ต่อจากครั้งที่แล้วครับอาจารย์  คือตั้งแต่จำความได้ผมก็เคยฆ่าสัตว์มามากมายเหมือนกันครับเหมือนเป็นนักฆ่ายังไงยังงั้นครับ  ผมเคยฆ่าไก่ เป็ด นก สุนัข(ไล่ตีและขับรถชนกลางถนน)  จับตั๊กแตน  แมลงที่กินได้ทุกชนิด  เช่น จิ้งหรีด จินูน งู  ปลา  ปลาไหล  เต่า  รังแกเพื่อนนักเรียนหญิงตอนอยู่ชั้นประถม  ฆ่าหมูตัวขนาดน้ำหนักประมาณ 80 ก.ก. โดยใช้มีดปลายแหลมแทงที่หัวใจหมู(ดูและเลียนแบบจากนักฆ่าหมูที่เขาทำประจำแล้วลองฆ่าดู ปรากฏว่าทำบาปขึ้นจริงๆ แทงถูกหัวใจหมูเลือดสาด) ฆ่าเพื่อใช้ประกอบอาหารบุญบั้งไฟสมัยเป็นครูใหม่ๆ นี่คือสัตว์ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยฆ่า(ถ้าไม่นับที่พาภรรยาไปทำแท้ง) อาจารย์ครับตอนแรกๆ ที่ฆ่าก็ไม่ได้นึกกลัวและสงสารอะไรมากมายหรอกครับ เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตสัตว์   แต่มาระยะหลังเมื่ออายุตนมากขึ้นและได้ศึกษากฎแห่งกรรมตามหลักพุทธมากขึ้นโดยเฉพาะได้มารู้จักกับท่านอาจารย์อุบลครับ นึกถึงทีไรขนลุกไม่รู้จะทำอย่างไร  อ้ออีกอย่างครับตอนเรียนอยู่มัธยมปลายโรงเรียนประจำจังหวัด ผมไปพักอยู่วัดในจังหวัดกับหลวงพี่ กุฏิที่พักมีแมวเยอะเลยครับ วันหนึ่งแมวมาขี้ใส่ที่นอนผมเหม็นมากครับ ด้วยความโกรธผมจับแมวตัวนั้นขว้างลงกุฏิอย่างแรง(หวังฆ่า) แต่ไม่รู้ว่ามันตายหรือเปล่า คิดขึ้นมาก็ได้แต่เศร้าครับอาจารย์ นึกย้อนคืนโอ้ยเรามันโหดจริงๆมันฆาตกรชัดๆ  และผมขอสัญญาว่าจะไม่ทำอีกครับ

              นั่นคือการฆ่าเท่าที่ระลึกได้ครับแต่เรื่องกินโดยที่ตัวเองไม่ได้ฆ่าก็ไม่ใช่น้อยครับ  ผมเคยกินสัตว์มาเกือบทุกชนิดครับ เช่น ปลา ปลาไหล วัว หมู ม้า งู สุนัข เต่า จรเข้ ตะพาบน้ำ แมลงทุกชนิดที่กินได้ นก หนู ไก่ เป็ด ห่าน ไก่งวง ฯลฯ  ตอนเป็ครูใหม่ๆ เคยตีนักเรียนด้วยไม้เรียวครับ  ผมโหดมากใช่ไหมครับอาจารย์ตอนแรกคิดว่าตัวเองใจบุญ แต่พอนึกทบทวนให้ดีแล้วมันนักฆ่าชัดๆ ครับ  ผมขอสารภาพบาปครับอาจารย์ ขณะพิมพ์คำสารภาพบาปผมขนลุกตลอดเวลาเลยครับ คงจะบาปมากเลยใช่ไหมครับ  ผมขอสารภาพเท่านี้ก่อนนะครับอาจารย์ ครั้งต่อไปผมจะสารภาพบาปผิดศีลข้อ2 ครับ  ขอบคุณครับ