ปัญหาลูกดื้อ เป็นปัญหาเรื้อรังที่ทำให้ดิฉันหนักใจที่สุด ดิฉันพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบด้วยการพูดจาดีๆ กับลูก ไม่ดุ ด่า ตีลูกเวลาที่ลูกทำผิด ให้รางวัลลูก ชื่นชม เวลาที่ลูกทำตัวเป็นเด็กดี พาลูกๆ ไปเที่ยวพักผ่อน รับประทานอาหารนอกบ้านร่วมกันในวันสำคัญ เช่น วันพ่อ วันแม่ สอนลูกด้วยเหตุและผล แต่ลูกๆ ของดิฉันสองคนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดดื้อ สองคนพี่น้องมักจะทะเลาะวิวาท ด่า ว่า หยิก ตี เตะ ต่อย กันทุกวัน แถมยังวิ่งเล่นซุกซนทำให้ข้าวของเสียหายในทุกสถานที่ที่ไป ใครห้ามปรามก็ไม่ฟัง ไม่พอใจใครก็สำแดงฤทธิ์เดชด้วยการด่าด้วยคำหยาบ ดึงผม ตี เตะ ชกด่อย ขว้างปาข้าวของใส่ นอนชักดิ้นชักงอร้องเสียงดังลั่น อาละวาท เกรี้ยวกราด สร้างความรำคาญใจให้ดิฉันเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ดิฉันคิดว่าวิธีการเลี้ยงลูกแบบนิ่มนวลที่ผ่านมาใช้ไม่ได้ผล ดิฉันจึงหันมาเลี้ยงลูกด้วยวิธีการที่รุนแรง เช่น หยิก/ตี ตามแขนขา หยิกแก้มเวลาที่ลูกพูดคำหยาบ ดึงผม ตบหัว ตบหน้า เตะ ดึงแขนลูกเหวี่ยง ดึงคอเสื้อ ไล่ตี ฟาดกับไม้แขวนเสื้อ ตะคอก ตวาด ข่มขู่จะตีให้ตายถ้าลูกไม่หยุดดื้อ ทำให้ลูกกลัว ผลักไม่ให้ลูกเข้ามากอด คุณแม่ทั้งหลายอ่านแล้วคงจะงงและคิดว่าดิฉันคงเป็นคุณแม่ที่เสียสติไปแล้วลูกจะกอดก็ยังผลักไม่ให้กอด (ทุกครั้งที่ดิฉันกลับจากทำงานลูกทั้งสองคนก็จะวิ่งเข้ามาหาให้กอดให้อุ้ม ดิฉันจะกอดและหอมแก้มลูกสาวทั้งสองคนมามีปัญหาตอนอุ้ม พออุ้มพี่คนโตน้องคนเล็กไม่ยอมวิ่งเข้ามาทำร้ายทุบตีพี่สาว แต่พอดิฉันหันไปอุ้มน้องคนเล็ก พี่สาวคนโตก็ร้องไห้งอแง แอบหยิกน้อง อิจฉาน้อง ทะเลาะกันวุ่นวาย ทุกครั้งที่ลูกสาวทั้งสองคนวิ่งเข้ามาแย่งกันกอดเค้าก็จะทะเลาะกันทุกครั้ง แม้ดิฉันจะพูดบอกอย่างไรลูกก็ไม่ฟัง ไม่มีใครยอมใคร ทำให้ดิฉันรู้สึกรำคาญไม่ยอมให้ลูกกอดทั้งสองคนจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก) ดิฉันคิดว่าการเลี้ยงลูกแบบนี้จะทำให้ลูกหลาบจำและหันมาเชื่อฟัง ทุกครั้งที่ดิฉันลงโทษลูกด้วยวิธีการที่รุนแรงลูกจะร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดและเสียใจคิดว่าแม่ไม่รัก ลูกสาวคนโตพูดทั้งน้ำตาว่า "ลูกไม่เคยโกรธแม่ที่แม่ทำให้ลูกเจ็บ ลูกรักแม่ ลูกจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้ออีกแล้ว" คำพูดของลูกทำให้ดิฉันมั่นใจว่าวิธีการเลี้ยงลูกของดิฉันได้ผลดี

