เรียนอาจายร์อุบลที่เคารพอย่างสูง

                       ผมสิทธิพงษ์    เพชรนอกนอก  มีโอกาสได้เข้าค่ายบ้านสวนพีระมิดรุ่นที่  7  มีเหตุการที่เล่าสู่กันฟังว่า  ได้เกิดเหตุการณ์ที่ผมคิดไม่ถึงว่าจะเกิดกับผม    ผมแค่คิดเท่านั้นไม่ได้พูดบอกหรือออกเสียงให้ผู้ใดได้ยิน  เป็นความคิดเท่านั้นอาการก็แสดงออกมาทันทีโดยผมแน่นหน้าอกโดยไม่ทราบสาเหตุ  ยิ่งนานวันยิ่งแน่นจนนำตาไหลหายใจไม่ออก  ผมพยายามคิดว่าได้ล่วงเกินอะไรกับอาจารน์อุบลหรือบ้านสวนพีระมิดหรือป่าว   ผมนึกขึนมาได้ว่าวันที่ผมเดินทางมาเข้าค่ายที่บ้านสวนพีระมิด  ผมได้โทรศัพท์สอบถามทางไปบ้านสวน  เจอคนรับโทรศัพท์เขาพูดไม่เพราะผมเลยคิดว่ามีอะไรหรือป่าวเขาถึงพูดไม่เพราะ  คิดเท่านี้จริงๆ  ครับ   ทำให้ผมได้รับวิบากกรรมในการคิดครั้งนี้   ผมแปน่นหน้าอกมากครับ  พอผมได้ขอขมาต่ออาจารย์อุบลแล้วสิ้นเสียงคำพูดของอาจารย์อุบล    ทันทีอาการที่ผมแน่นหน้าอกจนหายใจไม่ออกหายเป็นปกติ

                       ผมขอฝากทุกท่านด้วยนะครับการที่เราคิดไม่ดี  หรือการทำไม่ดีต่อผู้อื่นย่อมได้รับวิบากกรรมทันที  จงเพียรทำแต่ความดีเถอะครับ  ทำความดีทั้งกาย   วาจา  และใจ  ความสุขสมหวังจะมีต่อท่านผู้ปฏิบัติทุกท่านครับ

                                                                                                 สิทธิพงษ์ 

 สวัสดีอาจารย์อุบลค่ะ

  ลูกขอบพระคุณใน ความเมตตาที่อาจารย์ได้ลงรูปภาพลูกในเว็บ  ลูกขอกราบขอบคุณสิ่งศักสิทธิ์ใน  บ้านสวนพีระมิด

และอาจารย์อุบลอย่างมาก เพราะลูกเป็นคนโง่คนหนึ่งไม่คิดว่า จะได้รับความเมตตาขนาดนี้ ลูกจะไม่ลืมพระคุณลูกจะไปเยี่ยมบ้าน

สวนพีระมิดบ่อยๆ ลูกจะให้สัตจะว่าลูกจะปฎิบัติตัวตามคำสั่งสอนขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้า บ้านสวนพีระมิดเหมือนให้ลูก

เริ่มชีวิตใหม่ ที่ถูกต้อง ขอบคุณค่ะ