ต้องกล้ายอมรับ ทั้งการกระทำและผลกรรมที่ก่อไว้ค่ะ

ขออนุโมทนาบุญกับธรรมทาน

คุณ กมลพร และ คุณ ขวัญตา ด้วยค่ะ