ดิฉันใช้ความรุนแรงเลี้ยงดูลูกมาประมาณ 2 ปี ปรากฎว่าลูกสาวทั้งสองคนไม่เคยหยุดดื้อได้เลย ยิ่งตีก็ยิ่งดื้อด้าน ดิฉันก็ยิ่งเพิ่มวิธีการลงโทษที่รุนแรงขึ้นให้สาสมกับความดื้อด้านของลูก น้องสาวของดิฉันเห็นวิธีการที่ดิฉันใช้ลงโทษลูกก็ตกใจได้ห้ามปรามบอกว่า "ดิฉันไม่ควรใช้ความรุนแรงกับลูก ให้สงสารเด็กๆ บ้าง เค้ายังเล็กอยู่" ดิฉันก็รับฟังแต่ยังทำไม่ได้ คุณแม่คอยพูดเตือนให้สติ ดิฉันก็ได้แต่ฟังยังไม่ทำตาม ดิฉันไม่เคยสารภาพบาปเรื่องที่ใช้ความรุนแรงกับลูก เพราะคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่ดิฉันกระทำกับลูกนั้นเป็นบาป โง่ ขาดปัญญา ในขณะที่มาเข้าค่าย 19 อภิญญาใหญ่ ดิฉันก็แทบจะไม่ได้ทำบุญแรงกายอะไรเลย อยากจะนั่งรับฟังธรรมะจากท่านอาจารย์อุบลก็ไม่ค่อยได้ฟังต้องคอยวิ่งไล่จับลูก ก่อนกลับจากเข้าค่ายดิฉันกับคุณแม่ได้บูชาพีระมิดรุ่นอภิญญาใหญ่ จำนวน 9 คู่ ขวดอภิญญาใหญ่ทั้ง 6 สี สำหรับใช้ในครอบครัว

ในขณะที่ขับรถออกจากบ้านสวน ลูกสาวคนโตเห็นกล่องขนมเค้กวางอยู่ในรถก็อยากจะกิน น้องจุ๊บที่นั่งมาด้วยกันบอกว่าตนเองลืมได้วางขนมเค้กทิ้งไว้ในรถขนมบูดแล้วทานไม่ได้ แกก็ร้องไห้งอแงจะเอาขนมเค้กในกล่องมากิน ดิฉันรู้สึกหงุดหงิดรำคาญลูกเลยเอาขนมเค้กบูดยัดใส่ปากให้ลูกกิน เหม็นคลุ้งไปทั้งรถลูกสาวคนเล็กทนความเหม็นไม่ไหว อ้วกใส่หัวดิฉัน คุณป้าเห็นเนื้อตัวดิฉันสกปรกเต็มไปด้วยอ้วกก็หัวเราะแล้วพูดว่า "เห็นมั้ยลูก เหตุมันเกิดเพราะลูก แค่เด็กสองคนทะเลาะกันตลอดทางป้าก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว นี่แหละเขาเรียกว่าเวรกรรมตามทัน เอาขนมเค้กเหม็นบูดยัดปากลูก ลูกมันเหม็นมันก็อ้วกใส่ให้ ทำให้เหม็นไปทั้งตัวเลยเป็นไงหล่ะ"  "นี่แหละผลของการไม่ใช้ปัญญาแก้ไขปัญหา ไม่ทำตามที่อาจารย์อุบลสอน" คุณแม่พูดเสริม ลูกสาวคนโตพูดขึ้นว่า "แม่ใจร้าย อยากให้ป๊าหาแม่คนใหม่ให้" ดิฉันได้สติเริ่มคิดตามในสิ่งที่ทุกคนพูด

ดิฉันเดินทางกลับจากนครนายกตอนเย็นวันอาทิตย์ ถึงบ้านที่ปัตตานีในวันจันทร์ เวลา 2 ทุ่ม ทุกคนต่างเมื่อยล้ากับการนั่งรถทางไกล ดิฉันรีบจัดแจงให้เด็กๆ อาบน้ำเข้านอน ในขณะที่ลูกสาวทั้งสองคนกำลังอาบน้ำ ดิฉันเดินไปเตรียมผ้าเช็ดตัว ด้วยความซุกซนเด็กๆ พากันวิ่งออกมาจากห้องน้ำทั้งๆ ที่ตัวยังเปียก ดิฉันได้ห้ามปรามกลัวจะลื่นล้มลงหัวฟาดพื้นบอกลูกให้รีบมาเช็ดตัว ลูกสาวทั้งสองคนก็ไม่สนใจยังเล่นกันสนุกสนาน ดิฉันเลยบิดหูไปคนละทีแล้วจับมาแต่งตัว เมื่อเสร็จภาระกิจเรื่องลูกแล้ว ดิฉันกับคุณแม่ได้นำพีระมิดรุ่นอภิญญาใหญ่ที่บูชามาไปจัดวางไว้ในที่สูง นำขวดอภิญญาใหญ่มาใช้ ขอให้ผีที่ทำให้ลูกดื้อไม่เชื่อฟัง อนุโมทนารับบุญจากขวดอภิญญาใหญ่แล้วขึ้นสู่นิพพานทันทีด้วยเถิด ลูกสาวคนโตของดิฉันก็ใช้ขวดอภิญญาให้ผีที่ทำให้ดิฉัน โกรธลูก ทำร้ายลูก ขึ้นสู่นิพพานด้วยเช่นกัน เมื่อลูกเข้านอนดิฉันก็ไปล้างห้องน้ำในขณะที่ล้างห้องน้ำก็เกิดปัญญาขึ้นมาว่า "ดิฉันเลี้ยงลูกไม่ถูก เราเลี้ยงดูเขาอย่างไร ต่อไปเขาจะเลี้ยงดูเราอย่างนั้น" เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เห็นภาพที่ตนเองเลี้ยงดูลูกด้วยวิธีการที่รุนแรงมาตลอด 2 ปี ขาดความเมตตาต่อลูก คิดถึงคำพูดของคุณแหล๋นที่บอกว่า ลูกของดิฉันต้องการความรัก ต้องการให้แม่กอด ดิฉันก็นึกเห็นภาพที่ลูกตนเองวิ่งปรี่เข้าไปกอดคนนั้นทีคนโน้นที น้ำตามันก็ไหล ลูกสาวของดิฉันทั้งสองคนเค้าเป็นเด็กที่ขาดความรักจริงๆ โดยเฉพาะความรักจากคนที่เป็นแม่ อยากให้แม่กอด

ปัญญา ทำให้ดิฉันคิดได้ว่า การที่ลูกทั้งสองคนแย่งกันกอดดิฉันจนต้องทะเลาะกันก็เพราะเค้ารักดิฉันอยากให้ดิฉันแสดงออกให้เค้ารับรู้และมั่นใจได้ว่าดิฉันรักเค้าสองคนพี่น้องเท่ากันไม่ได้รักใครคนใดคนหนึ่งมากกว่าก็เท่านั้นเอง และการที่ลูกสาวของดิฉันทั้งสองคนแสดงออกถึงพฤติกรรมที่รุนแรง ก้าวร้าว พูดคำหยาบ ให้ดิฉันเห็นตลอดเวลานั้นเป็นเสมือนกระจกเงาสะท้อนกรรมที่ดิฉันปลูกฝังและสั่งสอนเค้าด้วยวิธีการที่รุนแรงนั่นเอง ตอนนี้ดิฉันหันมาใช้ปัญญา สามารถแก้ไขปัญหาลูกดื้อได้ด้วยการเปลี่ยนแปลงตัวเองจากที่เคยเป็นคุณแม่หน้ายักษ์มาเป็นคุณแม่น่ารักของลูกๆ ด้วยบุญอภิญญาใหญ่ที่ให้ปัญญาในการแก้ไขปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกที่เรื้อรังมานานได้อย่างรวดเร็วฉับพลันทันที ทำให้ครอบครัวของดิฉันได้ค้นพบและสัมผัสกับความสุขที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ ลูกขอน้อมกราบองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์ มีท่านพ่อดตาจินินเป็นที่สุด เทวดาที่รักษาท่านอาจารย์อุบลและท่านอาจารย์อุบลที่ประทานปัญญาให้ลูก กราบ กราบ กราบ

สาธุค่ะคุณเอ็มโมทนาบุญด้วยนะค่ะ นั้นและเราจะลูกแล้วหันมาดูเราก่อนเป็นกระจกสะท้อนว่าเราก้เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน แค่อ่านถึงเอาขนมบูดป้ายปากลุก ผลก็คือ ลูกอวกใส่แม่...ให้ทุกข์แก่ลูก  ทุกข์นั้นถึงแม่ค่ะ 555+